Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 2 •

~ Η μοιραία Συνάντηση ~

Δεν είχε ακόμα ξημερώσει έτσι συνέχιζα την διαδρομή μου καλπάζοντας ελαφρά. Δεν ακουγόταν σχεδόν κανένας ήχος προχωρούσα σε βουβό τοπίο. Ακολουθούσα πίστα το μονοπάτι που κατεβαίνε το λόφο για πολλά μέτρα δεν ήθελα να χαθώ εξάλλου έπρεπε να επιστρέψω σε λίγη ώρα πίσω.
+Αχ αυτό το πίσω! Γιατί να το κάνω αυτό; Όλα θα είναι πάλι ίδια όπως κάθε μέρα. Τι ζωή είναι αυτή!Γιατί να είμαι εγώ ο πρίγκιπας... Δηλαδή δεν θα μπορούσε να αναλάβει κάποιος άλλος. Μα τι λέω εγώ πρέπει να αναλάβω. Ο πατέρας μου το είπε ξεκάθαρα:"Από το άλλο πρωί ξεκινάν οι προετημασίες για την στέψη και μετά θα σου βρω και μια καλή νύφη..."και άλλα τέτοια βαρετά. Αχ.. και αν δεν είμαι αυτός που όλοι περιμένουν κι αν με επιρεάσει η εξουσία και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου κάποια μέρα; Κι αν κάνω λάθη ως βασιλιάς;
Όλα αυτά τα ερωτήματα με βασάνιζαν με είχαν κάνει να αφαιθώ ήμουν πλέον πολύ μακριά στα σύνορα κοντά. Πλέον άκουγα το ποταμό Ζίλντερ πολύ καθαρά.
+ Έχω ξαναέρθει μια ακόμα φορά εδώ με τον πατέρα μου. Οχ! Ξεχάστηκα και πρέπει να επιστρέψω πίσω!
Δεν πρόλαβα να γύρω τα χαλινάρια και να στρίψω και από το πουθενά πέρασε ένα βέλος ξυστά από το κεφάλι μου!
+Ευτυχώς ο Έλαμάναμου (Το άλογο μου) έχει γρήγορα αντανακλαστικά!
-Μπράβο αγόρι μου! Το φώναξα ώρα που έκανε ένα βήμα πίσω.
Εκείνη την στιγμή άκουσα τους θάμνους να κουνιούνται. Κάτι υπήρχε εκεί, το αισθανόμουν. Όμως δεν πρόλαβα να αντιδράσω γιατί και ένα άλλο βέλος ξεπροβάλλε από τον θάμνο. Ο Έλαμάναμου με έριξε κάτω για μην με πετύχει το βέλος. Και άρχισε να τρέχει προς το ξέφοτο.
-Έλαμάναμου γυρνά πίσω! Πεισματάρη! Θες να με σκοτώσουν!
Την ώρα εκείνη άκουγα πεντακάθαρα μια συνομιλία μέσα από τον θάμνο. Αυτός που παραλίγο να με πετύχει ήταν μια γυναίκα! Και μάλιστα μιλούσε με μια άλλη:
-Οχ μας περικύκλωσαν ακούς!
-Νομίζω ότι μιλάει στο άλογο του , κυρία.
-Τι? Γιατί τόσο γέλιο όνομα στο καημένο το άλογο!
-Βγείτε έξω! Είπα με αυστηρό τόνο, για να δείχνω σοβαρός.
Δύο νεαρές ξεπρόβαλλαν από τον θάμνο.
+Τι γίνεται εδώ; Και γιατί είστε στο δάσος τα ξημερώματα!
-Επείδη το θέλουμε! Ποιο είναι το πρόβλημα σου! Μου είπα επιθετικά και έβγαλε το τόξο της. Εγώ ήμουν άοπλος το σπαθί μου ήταν πάνω σε σέλα του αλόγου μου.
-Εειιιι! Δεν θέλουμε μπελάδες! Κριστάλια βάλε το τόξο στην θήκη του!
-Γιατί τότε μου επιτέθικατε;
-Έτσι γιατί πιστέψαμε ότι σε είχαν στείλει οι άλλοι.
-Ποιοί?
-Οι οιοιοοι... Τι σε νοιάζει!
-Εγώ ρωτώ γιατί μόλις μου διώξατε το άλογο μου! Τι κάνετε στο δάσος τέτοια ώρα; Μήπως λέω, μήπως το σκάσατε από πουθενά. Και αυτοί οι άλλοι σας κυνηγάνε?
-Χτου! Δεν το είχα δουλέψει καλά αυτό! Ναι αυτό ακριβώς έγινε.
-Και για ποίο λόγο αν επιτρέπεται; Της ρώτησα καθώς της παρατηρούσα. Η μία από της δύο που από ότι άκουσα την λέγανε Κριστάλια ήταν μια ψιλή κάστανομάλλα νεαρή με έντονα γαλανά μάτια. Φορούσε στολή κατάλληλη για ιππασία και ψηλές μπότες μάλλον είχε βάλει στόχο να φύγει καθώς είχε φορέσει και ειδικά σπιρούνια για να καβάλα το άλογο της. Ξεχώρισα την ασημένια στέκα που φορούσε στο κεφάλι της. Δίπλα της στεκόταν μια μαυρομάλλα νεαρή περίπου στο ίδιο ύψος με την άλλη, η οποία μάλιστα φορούσε και αυτή ρούχα κατάλληλα για ιππασία και είχε λίγο λερωθεί από την επαφή της με το φρέσκο χώμα , κρυμμένες τόση ώρα κάτω στο θάμνο.
-Λοιπόν τι θα γίνει! Θα μου πείτε ή να πηγαίνω έχω να βρω και ένα άλογο αν θυμάστε.
+Πού να έχει πάει ο μπαγασάς!
-Όχι!
-Ναι , είπε η φίλη της ήρεμα και την σκούντηξε. Μπορεί να μα βοηθήσει να βρούμε τον δρόμο ξέρεις.
-Καλά για εσένα Μελίγια . Εξάλλου δεν έχω τίποτα να κρύψω. Έφυγα από το σπίτι μου γιατί δεν ήθελα να παντρευτώ έναν τον στρειμένο εγωιστή τέρας . Που ο θεός να τον κάνει μνηστήρα μου.
-Κατάλαβα.
Εκτιμούσα το θάρρος της νεαρής. Εδώ το έσκασε από το σπίτι της για να μην παντρευτεί κάποιον που δεν θέλει. Λες να ήταν και ο δικός μου γάμος, που υπολόγιζε ο πατέρας μου να κάνω; Όχι δεν θα το επέτρεπε ποτέ. Τουλάχιστον αυτό νομίζω δηλαδή. Έτσι τις είπα:
-Μπορώ να σας βοηθήσω αλλά μόνο να βρείτε το άλογό μου. Μπορώ να σας δώσω λίγες προμήθειες αν θέλετε.
-Ευχαριστούμε. Το όνομα μου είναι Κριστάλια και το δικό της Μελίγια.
-Κι εγώ είμαι ο Φοίνικ . Παρέληψε το ότι είμαι πρίγκιπας είναι πολύ επικύνδινο κάτι τέτοιο και έπρεπε να προσέχω.
-Περίεργο όνομα;
-Από το πουλί Φοίνικας. Άρεσε στην μητέρα μου...
-Ααα....