I'm a Man-hater, right?

CHAPTER 14

"O, kaya ka ba nagagalit kasi sa sinabi kong excuse ka lang sa mga babaeng lumalapit sa akin?"

Ang walang hiya ang kapal talaga ng mukha!

I wanted to kill you!

"Lizbeth? Ginaganahan ka bang kumain pag nakakunot noo mo?"

"You know what? Ginaganahan ka rin bang kumain kung alam mong madami ka na atang atraso sa akin?"

He chuckled then think.

"Kaya ka ba nagagalit kasi sinabi ko kanina sa mga tugs at sa mga holdaper na girlfriend kita?"

I didn't say anything. I just continue eating.

"Binigay ko na nga yung wallet ko at cellphone-"

"Gusto mo bayaran ko?"

"Nah. Madami akong pera. Barya lang yun."

Ang hangin. Naku!

"O, kaya ka ba nagagalit kasi sa sinabi kong excuse ka lang sa mga babaeng lumalapit sa akin?"

Shet na malagkit.

Natumbok ng hayop na ito. Hindi pala siya slow mag-isip.

"Hey Lizbeth. Talk to me naman. 'Wag ka ng magalit."

Tumayo na ko. Wala na kong gana.

"Where are you going?"

"Are you damn stupid? I'm done! So aakyat na ako."

"Hindi ka pa tapos kumain. Hindi mo pa-"

"I don't give a damn! You jerk!" Sigaw ko. Bwisit lagi na lang akong sumisigaw pag nag-uusap kami ng hayop.

"Gusto ko kasabay kang kumain."

Then suddenly my heart beats so fast. No way! Stop!

I raised my eyebrow on him.

Gusto niya akong kasabay?

I looked at him and he's so serious. Pero hindi. Magmamatigas pa rin ako. I turned my back on him.

Pumasok ako ng kwarto then nahiga.

"Ano ba ito?" Napahawak ako sa left chest ko. Ang lakas pa rin ng tibok.

Sa kanya lang ako ganito.

It could be...

Shet na malagkit...

Ayoko. Ayoko. AYOKO!

Lumabas ako ng bahay then naglakad papuntang park. Hindi talaga to tama. I should stop what my heart beats. This is really bad for me.

Like now...

Isipin ko lang siya, lumalakas yung tibok ng puso ko. Alam ko itong feeling na ganito.

I know the reason why.

Biglang pumatak yung ulan. Napatingin ako sa taas. Wala palang stars, bakit ba hindi ko napansin?

Tapos bumuhos na talaga ng malakas yung ulan. Hindi na ko nag-exert ng effort na tumakbo kasi basang-basa na ako. Lumakad lang ako.

Dapat talaga lagyan ko na ng barrier yung 'pakikisama' ko sa kanya. Yung tipong hindi ko siya kakausapin. Hindi papansinin. Hindi katabi sa upuan.

Dapat nga.

Yun nga gagawin ko.

When I reached the house, Ate Lita, Mary, and Candy were waiting at the door. They looked worried.

Bakit? May nangyari bang hindi maganda?

"Senyorita ayos lang po ba kayo?"

"Senyorita magpalit na po muna kayo ng damit."

"Tama po Senyorita alam niyo-"

"Bakit? May nangyari ba?" Tanong ko dahil nakakunot na ang noo ko sa kanila.

"Eh kasi po kanina pa po kayo hinahanap ni Sir Shane, lumabas-"

"He's really stupid! Aishh!"

Lumabas ulit ako ng bahay pero nasa gate pa lang ako nakita ko na siya. I dunno if he's mad or what.

Ano bang gagawin ko?

Naglakad ulit ako papasok ng bahay. I heard him call my name pero dire-diretso ako sa loob.

Binigay ni Ate Lita yung towel then umupo ako sa sofa.

Tumabi siya sakin pero umusog ako palayo.

"WHERE HAVE YOU BEEN LIZBETH? I LOOKED FOR YOU! I'M SO WORRIED THAT I THOUGHT SOMETHING BAD HAPPENED ON YOU!"

"I'm fine. You-"

Bigla niya kong niyakap ng mahigpit. As in. Then again, yung tibok ng puso ko nag-iba na naman.

Parang gusto kong maiyak sa nangyayari. Kasasabi ko lang kanina na lalayuan ko siya, but why like this?

"Lizbeth? Are you sure you're all right?"

I looked at him but my vision is vague.

He held my hands tightly and I don't have the power to pull my hands.

But I gave all my efforts to pull it, then walked to the stairs.

Napahinto ako at napahawak sa sandalan. Crap.

"Sir, pagpahingahin niyo na po si Senyorita ngayon."

"Sabi niya ayos lang-

"Hindi po-"

"Lizbeth!"

I don't know what really happen. All I can remember was my vague vision.

HIS VOICE...

And the thumping of my heart...

LUB-DUB

LUB-DUB

LUB-DUB

LUB-DUB

LUB-DUB

LUB-DUB.. .