Demons Kiss

Hoofdstuk 11

‘Binnen,’ riep ik naar de deur toen ik rechtop was gaan zitten en mijn haar goed had gelegd.

De deur ging krakend open en Timothy verscheen in de deuropening.

‘Wat doe jij hier?’ vroeg ik verbaasd. Hij was Ethan gevolgd, maar daarna had ik hem al een tijdje niet gezien. Het was maar een paar uur. Maar een paar uur hier op zo'n saai schip voelde als hele dagen.

‘Ik hoorde dat je weer een aanval had gehad,’ zei hij op rustige toon. Hij stapte naar binnen en zonder het te vragen sloot hij de deur achter zich.

‘Ja, ik denk het, ook al heb ik geen idee wat er aan de hand is. Jullie doen zo raar sinds ik...je weet wel, die uitvallen krijg. Waar zijn trouwens alle anderen op het schip? We varen al een week of zo en ik heb nog niemand anders gezien!’

Timothy schrok van mijn vragen, maar bedaarde en hij straalde weer zijn gewoonlijke rust uit. Voorzichtig kwam hij naast me op bed zitten, maar behield gelukkig genoeg afstand om me niet bang te maken.

Ook al zou hij degene moeten zijn die bang was van mij. Of was dat ook zo? Behield hij daarom zo veel mogelijk afstand?

‘Er zijn nog anderen op het schip hoor,’ begon hij. ‘Het is alleen niet echt gepast om iedereen te ontmoeten. Iedereen is een beetje terughoudend, laat ik het zo zeggen.’

Ik vroeg me af wat hij daarmee bedoelde. Toegegeven joeg dat me de stuipen op het lijf. Waarom had Freddie me eigenlijk op dit schip gezet in de eerste plaats? Ik wist zelfs niet waar we heen gingen, alleen dacht ik dat het York was in Engeland. Maar zo ver ik kon herinneren had niemand dat bevestigd.

Het leek wel alsof hij mijn aanvallen niet als gespreksonderwerp wilde hebben.

‘Waarom had jij paarse ogen en Maddy niet?’ vroeg ik rechtstreeks. Het boeide me niet of hij er liever niet over wilde praten of wel, ik wilde antwoorden hebben - want niemand vertelde me iets.

‘Ik...eh..’ twijfelde hij. Ik keek hem kwaad aan en bijna alsof hij dacht dat ik weer een uitval zou krijgen, begon hij meteen te praten.

‘Maddy is niet compleet een demon, ze is nog aan het veranderen. Net zoals jij. Ik ben wel al bijna volledig een demon. Ethan - hij leid me nog steeds op.’

Ik dacht na en staarde naar mijn knieën en voeten, die bengelden naast het bed.

‘Hoe bedoel je - dat ik ook nog aan het veranderen ben?’

‘Ik moet weg,’ mompelde Timothy plots. Ik stond ook op en pakte zijn arm vast voordat hij de door de deur kon verdwijnen.

Een tinteling ging door me heen en aan Timothy's blik te zien wist ik dat hij hetzelfde voelde. De tinteling verspreidde zich overal en bleef hangen in mijn buik. Het voelde alsof iemand sterretjes vuurwerk had afgestoken en dat ik het had ingeslikt.

Doordat ik schrok liet ik hem meteen los. We staarden elkaar voor een moment verbaasd aan en daarna verdween hij de gang ik. Ik bleef in de deuropening staan en keek hem na, op het einde van de gang draaide hij zijn hoofd nog een keer naar me om. Ik glimlachte flauwtjes, maar hij negeerde het en liep door alsof er niks aan de hand was.

- - - - -

Die nacht werd ik wakker gehouden door maar de minste en verste geluiden. Mijn gehoor leek wel tien keer zo scherp als normaal. Hadden ze me daarom soms in zo'n verlate gang gestopt?

Een plots getik maakt me nog eens wakker uit mijn lichte slaap. Ik rolde op mijn zij en luisterde aandachtig. De golven tegen het schip verborgen de meeste andere geluiden, maar plotseling hoorde ik het gekrab weer.

Ik stond op van mijn bed en probeerde de kamerdeur te openen. Hij zat op slot. Hij zat serieus op slot!

Ik voelde de woede door me heen kolken, vertrouwden ze me soms niet! Ik was echt wel te vertrouwen - of niet?

Ik rukte zo hard aan de deur als ik kon en mijn zicht werd weer wazig. Mijn vingers tintelden verschikkelijk en plotseling lichtten ze rood op. Ze gloeiden.

(A/N: Je weet wel, als je je vingers zo onder een lamp hebt en dan zie je het licht er zo doorschijnen.)

Het brandende gevoel verspreidde zich in mijn vingertoppen en toen ik ze tegen het slot aan drukten voelde ik ook het metaal warm worden.

Een witte rook steeg op vanonder mijn handen en het metaal. Het stonk erg waardoor ik ervan moest hoesten, maar ik bleef mijn vingers verder duwen. Het werd zo mistig in de kamer dat ik mijn ogen een tijd lang moest dichtknijpen om mijn zicht niet te beschadigen.

Het voelde bijna alsof ik stikte door de rook, tot er plotseling een klik weerklonk vanaf het slot. Ik had het kapot gemaakt! Het was gesmolten!

Zachtjes trok ik de deur open en stapte naar buiten. Doordat de rook zich nu in de gang verspreidde, kon ik eindelijk mijn ogen weer open doen.

Mijn vingers koelden af en ik zag dat ze weer hun normale huidskleur terugkregen. Uit de ijzeren deur naast me klonk het harde gekras. Het was verder stil in het schip en de gang was donker.

Er was niks van verlichting, wat me wel bang maakte, maar niet tegen zou houden. Nu ik wist dat ik krachten had die ik nooit eerder had gehad, hield niets me meer tegen.

Ik boog voorover naar het metalen ding en drukte mijn oor tegen de ijzeren behuizing. Het gekras klonk luider en hol en drukte in mijn hoofd.

Goed oplettend stapte ik weer achteruit en voelde met mijn handen aan de deurklink. Ook deze deur zat op slot en ik wist wat dat betekende. Ik probeerde met al mijn aandacht en focus mijn vingertoppen weer te laten oplichten, maar het mislukte.

Ik vloekte en schopte hard tegen de deur aan. Plotseling hield het gekras op en klikte het slot open. Even bleef het stil en toen besloot ik mijn hand op het slot te leggen.

‘VICTORIA! NEE!’ krijste Maddy's doodsbange stem door de gang. Met een zachte beweging drukte ik de deurklink omlaag en ging de deur open.

- - - - - - - - -

Mhoehahhaha, nu wil je verder lezen of niet?

Nou, ik kan al zeggen, ik heb grootse plannen *glimlacht kwaadaardig*

Nee, serieus, ik kreeg plots een idee, al heb ik nog geen flauw idee waar dit verhaal naartoe gaat, hihi.

Okayyy

Zee ya nekst tijm!

(Ja dat is met opzet verkeerd geschreven)