Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 18 •

~ Λόγος "με το μαχαίρι στο λαιμό" ~

Κατευθυνθήκαμε προς το παλάτι. Απέξω είχε μαγευτεί υπερβολικός αριθμός άνθρωπος. Ένας όχλος όχι και πολύ χαρούμενος...
+Μα τόσο πολύ κόσμος για εμένα! Δεν έπρεπε!
Η πριγκίπισσα κρυμμένη ανάμεσα στους φρουρούς της με παρακολουθούσε από απόσταση. Ήταν η ώρα για τον λόγο "μαχαίρι στο λαιμό". Όλα, δηλαδή η ζωή μου και των κοριτσιών, εξαρτώντουσαν από τι θα πω. Ο πανικός που επικράτησε ήταν άνευ προηγουμένου. Ένιωσε ένα παγωμένο ρίγος να διαπερνά την σπονδυλική μου στήλη. Το στομάχι μου σφίχτηκε μέχρι που έγινε ένας ανυπόφορος κόμπος παρόλο τον πανικό μου (εσωτερικά γιατί έτσι κι αν έδειχνα τίποτα παραέξω θα πέφτανε σαν σκυλιά να με φάνε...) ο βασιλιάς μου έδωσε τον λόγο και η αποδοκιμασία ξεκίνησε:
-Καλή τύχη... Είπε ψιθυριστά..
+Θα την χρειαστώ...
Κόμπιασα στην αρχή και έριξε μία τρομαγμένη ματιά στον κόσμο γύρω μου , φοβόμουν για τη σωματική του ακεραιότητα... Ευτυχώς σε δευτερόλεπτα επανήλθα και τους απάτησα έτοιμος για όλα:
-Λαέ των Όρων ηρεμήστε! Ξέρω τι θα πείτε ...
-Α ναι τότε κανένας την χάρη να σου πάρουμε το κεφάλι.
Με διέκοψε ένας ένας γέρος κουνόντας την μαγκούρα του και όλοι φαινόντουσαν να συμφωνούν με αυτών.
+Οχ!
-Μα αν το κάνετε αυτό καλέ μου άνθρωπε πώς θα νικήσετε τους ληστές?
-Μόνοι μας! Φώναξε ένας άλλος.
Είχα κάνει μεγάλη ανοησία. Να επιτρέπεις τον λόγο σε ένα οργισμένο πλήθος δεν οδηγεί σε τίποτα... Όμως μου φαίνεται ότι η Κριστάλια ήξερε καλύτερα αυτόν τον τομέα ομιλίας...
-Κλείσε το στώμα σου γέρο! Εδώ διακιβέβετε το μέλλον σου και το μέλλον όλου του λαού σου!
-Πώς τολμάς να μιλάς εσύ είσαι... Πήγε αν της πει αλλά τα θέλε...
-Δεν με νοιάζει τι είμαι και δεν θα δεχτώ κριτική από εσένα! Ποιος νομίζεις ότι είσαι? Ποιοί νομίζεται ότι είστε? Κάνεις μας δεν είναι θεός! Όλοι έχουμε της αδυναμίες μας και όλοι τα προτερήματά μας! Γι'αυτό ακούστε και μια άλλη άποψη...
-Είναι ένας ξένος! Φώναξε ένας άλλος.
-Αα ναι! Και τότε οι πρώτοι κάτοικοι σε αυτών των τόπο που θεωρούνται από εσάς ιδρυτές τι ήταν!?!
Όλοι σώπασαν σαν να τους είχε την πίστη τους πλέον και μετά συνέχισε:
-Αν δηλαδή διώχνεται κάθε τι καλό που σας δίνεται πώς θα γίνεται καλύτεροι? Αυτός ο νεαρός ανακάλυψε μόνος του που βρίσκονται οι ληστές! Το έκανε κανένας από εσάς? Δεν το νομίζω, οπότε αφήστε τον να σας βοηθήσει! Εξάλλου είναι ο μόνος που δεν σας βλέπει σαν ξένους! Αλλιώς γιατί να σας έδινε την λύση? Μπορούσε άνετα να σας προδώσει αφού είναι τόσο έξυπνος! Σεβαστείτε για πρώτη και τελευταία φορά την ευκαιρία που σας δίνεται! Και ναι ξέρω ότι θα μου πείτε τώρα ότι μπορεί να μας προδώσει. Και ναι μας! Είμαι μαζί σας! Η κι όσο για αυτό δεν νοιάζει καθόλου! Εγώ το μόνο που θέλω είναι να πολεμήσω μαζί σας! Έκανα φίλους εδώ και νιώθω ότι μου είναι κάτι παραπάνω από ένας "ξένος" τόπος! Γι'αυτό θα είμαι στην πρώτη γραμμή και δεν με αφορά το τι θα γίνει! Αλλά ότι θα γίνει!
-Ναι! φώναξαν όλοι..
+Τα κατάφερε! Είναι απίθανη! Α για κάτσε είπε ότι θα είναι στην πρώτη γραμμή....οχ!
Λίγα λεπτά αργότερα την έπιασα για να της μιλήσω. Μαζί της ήταν η Μελίγια και δίπλα της η πριγκίπισσα.
-Τα πήγα καλά? Συγνώμη που σου πήρα τον λόγο. Σε πείραξε? Με ρώτησε καθώς ερχόμουν.
-Όχι καθόλου αφού με έσωσες. Αλλά...
-Αλλά τι? Με ρώτησε ενώ κρεμόταν από το τι θα πω. Μου είχε μεγάλη εμπειστοσήνη και μου το απέδειξε σήμερα.
-Είπες ότι θα είσαι στην πρώτη γραμμή. Εγώ... Έκανα μια παύση, σε χρειάζομαι. Στους τοξότες. Συμπλήρωσα.
-Δεν μπορώ να το αλλάξω τώρα. Μην ανησυχείς καλά θα είμαι. Έλα Μελίγια ήρθε η ώρα να πάμε στην θέση μας! Στην μάχη. Θα είμαι με την ομάδα του στρατού.
Είπε και έφυγαν χωρίς να προλάβω να πω κάτι άλλο. Η Ελεωνόρα βλέποντάς με λίγο συνχισμένο, που ήμουν πάρα πολύ, μου είπε:
-Θα είναι καλά .Θα την προσέχουν οι "δικοί" μου.
-Το ξέρω απλά... Είπα ξεφυσώντας
-Μην ανυσηχείς, έχεις φτιάξει το καλύτερο σχέδιο. Με αυτό την έχεις ήδη προστατέψει!

***(Την ίδια στιγμή)

-Όπως είπαμε... Εντάξει?
-Τι σχέδιο! Πώς το σκέφτηκε?
-Δεν έχω ιδέα! Είναι τέρας μορφώσεως!
-Και που είπες ότι πρέπει να πάμε?
-Στο παλάτι! Οι ανόητοι νομίζουν ότι θα φεύγατε από τα πλάγια!
-Χαχα! Και να μαντέψω πιάνουμε την πριγκίπισσα και ζητούμε λίτρα?
-Ναι. Είναι μοναχοκόρη του δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς.
-Τέλεια!
-Και όπως συμφωνήσαμε έτσι μην το ξεχνάς!
-Ναι! Θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια και θα έχεις το μερίδιο σου από το χρυσάφι που θα πάρουμε. Θα είναι όπως είπες ο τύπος, πίσω από την άμαξα?
-Όχι! Στο πλάι κρεμασμένος!
-Αααα εντάξει.
-Θέλω καλή δουλειά μην το ξεχνάς!
***