Demons Kiss

Hoofdstuk 40

A/N: Woow, al hoofdstuk 40, na twee maanden tijd ❤️ En zoveel super lieve lezers die mijn dagen zoveel beter maken *sentimentele tranen - stroom, stroom, stroom...*

In ieder geval....(hehe)... Het is vandaag LAMADAG - 16 september. HAPPY LAMADAG ALLEMAAL!

Dit liedje hierboven heeft NIETS met het boek te maken voor de duidelijkheid! (tenzij het ondertussen Ethans gedachten zijn ofzo, lol)

Okej, lees maar vlug verder voordat het filmpje hierboven meer van jullie hersencellen uitmoordt, oops..

- - - - -

Pov - Ethan

Wekenlang zwierf ik door de gangen van het kasteel, handen op mijn rug gevouwen en blik strak naar de grond gericht. Vanaf dat er ook maar iemand tegen me begon te spreken, kregen ze een van mijn razende uitvallen.

Mijn demonenhart voelde nog leger nu ik Victoria al zo lang niet had gezien. Ik was woedend op Dylan en was ook niet bang om hem te straffen voor zijn daden.

'Ethan, je begrijpt het niet! Ik deed het voor háár!' jankte zijn stem door de gangen toen mijn onderdanen hem wegsleepten. Ik had meer leerlingen naast Timothy aangenomen en mijn hele bevolking ingelicht over wat Dylan had gedaan.

Mijn volk had in Victoria een koningin gezien. Hoe ze mij achterliet, hoe ze haar beste vriendin koelbloedig het leven ontnam. Maar vooral hoe triomfantelijk ze leek als ze haar kracht gebruikte en al het kwade in haar naar boven liet komen.

Nu iedereen wist wat er was gebeurd, ging de boodschap de rijken rond. En met rijken, bedoel ik de complete onderwereld.

'Oh, ik begrijp het zeker wel, broertje! Je kon het gewoon niet hebben dat ze de mijne zou worden! Dat zij en ik zouden regeren!' riep ik woedend terug terwijl ik achter mijn bewakers aanliep. Dylan worstelde woest om los te komen, maar tevergeefs werd hij meegesleurd door het labyrint van gangen.

'Sinds de dag dat ze haar eerste duistere kant uitte, voelde ik haar aanwezigheid,' fluisterde ik met vaste stem, maar net luid genoeg voor mijn broer om het te kunnen waarnemen.

'Ze was amper vijf!' krijste Dylan. Hij kreeg een arm vrij en ramde met zijn vuist volop tegen de kaak van een van mijn leerlingen. Ik vouwde mijn handen op mijn rug en staarde naar het gewelddadige tafereel dat zich voor me afspeelde.

Genietend keek ik toe hoe Dylan al zijn woede uitte op de twee jongen heren. Lincoln, een bruinharige knul, wiens kaak nu gebroken was, grijnsde breed door de pijn die hij voelde.

Demonen konden soms vreemd in elkaar zitten, besloot ik. Ik vroeg me af hoe dat voor mijn arme Victoria er uit zou hebben gezien, toen ze voor het eerst de dode Angela zag en het genot dat het mij schonk.

'Dylan, vechten heeft geen zin, jongen. Je weet dat je je lot niet kunt ontvluchten,' weerkaatste mijn sterke stem door de duistere gang. Dylan haalde uit naar de andere bewaker en negeerde mijn woorden.

Het was slechts een seconde dat hij zijn kans zag en beide jongens met een enkele klap in de rug tegen de grond liet smakken.

Zijn kracht verbaasde me. De prins draaide zich naar me toe, voeten stevig op de grond zettend en zijn ijzige ogen priemend naar de mijne.

'Jij hebt Victoria niet gezien de manier dat ik haar zag. Het enige wat haar kracht gaf, was jij, niet haar eigen demon,' hijgde mijn broer terwijl zijn borstkas nog vluchtig op en neer bewoog van het vechten.

'Als ik haar ziel niet had vrijgelaten, zou ze nu niet meer zijn dan slechts een herinnering.' Met dat als zijn laatste woorden, draaide hij zich met een ruk om.

Ik bleef als aan de grond genageld staan terwijl ik toekeek hoe mijn broertje de gang uitrende. Op het einde was een doorgang naar buiten, een van de open stukken muur die demonen met vleugels gebruikten om uit te vliegen.

De jongen sloeg zijn zwarte vleermuisvleugels uit en verdween in de kille donkere nacht.

- - - - - - -

Pov - Dylan

De wind striemde mijn gezicht terwijl ik door de lucht vloog, maar de pijn gaf me alleen maar kracht. Ethan kon wel kwaad op me zijn, maar hij wilde me maar niet begrijpen.

Iedereen had mij altijd als de slechte engel gezien. Ik was kwaadaardig, ik werd altijd boos, ik joeg mensen de stuipen op het lijf.

Ethan daarentegen was voorbeeldig geweest, gedroeg zich naar de regels van het hemelrijk, deed nooit iets verkeerd en was de favoriet in mijn vaders ogen.

Tot hij besloot daar een einde aan te maken.

Ik weet nog de nacht dat hij thuiskwam, sluipend door ons gezellige boerderijtje in Aether. Zijn voeten gedempt op de met tapijt beklede vloer en alleen een kaars om zijn weg te verlichten.

'Wat doe je?' vroeg ik fluisterend terwijl ik opkeek naar mijn grote broer. 

Ethan was dertien, ik slechts acht. Natuurlijk waren we veel ouder dan dat we eruit zagen door onze engelenleeftijd.

'Ga weer naar bed, Dylan, gaat je niets aan,' mompelde de jongen geïrriteerd. Hij kroop ook in zijn bed en wachtte tot hij dacht dat ik sliep.

Ik keek toe vanachter mijn witte lakens hoe Ethan een groot zwaar boek openklapte. Zijn ogen schoten over de pagina's en zijn mond prevelde letters en woorden die ik niet begreep.

Als ik ooit had geweten dat dit het moment was dat hij onze familie vervloekte, dan wenste ik dat ik toch maar in slaap was gevallen.

Ethan wist niet wat hij deed. Niemand had ons ooit geleerd dat je zulke verboden boeken niet luidop mocht voorlezen. 

Iedereen die het rechtstreeks aanhoorde kreeg dezelfde vloek over zich heen als de lezer hemzelf. Helaas had ik alles meegeluisterd.

Die volgende ochtend vonden we onze ouders dood in hun bed. Al onze kippen waren gestorven in hun slaap en alle andere dieren die we verzorgden - aangezien engelen nooit dieren pijn zouden doen - waren ook doodgegaan in de stille nacht.

Men vond het boek en kwam achter de dood van onze engelenouders, het hele dorp verachtte Ethan en mij. We groeiden alleen op in de eenzame boerderij, de duisternis in onze harten groeiend bij elke kwaadaardige daad die we uitspookten.

Geen engel durfde ons meer aan te kijken. Geen levend wezen gunde ons een blik waardig.

Door Ethan veranderde mijn hele jeugd naar een vreselijke voorsmaak van de hel.

Niet veel later werden onze daden ernstiger, niettemin bloederiger. 

Onze harten verduisterden en dat was het moment dat we voorgoed verbannen werden uit de hemelrijken.

Wij engelen vielen.