Demons Kiss

Hoofdstuk 24

A/N: Boven zie je Lucas!

- - - - - - -

Mijn hart bonkte in mijn keel en ik voelde hoe een traan over mijn wang liep. Lucas was ernstig gewond. De bliksem had hem vol geraakt in zijn zij.

Gelukkig was hij een krachtige demon, dus kon hij wel tegen een stootje. Ik had nooit gedacht dat Lucas een van hen was, van de demonen. Wist hij het dan al die tijd al van mij?

‘Bedankt,’ mompelde hij toen ik hem overeind hielp. Plotseling werden zijn ogen groot van schrik en staarde hij naar iets achter me. Ik draaide me om, maar het was al te laat. Een grote kei sloeg me recht tegen mijn hoofd aan. Ik voelde de druppels bloed over mijn wang naar beneden lopen.

‘Waarom deed je dat?’ huilde ik, mijn hart was gebroken, ik dacht dat Maddy mijn vriendin was.

‘Zegt degene die mij ooit als eerste aanviel en probeerde te vermoorden!’ zeurde het meisje met bloed aan haar lange blonde haar gekleefd. Ik dacht terug aan het schip, ze had gelijk gehad. Ik had haar over de reling geduwd, hoe ze weer omhoog was gekomen, was nog steeds een raadsel.

‘Maddy, je moet me geloven! Ik kon er niets aan doen. Ik was het niet!’

Ze fronste een van haar wenkbrauwen en draaide om mij en Lucas heen met een andere kei in haar handen. Plotseling schoten de woorden van Ethan me te binnen. Hij had me gewaarschuwd voor het weerzien van Maddy. Maar hoe wist hij dat dit zou gebeuren? En waarom  kwam hij me dan niet helpen?

‘Oja, en wie was het dan wel?’ grinnikte ze met haar hoofd naar achter geslagen. Toen ze weer naar me keek slikte ik de krop in mijn keel weg.

‘De...eh,’ stamelde ik angstig. ‘Het was de stem in mijn hoofd.’ Toen ik het hardop zei, klonk het idioot. ‘Mijn duistere kant, demon,’ verduidelijkte ik hoopvol.

Ik voelde Lucas' warme adem tegen mijn schouder en dat kalmeerde me. In ieder geval was er hier een iemand die wel aan mijn kant leek te staan.

En toen gebeurde het. Maddy wilde net de steen in de lucht heffen om hem op Lucas af te vuren, toen er een bliksemschicht haar vol raakte. Alles werd zwart. Maar in plaats van dat het net zoals flitsen weer weg zou trekken, bleef het donker.

Mijn ogen wenden snel aan de duisternis en ik zag hoe Maddy nog naschokkend op de grond lag.

‘Kom, vlug,’ zei ik gehaast tegen Lucas, die me verbaasd aankeek. Toen hij door had wat ik bedoelde, legde hij zijn arm om mijn schouder en hielp ik hem om overeind te staan. Plotseling dacht ik eraan hoe beschamend het voor hem moest zijn om naakt aan mijn zijde te moeten lopen. Ik trok mijn T-shirt over mijn hoofd en gaf die aan hem.

Hoe vreemd het ook klonk, dit was niet de eerste keer dat Lucas me in mijn BH zag. Hij was ten slotte mijn dokter geweest. Hij staarde me aan en wond het T-shirt om zich heen.

Zo snel als we konden, strompelden we naar de bosrand. Eenmaal toen ik vond dat we ver genoeg in het woud waren, zakten we neer op de wortels van een grote grijze boom. Lucas zuchtte diep en keek me aan.

‘Wat moet ik nu doen?’ vroeg ik bezorgd, klaar om alles te doen wat hij van me vroeg. Hij lachte schaapachtig naar me, ik had geen idee wat dat betekende.

‘Draai je om en ga daar tegen die boom staan,’ wees hij me aan. ‘En kijk niet om, tot ik het zeg.’

Ik had zo mijn twijfels, maar ik was er zeker van dat hij wist wat 'ie deed. Dus wandelde ik nerveus naar de boom toe en bedekte mijn ogen. Ik leunde naar voren en voelde het harde schors lichtjes onder me kraken.

Achter me kon ik de bladeren horen knarsen en verschuiven. Het geluid van voetstappen verdween. Was Lucas weggelopen?

Ik wist dat ik had gezegd om pas te kijken als hij het me vroeg, maar ik was te bang om alleen gelaten te worden. Ik draaide me net om en een hand greep mijn schouder vast.

Met mijn vuist haalde ik uit naar achteren, maar Lucas' hand blokkeerde mijn uithaal. In plaats van mijn vuist los te laten, vouwde hij hem open en drukte mijn hand stevig in de zijne. ‘Ik zei dat je pas mocht kijken op mijn teken.’

Lucas droeg een bruin leren jasje met een grijs T-shirt eronder en een zwarte broek. Ik staarde verlegen naar onze handen en zag dat hij stevige bruine laarzen aan had. Zijn kledingstijl deed me denken aan die van Freddie, ze leken allebei uit hetzelfde tijdschrift gestapt te zijn.

‘Sorry, maar jij liep weg!’ zei ik naar wat ik dacht. Lucas knikte en trok me toen mee aan mijn hand. Ik wankelde achter hem aan en plotseling zag ik in de duisternis licht. In de verte schenen er kaarsjes door het donkere bos heen.

De regen was intussen gestopt, maar de duisternis bleef hangen samen met de donder.

Toen we dichterbij kwamen zag ik een huisje staan. Naast het knus uitziende bouwsel stonden er tientallen kaarsjes te flikkeren tussen de bladeren. Er hingen lampjes aan de bomen en in het midden lag een patchwork deken. Pas nu merkte ik dat Lucas helemaal beter was, hij had zelfs geen blauwe plekken en hij leek zoveel energie te hebben alsof hij een marathon kon lopen.

‘Hoe heb je dat allemaal zo snel voor elkaar gekregen? En je ongekleed en je bent genezen?!’ lachte ik toen we stopten. Lucas draaide zich naar me toe en keek me onderzoekend aan.

‘Je weet toch dat ik dokter ben,’ smaalde hij op een Duh-toon en toen leidde hij me door het pad van kaarsen naar het grote wollen kleed.

In plaats van meteen te gaan zitten, bleef hij voor me staan en pakte mijn beide handen vast. Hij keek me plotseling breed grijnzend aan en ik besefte dat hij mooi aangekleed was en ik zowat halfnaakt naast hem stond.

Lucas liep weg tot achter een boom en toen hij terug kwam drukte hij me een stapeltje stof in de handen.

‘Als ruil omdat je me je T-shirt gaf van de ziekenhuiswinkel,’ zei hij.

‘Hoe wist je dat dat die daarvandaan kwam?’ vroeg ik nieuwsgierig. Lucas bleef me heel even in mijn ogen kijken en zei: ‘Dat weet iedereen.’

De jongen zag dat ik een roze blos op mijn wangen kreeg en ik kleedde me om. Lucas ging neerzitten en hielp me met een paar touwtjes vast te knopen op mijn rug. Het boeide me totaal niet dat hij me in mijn ondergoed zag.

Ik droeg bruine laarsjes, een beetje in dezelfde stijl als die van hem. Daarboven had ik een bruin jurkje aan die zich strak rond mijn middel sloot. Lucas bewonderde me en ging toen naast me staan.

‘Oh en voordat ik het vergeet,’ mompelde hij terwijl zijn ogen zochten naar iets. ‘Dit is van jou, geloof ik. Je droeg dit om je nek.’

Hij overhandigde me mijn flesje wijwater. Ik was helemaal vergeten dat ik die altijd bij me had gedragen, gewoon voor de zekerheid. Maar aangezien je in het ziekenhuis je spullen afgeeft, had Lucas het voor me weten te bemachtigen.

‘Bedankt,’ zei ik met een glimlach. Ik maakte de ketting vast rond mijn nek, aangezien ik daar geen jongen voor nodig had. Hoewel ik dacht dat Lucas stond te popelen om dat ook te mogen doen.

Toen ik klaar was pakte hij weer mijn beide handen beet.

‘Het voelt raar,’ begon hij. ‘Dat we elkaar het laatst nog maar vanmorgen hebben gezien toen je het ziekenhuis verliet.’

Ik stemde in. Het was ook nog maar van de vorige ochtend. Het voelde raar om er zo over na te denken. Alles leek zo snel te gaan.

‘Victoria,’ hij slikte en wende zijn blik eventjes af voordat hij verder ging. ‘Ik hou van je.’

Die woorden stroomden door mijn hart en namen daar een plekje in beslag. Het was genoeg om dit moment volmaakt te maken en ik drukte mijn lippen zachtjes op de zijne.

- - - - - - -

A/N: oh, schattig....maar weet je, ik had bijna zin om hem te laten zeggen op het einde dat hij op jongens valt. Of dat hij een ander meisje heeft. Of dat Ethan er plots tussen zou komen...

Maar voor even laat ik het gewoon zo....romantisch, denk ik xp