Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 9 •

~ Το Βασίλειο της Πέτρας ~

-Ποιοί είστε? Τους φώναξε η Κρίσταλια.
-Εγώ κάνω τις ερωτήσεις εδώ! Της φώναξε με αυστηρό τόνο.
Ήταν ένας καλογυμνασμένος νεαρός σύγουρα θα με περνούσε ένα-δύο χρόνια αλλά η εμφάνιση του έδειχνε ότι κατέχει σημαντική θέση , αξίωμα. Ήταν μελαχρινός με κάστανα μάτια και κοντά γενιά. Όπως και όλοι τους. Φορούσε μια βαριά πανοπλία.
+Μα καλά δεν ξυρίζονται εδώ πέρα!
-Θα ξαναρωτήσω άλλη μια φορά! Ποιοι είστε και που βρήκατε αυτό το άλογο?!?
-Όποιοι θέλουμε! Όσο για το άλογο το σώσαμε από τους ληστές. Ήταν χτυπημένο και το κάναμε καλά και δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να το βλάψει!
Γέλασαν όλοι εκτός βέβαια από αυτόν τον τύπο ο οποίος για έναν παράξενο λόγο της χαμογέλασε και κουνόντας το κεφάλι του σαν να μην περιμένε ποτε του τέτοια απάντηση.
-Δεσποίνης μου , (σαν να άλλαξε τον τόνο της φωνής του, έγινε πιο γλυκιά) δεν υπάρχει περίπτωση να πειράξω άλογο της βασιλικής οικογένειας που υπηρετώ και μάλιστα το αγαπημένο άλογο του μακαρίτη διαδόχου... Γι'αυτό πείτε μου ποιοί είστε.
+Μπορεί να είσαι έξυπνος φίλε μου αλλά εμένα μου κόβει πιο πολύ!
-Τι σημασία έχει! Αφού δεν είμαστε από εδώ. Το διαπίστωσες και μόνο σου, αξιωματικός δεν είσαι?
-Όχι και αξιωματικός! Αρχιστράτηγος είμαι! Σαν να ύψωσε τον τόνο της φωνής του ξανά για να βγει από πάνω.
-Ωραία και τώρα τι θέλετε από μας? Ταξιδιώτης είμαι δεν με βλέπεις?
-Εσύ. Αυτές?
-Έχουμε και ονόματα αν θες να μάθεις... Είπε απειλητικά η Κριστάλια.
+Μα καλά δεν φοβάται κανέναν! Μα κανέναν! Εδώ θα μας κρεμάσουν στην καλύτερη περίπτωση!
-Δεν με αφορούν. Κατεβείτε από τα άλογα ΤΩΡΑ! Της τόνισε το τελευταίο.
-Ωραία! Για να δω τι θα καταλάβεις! Του απάντησε.
Όλοι κατεβήκαμε. Έκανε και η Κριστάλια τελευταία να κατέβει αλλά το άλογο δεν την άφησε!
-Μα τι στο καλό κάνεις! Κατέβα σου είπα! Της απάντησε νευριασμένος.
-Δεν μπορώ. Δεν αστειεύομαι!
+Όλα τα παράξενα σε μια μέρα!
Σκοτώστε τους! Φώναξε ο παράξενος τύπος.
-Όπα όπα! Φώναξα ενώ κούνησα τα χέρια μου στον αέρα. Δεν θα μας πας στον βασιλιά? Πραγματικά τι σώει αρχιστράτηγος είσαι δεν ακολουθείς καθόλου τους
τυπικούς κανόνες?
-Πού τους ξέρεις εσύ? Και δεύτερον τι θα κερδίσεις εσύ που
το λες? Τι σε σκοτώνω τώρα τι σε μισή ώρα!
-Ακριβώς αυτό! Θέλω να δω τον βασιλιά σας.
-Για ποίο λόγο?
-Θέλω να τον δω. Σαν τελευταία επιθυμία πάρτο...
-Τις μισώ αυτές! Άντε πάρτε τους! Επιστρέφουμε στο Κάλβερ!
+Τι είναι αυτό?
Προχωρούσαμε μέσα στο δάσος πλέον έβλεπα περισσότερα πεύκα από ότι έλατα. Ήμασταν πολύ μακριά από το αγαπημένο μου δάσος Έρμπον.
+Αχ τι να κάνει ο θείος μου τώρα? Θα ψάχνει σύγουρα νύφη για τον ξάδελφο μου τον Φίνστελ... Ο λαός μου θα είναι καλά? Για ένα λεπτό είπα ο λαός μου! Αχ να με άκουγε ο πατέρας μου τώρα... Κρίμα και περίμενε να γίνω καλός βασιλιάς . Τελικά ανέλαβε αυτό το τέρας ο Λίτσβερ! Ο Θείος μου αχ.....
Εκεί που είχα μάθει στις σκέψεις μου παρατηρούσα τι γινόταν γύρω μου. Ο παράξενος τύπος περπατούσε μπροστά σαν θριαμβευτής! Δεν το συμπάθησα από την πρώτη στιγμή! Κοίταξα μπροστά ήταν καταπληκτικό το θέαμα. Δεν υπήρχε πουθενά δέντρα μόνο καφέ. Ακόμα και το έδαφος ήταν το ίδιο χρώμα! Έβλεπα τα σπίτια πλέον. Ηταν όλα χτισμένα πάνω στο βουνό σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
+Μα πουθενά δέντρο!
-Τίποτα δεν φυτρώνει εδώ. Καλώς ήρθατε στο Βασίλειο των Όρων! Τρόπος που λέγειν αφού θα εκτελεστείτε σε λίγο.
Παρόλου το κακόγουστο σχόλιο του το μέρος ήταν απίθανο! Ανεβήκαμε πλέον σε έναν ανηφορικό δρομάκι. Φιδίσιο μπορώ να πω. Κοίταξα ευθεία και μου έπεσε το σαγόνι. Το παλάτι! Το παλάτι του Βασιλείου της Πέτρας , η αλλιώς τον Ορεινών για πιο επίσημο.
-Μόλις γνωρίσατε το Κάλβερ. Ώρα να γνωρίσετε και το βασιλιά μας...
+Το παλάτι έχει όνομα?

Το Παλάτι: