I'm a Man-hater, right?

CHAPTER 40

"What if I want you to be ... my... boyfriend."

"Punasan mo nang maigi ang ulo mo. Baka magkasakit ka."

Nandito ako sa likod. Looking at them with some covetousness. Pinupunasan ni Shane ang ulo ni Cielo. Crap. Hindi ba siya marunong magpunas ng ulo mag-isa?! Tanda na niya. I wiped my head, pati ang mga braso ko then legs. Nilalamig tuloy ako.

"Ano ba namang ulan 'yon walang pakisama."

"Inuna na kitang ihatid Cielo, mas malapit bahay mo. Then sunod na lang si Lizbeth okay?"

Sumandal ako sa upuan then tumingin sa labas. And dilim-dilim naman. Kung sabagay, its already 9pm. Magwoworry na naman sa akin si Mom nito, but how could I call kung drain na ang batt ko. I was looking at his movement when my gaze turned to the rear view. He was staring at me with him having a mischievous smile. 

God! Nakita niyang tinitingnan ko ang galaw ng mukha niya? Crap. Nakakahiya naman. Pumikit na ako at nararamdaman ko na ang lamig at bumibigat ang mga mata ko.

I woke up with a pain on my head. Biglang may pumasok sa kwarto ko, pero hindi ako makapaniwala sa nakikita ko! What the hell is Shane doing here?! OMG. Sa bahay namin. Sa kwarto ko!

"Sweetie? What's the matter?" Mom hurriedly went and then held my arm, head, and then face.

"Mainit ka pa rin. What's the matter sumasakit na naman ba ulo mo?" Nag-aalalang tingin ni Mom sa akin. 

Hindi ko pa rin maintindihan anong ginagawa ni Shane dito sa bahay? Bakit siya nandito? Pero napahawak ulit ako sa ulo ko, sumasakit na naman. I can't understand why.

"Inumin mo 'to. Hurry."

Ininom ko nang mabilisan ang gamot na binigay ni Mom at humiga ulit. Pinikit ko na ang mga mata ko kasi mabigat pa din ang pakiramdam ko.

"Do we need to call her doctor now?" Boses ni Mom ang nagsasalita."Mom I'm fine okay? I don't like doctors. Sawang-sawa na ko please lang."

"But baby I'm so worried about your condition. Laging sumasakit ang ulo mo."

"Mom, I know myself. At magsasabi ako kung ano ang mangyayari sa akin. 'Wag mo na lang ako pakialamanan please? And one more thing, I wanna rest so please leave now." Nakikiusap kong sabi kay Mom. 

I heard the door shut and I thought I was alone all along kaya nagulat ako ng may nagsalita.

"Sana pala ikaw na lang ang inuna kong ihatid sa bahay." Sabi ni Shane.

"I can't remember anything." Bigla ko na lang nasabi sa kanya. He didn't say anything for a while.

"Inaapoy ka na pala ng lagnat kanina. I forgot na madali ka pa lang magkasakit. At 'di na rin ako pinauwi ni Ninang that's why dito muna ako matutulog. Ako na ang nagbantay sa 'yo magmula pa kanina."

Napabangon ako bigla. Iyong sakit ng ulo ko biglang nabawasan.

"Why would you do that?" Naguguluhan kong tanong sa kanya.

Lumapit siya sa tabi ko at binaba ang hawak niyang mug. He was staring at me intently. That made my heart beat so fast, wherein it so familiar. He had set his face near mine. And I could smell his breath. Ang bango.

"Lizbeth wala ka pa rin ba'ng naaalala?" 

It made me confuse. Why the heck is he asking that? From the start pa lang na nagsimula ang klase, hindi na niya gusto ang paglalapit ko sa kanya. At ang ganitong pagtatanong niya ay nagpapagulo sa akin. Ibig ba'ng sabihin, kilala na niya ako dati pa?