Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 11 •

~ Από εκεί που δεν το περιμένεις! ~

Ήταν αργά το βράδυ περίπου στις έντεκα. Για τρεις ώρες παίζαμε σκάκι με τον βασιλιά. Πάντα έχανε αλλά το διασκέδαζε. Πάντα προσπαθούσα να τον κάνω να νικήσει και πάντα με καταλάβενε και με σταματούσε. Έτσι στην τελευταία παρτίδα μου είπε λίγο πριν φύγω:
-Τι αγνό παιδί είσαι εσύ! Ούτε να κλέψεις δεν ξέρεις! Ούτε μια στημένη παρτίδα δεν μπόρεσες να φτιάξεις!
-Και αυτό είναι καλό δεν κατάλαβα?
-Ναι παιδί μου αν δεν ξέρεις να κλέβεις στο σκάκι δεν μπορείς! Κι έχεις και μυαλό! Δύο σε ένα! Σύγουρα δεν θες να μείνεις εδώ?
-Θα ήταν μεγάλη μου τιμή αλλά.... Έχω πίστει ότι έχω και αποστολή να ολοκληρώσω! Είπα ενώ του έκανα ΜΑΤ και έληξε.
-Τι έχεις σκευτεί?
-Τρελόπαιδο θα με πείτε,αλλά θέλω να σκοτώσω έναν δράκο!
-Δράκο! Άκου εκεί! Και γιατί?
-Είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να έχει κάποιος εδώ στην Κάρλια Νήσο!
-Όχι αγόρι μου. Ο μεγαλύτερος φόβος όλων βγαίνει με αυτό το κατόρθωμα. Δεν θα είσαι ήρωας αλλά μπαμπούλας!
-Ας είναι! Όταν εγώ κάνω μια επιλογή δέχομαι και τις συνέπειες τις!
-Αχ αγόρι μου! Έτσι ήταν και ο γιος μου πεισματάρης! Μου τον θύμησες από την πρώτη στιγμή που σε είδα.
-Από ποίο πράγμα? Είπα ενώ εκείνος σηκώθηκε και περπατούσε στο δωμάτιο.
-Από όλα! Πώς περπατάς, πώς μιλάς. Ευγενικός , κυρίως και δίκαιος! Σωστός για βασιλιάς!
+Να που φτάσαμε....
-Τα παραλέτε... Του απάντησα ενώ προσπαθούσα να κρύψω την σύνχησή μου.
-Όχι καθόλου! Αν ήσουν πρίγκιπας θα σε ήθελα σύγουρα για γαμπρό μου! Δηλαδή και έτσι καλός είσαι... Εξάλλου, είπε και έκανε μια παύση, δεν έχω βρει καλύτερη επιλογή για την κόρη μου..
+Οχ. Δεν θα φύγω ποτέ από εδώ! Μονότονη η συζήτηση μου ακούγεται...
-Μεγαλύτατε λυπάμαι αλλά....
-Ξέρω, ξέρω. Σκοπό ζωής! Αχ και τι θα την κάνω? Είναι τόσο αγνή και χαϊδεμένη... Όλο αυτό σκεύτομαι! Κι τι θα κάνω εγώ μόνος μου? Μια κόρη μου έμεινε! Ούτε σύζυγό έχω, θα είμαι μόνος μου να την πάρει ενα βασιλιάς σε άλλο παλάτι!
-Μην σας πέρνει από κάτω. Θα βρείτε έναν γαμπρό και αν μου επιτρέπετε, να σας πω μια συμβουλή?
-Πες. Νέα μυαλά κάνουν καλό σε ένα γερό κάποιες φορές.
+Σόφη κουβέντα...
-Μαλακά μην τραβάτε το σκοινί. Είναι σαν τα άλογα που ξέρω καλά. Βρείτε κάποιον που να τον συμπαθεί, να τον συμπαθείτε κι εσείς αλλιώς υπάρχει περίπτωση να αγριέψει το άλογο και να γίνει σαν την Κριστάλια από εδώ...
-Αλήθεια στην διαδρομή της γνώρισες?
-Ναι.
-Και πως σε εμπειστευόται? Δηλαδή είσαι ένας ξένος...
-Όπως εσείς. Αμοιβέος σεβασμός.
-Χαχα δίκαιο έχεις. Άντε αρκετά σε κούρασα με τις ερωτήσεις μου. Πήγαινε να ξεκουραστείς. Αύριο βράδυ έχουμε συμβουλίο και θέλω να είσαι παρόν με τις νέες σου ιδέες.
-Μην ανησυχείτε εκεί θα είμαι από τους πρώτους!
Είπα και έκλεισα την πόρτα αφού υποκλίθηκα. Περπατούσα στον διάδρομο ο οποίος δεν είχε ούτε έναν φρουρό!
+Παράξενο! Πολύ ...
Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την σκέψη μου και ένας τύπος με μανδία (και σκεπασμένο το κεφάλι του με μια κουκούλα,) μου είχε βάλει το μαχαίρι στο λαιμό!
+Όπα απαγωγή! Τι γίνεται?
Αυτό ο τύπος με "συνόδεψε" μέχρι ένα δωμάτιο και μου έβαλε γερές χειροπέδες.
+Καλή ποιότητα δεν λέω. Ξέρει να ψωνίζει καλά...
Μετά αφήσε το μαχαίρι από το λαιμό μου και μου είπε:
-Ας ξανασυστηθούμε... Πριγκίπισσα Ελεωνόρα! Και έβγαλε την κουκούλα της.
Είχα μείνει άφωνος.
+ΜΑ ΠΏΣ? ΤΙ! ΠΟΎ??!?
-Τι έγινε Πρίγκιπα Φοίνικ! Σας έπεσε το σαγόνι?

Πριγκίπισσα Ελεωνόρα, εικόνα: