Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 25 •

~ Η σύλληψη ~

Μέχρι το πρωί δεν είχαμε σταματήσει να καλπάζουμε. Έπρεπε να αφήσουμε απόσταση από το χθεσινό συμβάν. Όμως τα άλογα κουράστηκαν και έτσι κάναμε μια στάση για να ξεδιψάσουν. Τα κορίτσια με κοιτούσαν σαν να είδαν τέρας.
+Μα τι έχω κάνει?
Η Μελίγια μίλησε πρώτη αφού πρώτα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
-Φοινίκ. Ενωώ Φοίνικ. Τι μαγικά έκανες και σταμάτησες το άλογο που ερχόταν καταπάνω σου και μάλιστα τώρα κάνει παρέα με το δικό σου?
+Αααααα αυτό τις τρόμαξε.
-Ένα από τα δικά μου είναι. Τι θες να κάνει?
-Δικό σου μα εσύ μα είπες ότι είχες μόνο ...
-Τον Έλαμάναμου! Την διέκοψα. Ναι αυτό ισχύει. Το συγκεκριμένο είναι ένα από αυτά που έχω εκπαιδεύσει. Για αυτό οι στρατιώτες σταμάτησαν. Ήξεραν τι θα συμβεί.
-Δηλαδή?
-Δηλαδή ότι θα αγωήσει τον καβαλάρη του και θα έρθει σε εμένα. Αφού βέβαια το διατάξω εγώ να το κάνει.
-Μα πώς στο καλό το έμαθες αυτό και μάλιστα πώς έκανες το Έλαμάναμου μου να...
-Ναι πηδήξει πάνω στον Κριστάλια για αντιπερισπασμό. Αααα αυτό δεν το έκανα εγώ! Εξάλλου ποτέ δεν τον συμπαθούσε. Εγώ μόνο που είπα να ορμήσει πάνω σε κάποιον που μπορούσε άνετα να το κάνει. Όχι συγκεκριμένα σε αυτόν.
-Μα πώς τους τα έχεις μάθει όλα αυτά? Ρώτησε έκπληκτη η Κριστάλια.
-Ο Έλαμάναμου είχε εκγενετής χάρισμα. Έχω μάθει να βασίζομαι "στις ιδέες του". Κι ναι είναι έξυπνος όσο για τον Κουφό από εδώ ,και τους τον έδειξα, είναι όλα θέμα σεβασμού.
-Δηλαδη? Ρώτησε η Μελίγια.
-Δηλαδή μου χρωστάγε και μου το ανταπέδωσε. Κουφάθηκε από μια αρρώστια κάποτε στο δεξί αυτί του και τον έσωσα από το σφαγείο. Μου το ανταπέδωσε απλός.
-Απίθανο κι όμως αληθινό! Είσαι ο καλύτερος εκπαιδευτής!
-Μα δεν έκανε τίποτα το σπουδαίο απλά πίστεψα σε αυτόν! Το μόνο δύσκολο που έχω κάνει στην ζωή μου ήταν να εκπαιδεύσω τον Έλαμάναμου να με εγκαταλείπει.
-Γιατί να το κάνεις αυτό??! Είπαν κι οι δύο έκπληκτες μαζί.
-Πολύ απλά γιατί όλοι τον θέλουν. Είναι το καλύτερο άλογο και πάντα κάποιος θα θέλει να μου τον πάρει. Άσε που και για αυτό το λόγο μας επιτέθηκαν χθες!
-Τι?! Είπαν κι οι δύο μαζί.
-Αυτό που ακούτε! Δεν έχω καταλάβει ,ακόμα τουλάχιστον, το γιατί αλλά άκουσα με τα ίδια μου τα αυτιά τον ξάδελφο μου να λέει: "Σκοτώστε τον! Το άλογό του όμως το θέλω ζωντανό! Με ακούτε! Άθικτο το θέλω!" Ο θείος μου όπως και ο Φίλντιξ ξέρουν ότι κανείς δεν μπορεί να τον καβαλήσει εκτός από εμένα. Οπότε με αυτήν την άποψη αν ήθελε να με αποδυναμώσει θα τον σκότωνε! Να προσθέσω ότι δεν τον συμπαθεί καθόλου! Μα καθόλου! Τρεις απόπειρες έκανε όταν ήταν μικρός για να τον δώσει στα σκυλιά!
-Είναι πολύ περίεργο συμφωνώ. Απάντησε η Μελίγια.
-Ναι ξέρω αλλά ακόμα πιο περίεργο είναι ο τοξότης στην ενέδρα!
-Γιατί? Ρώτησαν ξανά και οι δύο μαζί.
-Όλοι οι στατιώτες ήταν από τον τόπο μου. Το κατάλαβα επειδή ήξεραν όλοι για την εκπαίδευσή των αλόγων μου και αυτό είναι που με προβληματίζει! Εμείς δεν έχουμε τοξότες! Μόνο κάποιους λίγους όμως δεν ήταν ένας από αυτούς το ξέρω! Το αισθάνομαι! Μόνο εγώ ήξερα να ριχνωεαυτων τον τρόπο και άντε ο δάσκαλος μου που μου μάθαινε σκάκι! Κανένας άλλος! Και αυτός τώρα είναι νεκρός εδώ κι χρόνια! Άρα ποιός ήταν τόσο εύστοχος? Και από πού ήταν?
-Εεεε. Τα κορίτσια έκαναν σαν κάτι να ήξεραν, αλλά δεν μου απάντησαν. Απλά μου άλλαξαν θέμα:
-Πώς κατάλαβες ότι σε σημάδευε κάποιος ? Ρώτησε η Μελίγια.
-Από της δάδες ενώ όλες οι άλλες δεν ήταν στάσιμες μία μου φαινόταν ακίνητη. Σαν να ήταν ακουμπησμένη κάπου.
-Τι ενωείς σου φαινόταν! Κι αν έκανες λάθος? Με ρώτησε λίγο φοβισμένη η Μελίγια.
-Δεν θα έκανα. Ο ξάδελφος μου λατρεύει την ενέδρα, σαν τον θείο μου. Είναι φίδια κολοβά και οι δύο!
Μόλις μίλησα για τα φίδια τα κορίτσια ταράχτηκαν ξανά.
+Μα τι γίνεται? Κάτι μου κρύβουν!
Δεν πρόλαβα να ρωτήσω και πέρασε σε ερώτηση η Μελίγια:
-Αυτό το τέρας , ο ξάδερφος σου , την ώρα που με είχε δέσει σαν κουνέλι, μου ανέφερε κάτι περίεργα. Είπε ότι θα γίνει πλέον βασιλιας χάρης τον πατέρα του, αλλά και ότι πρέπει να βγάλει εσένα πρώτα από την μέση. Αν αυτός είναι πλέον είναι αρχηστάτηγος και ο πατέρας του-θείος σου βασιλιάς τι θέση είχες εσύ που να τους εμποδίζεις τόσο πολύ? Και μάλιστα μου τόνισε ότι είσαι ο «μεγαλύτερος τους εχθρός!»
-Εεεεε...
+ Οχ έμπλεξα πολύ άσχημα τώρα! Για να δω τι θα τους πω έτσι όπως τα έκανε ο Φίλντιξ.
Δεν πρόλαβα να απαντήσω και μας επιτέθηκαν ξανά! Μα αυτή την φορά δεν είχαν το οικοδόμημο του βασιλείου μου , δηλαδή έλατο ή του Βασιλείου της Πέτρας. αλλά είχαν έναν κύμα που μάλιστα μια ήταν γαλάζιο και μια χρυσό. Τα άλογα τους ήταν πολύ παράξενα σαν να τα είχαν βάψει καταλάθος στο πίσω μέρος. Είχα διαβάσει για αυτά. Πολύ παράξενα. (Σαν τα σημερινά Μαστίφ, άλογα τον Ινδιάνων)
+ Από ποιο βασίλειο είναι αυτοί οι στατιώτες? Είναι μάλλον Θαλασσινοί! Ψιθύρισα καθώς μας είχαν ακινητοποιήσει με τα σπαθιά τους. Εκείνοι προσπάθησαν να πιάσουν τα άλογα μας. Έπιασαν τον Άστερντ και την Κριστάλια αλλά όχι τον δικό μου. Ο Έλαμάναμου μου έτρεξε στο δάσος. Πήγαν να τον κυνηγίσουν αλλά ένας τύπος με πανοπλία τους σταμάτησε:
-Αφήστε το! Εδώ έχουμε καλεσμένους.
-Τουλάχιστον είμαστε στην Χρυσή Ακτή? Τον ρώτησα.
-Μολις φτάσατε στην βόρεια και σας καλωσορίσαμε εγκάρδια! Μου απάντησε αυτός ο τύπος με την πανοπλία.
+Οχ!...