I'm a Man-hater, right?

CHAPTER 28

"I lost my memory."

Nagready na ko sa pag-alis ko since Sunday ngayon. Magsisimba kasi ako. Since nung nagkamalay ako from coma, sinabihan ako ni Mommy na magthank you kay God kasi nakaligtas ako.

Todo ayos pa ko ng buhok ko na hanggang bewang na ang haba. Sobrang iniingatan ko 'to palagi kasi sabi ulit ni Mommy, asset ko din daw ito bukod pa sa maganda kong face. Yabang ko talaga noh? Haha

Tapos sinuot ko na rin yung contact lens at pati yung eye glasses ko. Nagpabango at nagpa-cute sa salamin. Grabe! Kinikilig talaga ako. Sana lagi na lang ganito.  >.<

"Senyorita nandito na po yung sundo niyo."

"Okay! Pakisabi pababa na ko."

Nagmamadali akong bumaba pero nung nasa hagdan na ako binagalan ko na, baka madapa na naman ako. Tiningnan ko si Basti sa may couch. Hay. Ang gwapo mo talaga hunk Basti. I love you. Hahaha

"A-are y-you ready?" Wuuu! Bakit nauutal siya

"Why are you stammering?"

"Well..." He grinned. "I'm just, I'm so amazed on your beauty."

"Thank you." Wahh! Ang ganda mo talaga Liz! Pamatay ka. Kinikilig ako.

Pumunta kami ng simbahan. First destination ng date namin. Hindi naman umangal o nag-alala si Mommy at Tito Jom, mas natakot pa sila sa gagawin ko kay Basti. Grabe din sila eh. Hindi ko naman gagahasa-Oops! Wala akong sinabi ah.

After ng misa nagpunta ako ng CR to pee nang may maapakan pa ko. I picked the rosary and checked for it. Natuwa ako kasi ang cute ng style niya, may lalagyan pa ng picture. Dahil sa pakilamera ako, tiningnan ko yung nasa loob.

Baby picture yung nakita ko at nagpe-play ng piano. Ang cute pa nga niya. I intently looked again at it kasi parang nakita ko na siya dati. Hmmm. Baka nagkakamali na naman ako. Lagi naman akong ganito.

"Ouch." Napahawak ako sa braso ko na nabangga nung lalaki.

Tumingin siya sakin at nanlalaki pa mga mata niya. I raised an eyebrow. Kilala ba niya ko? Kasi hindi ko siya kilala. Or rather wala talaga kong maalala about him.

"A-are you okay?"

"Yeah. Just be careful next time."

Pagbibigyan ko na lang siya, ang cute naman kasi nun. Bagay sa kanya yung may salamin. Lumingon ulit ako at nakatingin pa rin siya sakin which is odd. Never mind na nga lang.

So I went back to where Basti was waiting then we left. Kumain kami sa Maxx, mahal dito ah pero okay lang siya naman magbabayad eh. Buti nga siya na yung nagstart ng conversation namin. At nagtanung-tanong na din ako.

"Anong tina-take mong course Basti?"

"Management."

"Bakit yun yung pinili mo?"

"May business kasi kami at ako na yung susunod na maghahandle. Actually, two years ko nang hinahandle yung isa sa mga business namin sa US. Bumalik lang ako last March dito sa Philippines to study saka may aasikasuhin lang ako."

"Wow! Ang bata mo pa nun ah tapos nakapaghandle ka na kaagad ng business." Ngumisi lang siya at hindi na nagkomento sa sinabi ko.

"How 'bout you? Anong pinagkakaabalahan mo nitong mga nakaraang taon."

"Ahmm. For more than 1 year, nakastuck lang ako sa bahay. Nito na lang ako pinayagan ni Mom na pumasok sa school."

Napahinto siya sa pagkain, then tiningnan ako na parang nahihiwagaan siya sa akin.

"Whats wrong with your mother? Bakit hindi ka pinapalabas?"

"Because of me."

"So the problem is in you huh?" I nodded. "Why?"

Bigla kong kinabahan kasi naman hindi ako nag-oopen up ng ganito. Nahihiya kasi ako. Hindi ko rin alam bakit.

"Natatakot kasi si Mommy na may mangyari ulit sa aking masama."

"Bakit naman? May nangyari ba sa'yong masama dati?" Nakakunot ang noo niya at mukhang nakuha ko ang kuryosidad niya.

He looked into me and I became anxious on the way he was staring at me.

"Meron." Napahinto na ko at huminga ng malalim. "Nasaksak ako at nasagasaan."

I saw his reaction, nagulat siya at parang hindi makapaniwala na nangyari nga yun. Well, I know, sa mga iilang tao na nakaalam nun, sa pagkakaalam ko, magugulat talaga at buhay pa ko.

"W-well, I think you're fine now so don't think about it again."

"That's the problem. I'm not fine, I mean I'm alright now however there is something wrong."

"Wrong? Are you kidding me?! You are physically alright so whats the problem then?"

"I lost my memory." Biglang nabasag yung baso sa tabi niya at ako naman eh nagulat.

"A-ano Basti, are you okay?"

He nodded then dumating yung isang waiter to clean the broken glass. Bigla siyang naging tahimik matapos akong magkwento. Tapos nagyaya na siyang umalis  kasi nabusog na ko at gusto na rin niyang makauwi kami. Gabi na nang nasa tapat na kami ng bahay.

Medyo nanahimik nga lang si Basti. Siguro, he felt sorry for what happened to me, or rather what is happening on me.

"Bakit ang tahimik mo?" Hindi pa rin siya umiimik.

Hay. Ano ba? Baka layuan na niya ko. Ito na nga ba ang ayaw ko eh.

"Ano ba-"

"Gusto mo na bang makaalala?" I smiled. Sino bang hindi?

"Siyempre naman. It's been two years since nawala yung memorya ko and until now, I can't remember any single thing."

He bend forward. At kinabahan ako ng todo, shet! Hahalikan na ba niya ko?

Pero hindi naman siya ang first kiss ko kaya okay lang 'di ba?

Pero hindi naman sya ang first kiss ko kaya ok lang diba?

"Crap!" Napahinto sa paglapit sa akin si Basti.

"Oh bakit?"

Shet na malagket! Bakit alam ko na hindi siya ang first kiss ko? Eh 'di ba nga wala akong naaalala? Oh God!

Yes! Yes! For two years may naaalala na ko! Hindi ko alam paano ko nasabi yun basta ang alam ko, nahalikan na ko dati pero nino?

"Hey! 'Di ka na nagsalita diyan. Whats the problem? May naaalala ka na ba?" Naku Liz, wag kang aamin. Patay ka talaga, kung anu-ano iniisip mo eh. Pervert ka. 

"Ahhh wala. Kailangan ko ng pumasok sa bahay eh nagtext na kasi si Mommy."

"Okay."

He opened the door for me at hindi na siya nag-abalang pumasok. Paakyat na ko nang hagdan ng marinig kong may kausap si Mommy.

"I know. She's still fine so don't worry, if you need anything just call me okay? Take care too..."

Akala ko naman kung sino kachikahan ni Mom gabi na.

"Shane..."

Napalingon ako kay Mommy at napakunot ng noo. Shane?! Baka kapangalan lang. Kinakabahan ako na ewan ko ba, nabanggit lang yung pangalan na yun bumibilis na tibok ng puso ko.

There is something wrong. Really something erroneous.