Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 1 •

~ Νύχτα με ματωμένα άστρα ~

Όσο εγώ απολαμβάνονα όσα δεν είχα ζήσει τόσα χρόνια, την ίδια στιγμή έχανα κι όσα είχα! Κοιτούσα τα αστέρια και μου θύμιζαν πόσο μικρός είμαι, πόσο ασήμαντη είναι η ζωή μου. Σαν και εκείνο το πεφταστέρι την χαρακτήριζα, εκείνο εξαφανιζόταν από τον ορίζοντα καθώς εγώ κάλπαζα μέσα στο πυκνό δάσος. Όμως που να ήξερα. Πού να ήξερα ότι η νύχτα είχε γραφτεί με αίμα και μάλιστα του πατέρα μου; Ότι την φιλήσυχη μοίρεα νύχτα κάτω από την κάτασπρη, πανέμορφη πανσέληνο, το παλάτι βαφόταν στο χρώμα του αίματος; Εικόνες τρόμου και φόνου είχαν κατακλύσει την νύχτα κι ας μην είχα ιδέα το τι συνέβαινε, όμως ο πατέρας μου έβλεπε και ένιωθε κάθε θάνατο με ίδια του μάτια του. Νεκροί άτομα που εμπειστευόταν και καμάρωνε. Νεκροί φίλοι, υπικόοι του. Όλα αυτά για ένα στέμμα «Από μαύρο χρυσάφι» όπως μου έλεγε πάντα... Όλα τα δεινά από έναν άνθρωπο που τον μαχαίρωνε τώρα στο σημείο της καρδιάς. Κι όμως ένα χαμόγελο ζωγράφιζε το πρόσωπο του κι ας μην το έβλεπα. Ήταν χαρούμενος που δεν ήμουν εκεί! Πού δεν ήμουν στο μακελειό που είχε στηθεί σαν νυχτερινός χώρος κάτω από το φως του φεγγαριού. Μάλλον νυχτερινό νεκροταφείο. Ανακουφισμένος έκλεισε τα μάτια του για τελευταία φορά, βλέποντας το προδότη, θείο μου και αδελφό του, να προχωρά προς στο δώματιό μου φορώντας το στέμμα του. Να χτυπά την πόρτα για να μπει πιστεύοντας ότι κρυβόμουν. Ποιός παρά εγώ! Μακάρι να ήμουν εκεί -παρόλο που γνώριζα τίποτα από όλα αυτά ήθελα να ήμουν μπροστά. Μακάρι να μπορούσα να δω την φάτσα του όταν κατάλαβε ότι εγώ έλειπα και το αλάνθαστο σχέδιο του δεν έχει ακριβώς πετύχει. Να με βρίζει και να με ανεβάζει και να με κατεβάζει έναν δειλό, πονηρό, ύπουλο αλήτη. Πού άφησε τα πάντα και τους πάντες πίσω του, απλός για να ζήσει! Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας μου, παρόλο που δεν ήμουν καν εκεί και δεν είχα εμπλακεί σε τίποτα από αυτά... Καλώς ήρθατε στο κόσμο μου! Και ταυτόχρονα στην Κάρλια Νήσο....