Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 8 •

~ Όλοι παρόντες για ένα άτι! ~

Τρέχαμε πίσω από την Κριστάλια. Δεν την σταμάταγε τίποτα!
Είχε χάσει το άλογο της πριν λίγο . Δεν θα ήθελε να αφήσει τον εαυτό της να χάσει άλλο ένα! Προσπεράσαμε πολλά έλατα μέχρι να το δούμε στο οπτικό μας πεδίο. Η Κριστάλια είχε μείνει κοκαλωμένη κοιτώντας το. Πράγματι δεν είχα ξαναδεί τόσο όμορφο από δυνατό άλογο. Μετά τον Έλαμάναμου βέβαια... Ένας κατάμαυρος επιβήτορας με πλούσια χαίτη στεκόταν μπροστά μας στο έδαφος. (Σαν τα σημερινά Ιρλανδικά άλογα). Είχε χτυπήσει το πόδι του από ένα βέλος. Δεν ήταν από τα δικά μας. Μάλλον θα ήταν από "διασταυρούμενα πυρά" όπως τα λέμε στον τόπο μου. Δηλαδή βέλη που βρίσκουν λανθασμένο στόχο καταλάθος.
+ Θα τον εγκαταλείψανε όταν ο αρχηγός τους , αυτός ο άτημος, διέταξε υποχώρηση....
Η Κριστάλια τον πιασίασε. Το περίφανο ζώο δεν την άφηνε στην αρχή ούτε να τον αγγίξει. Προσπαθόντας αν κερδίσει την εμπιστοσύνη του άρχισε να του τραγουδάει. Είχε και μια υπέροχη μελωδική φωνή που σε άγγιζε από την πρώτη κιόλας στιγμή.
+Εεε... για να μην σας τα πολυλογό του έλεγε:

Μέσα στο δάσος ήχοι πουλιών σε ηχούν,
μόνο αν ο άνεμος κοπάσει μπορείς να σε διαπερνούν.
Άκου πουλιά που σε κάνουν μια αγκαλιά,
ηρέμησε τώρα όλα θα πάνε μια χαρά...

Η φωνή της φάνηκε να αγγίζει​ το μεγαλοπρεπές άλογο. Σταμάτησε να φωνάζει και έκατσε κάτω στο έδαφος. Η Κριστάλια το πλησίασε έβαλε το χέρι της στην μουσούδα του για να το μυρίσει. (Ότι κάνουν και όλοι όσοι θέλουν να τους γνωρίσει ένα άλογο). Πλησιάσαμε και εμείς χάρης την Κριστάλια μας άφησε να τον ακουμπήσουμε. Είδα την πληγή του. Το βέλος είχε χωθεί πολύ βαθειά μέσα του.
-Πρέπει να το αφαιρέσουμε! Μου είπε. Γρήγορα Μελίγια ζέστανε αυτό το μαχαίρι πάνω στην φωτιά. Πρέπει να καίει!
Κατάλαβα τι ήθελε να κάνει. Κοίταξα να δω την μουσούδα του για να δω αν είναι δηλητηριασμένο.
-Το βέλος δεν είναι δηλιτηριασμένο. Σύγουρα δεν θες να το κάνω εγώ?
-Όχι! Όχι! Θα το κάνω εγώ. Μπορεί να μην μπόρεσα να σώσω την Ροξάνη, αλλά θα σώσω εγώ αυτόν για χάρη της!
Το περίμενα να πει αυτό. Είχε συνδέσει το χαμό του αλόγου της με αυτό το άλογο! Σαν να δεύτερη ευκαιρία για να επανορθώσει στο ότι δεν μπόρεσε να σώσει την Ροξάνη.
Έτσι δεν θα της το στερούσα...
-Λοιπόν μέχρι η Μελίγια να φέρει το μαχαίρι εμείς θα κάνουμε αφαίρεση του βέλους. Πλύνε τα χέρια σου με αυτό το ποτό. Είναι πολύ παλιό δεν υπάρχει περίπτωση να τον μολύνουμε.(Από το τσαντάκι)
-Ένταξει τώρα καθοδήγησέ με!
-Άκου πρέπει να το κάνεις αργά και όπως ακριβώς θα σου πω! Δεν πρέπει η μύτη του βέλους να μείνει σε καμία περίπτωση μέσα του. Το κατάλαβες?
-Πες το κι έγινε!
-Δύο βήματα έχουμε και μετά χρειαζόμαστε το μαχαίρι. Είναι αρκετά χωμένο μέσα του (Συγκρίνοντας το με ένα άλλο ομοιό του)οπότε το πρώτο βήμα είναι και το πιο δύσκολο. Τράβα το μαχαίρι αργά και με σταθερό χέρι προς τα πάνω δύο εκατοστά όχι παραπάνω.
Ευτυχώς το έκανε σωστά. Το άλογο πάλεψε λίγο αλλά μετά ηρέμισε.
-Μπράβο! Τώρα το δεύτερο βήμα. Θα το βγάλεις αργά από τα αριστερά όμως όχι οριζόντια γιατί δεν θέλουμε να βλάψουμε τους μύες του. Κάντω ...
Η Κριστάλια με πραγματικά αλάνθαστο τρόπο ,σαν να το είχε κάνει πολλές φορές, έβγαλε το βέλος. Εγώ το πήρα και το κοίταξα λίγο στο φως. Εκτός από το αίμα είδα ότι η μύτη του δεν είχε σπάσει.
+Ουφφφφ.
-Είναι καλά?
-Ναι άριστα! Τα κατάφερες περίφημα!
-Είχα και τον καλύτερο δάσκαλο , μου απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο. Κοίταξα τα μάτια της. Ήταν χαρούμενη για την σωτηρία αυτού του ζώου. Γεμάτα ζωντάνια για μια νέα αρχή. Την ίδια επιλογή που έκανα κι εγώ πριν τρεις εβδομάδες. Την ίδια στιγμή ήρθε η Μελίγια με το μαχαίρι. Μας κοίταξε έτσι που χασκογελάμε και μας ρώτησε απορημένη:
-Τι έχω χάσει?
-Την επέμβαση! Του βγάλαμε το βέλος με επιτυχία! Της φώναξε.
-Ωραία ώρα για το τρίτο μέρος!
Ήταν πολύ δυνατό το άλογο και κάποιος έπρεπε να κρατάει το κεφάλι σκεπασμένο. Έτσι πήρα την κουβέρτα μου και το κάλυψα. (Μου την είχε βάλει ο πατέρας μου ευτυχώς για προληπτικούς λόγους πάνω στην σέλα του αλόγου μου).
Μετά έδεσα και τα πόδια, αυτά θα τα κράταγε η Κριστάλια.
- Δώσε της το μαχαίρι. Μόλις σου πω κάντε αυτό που πρέπει. Εμείς κρατάμε γερά! Κούνησαν κεφάλι τους δείχνοντας ότι συμφωνούν. Ένα! Δύο! Τρία! Κάντω!
Η Κριστάλια ακούπημπησε το μαχαίρι στην πληγή του αλόγου. Μόνο που δεν χοροπήδηξε! Ήταν επίπονο αλλά η μόνη λύση για να κλίση η πληγή χωρίς να μολυνθεί. Λίγα λεπτά μετά από αυτό το άλογο μπορούσε να περπατά κανονικά. Όμως δεν φαινόταν να έχει προδιάθεση να μας εγκαταλείψει σύντομα. Είχε κολήσει πάνω στην Κριστάλια. Μία της πείραζε τα μαλλιά , μία την ακουμπούσε με την μουσούδα του , μία καθόταν δίπλα της ενώ διάβαζε το σημειωματάριο μου ,(το οποίο της το είχα δώσει). Εγώ εκείνη την ώρα έριχνα μια ματιά στην σέλα του καθώς την καθάριζα λίγο. Η σέλα σε ένα σημείο είχε χαραγμένο ένα οικόσημα. Απεικόνιζε ένα στέμμα ακουμπησμένο πάνω σε μια πέτρα και πάνω σε αυτό έγραφε "Άστερντ".
+ Μπορεί να είναι το οικόσημα της οικογένειας αυτού που του κλέψανε τον άλογο? Μπορεί....
-Εειι Κριστάλια εδώ πάνω γράφει το όνομα του , τον λένε "Άστερντ"!
-Υπέροχα! Το άκουσες αυτό Άστερντ?
Φαινόταν να το καταλαβαίνει. Έπρεπε όμως αν προχωρίσουμε.
+ Πώς? Μας λείπει ένα άλογο!
Την απορία μας την έλυσε μόλις κατάλαβε ότι θα φεύγαμε. Αμέσως έσπρωξε την Κριστάλια να ανέβει πάνω του. Εκείνη ξαφνιασμένη το έκανε αμέσως χωρίς δεύτερη κουβέντα.
-Ωραία τώρα ξεκινάμε! Μας φώναξε.
Δεν προλάβαμε να κάνουμε μια κίνηση και στατιώτες οπλισμένοι εμφανίστηκαν από παντού! Ένας μόλις είδε το άλογο έβγαλε την περικεφαλαία του και γούρλωσε τα μάτια του. Μας κοίταξε καλά καλά και μας είπε:
-ΠΟΙΟΊ είστε και ΠΩΣ καβαλάει ΑΥΤΉ αυτό το ΆΛΟΓΟ??!?