Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 30 •

~ Από τον "έναν" στο "άλλον" ~

Πλέον ήμασταν μπροστά στην πύλη. Ο μοχλός ευτυχώς ήταν στο ίδιο σημείο με το δικό μου το δικό μου παλάτι. Όμως υπήρχαν πολλοί φρουροί γύρω της.
- Κάποιος πρέπει να κατέβει! Φώναξε η Ελεωνόρα.
Έκανα αμέσως να κατέβω αλλά ο Άλιοθ με σταμάτησε.
-Μην μας πάει χαμένος ο πρίγκιπας. Εγώ θα κατέβω!
-Μα εσύ δεν ξέρεις καθόλου να πολεμάς!
-Θα μάθω στην πράξη , είπε κατέβηκε χωρίς δυσταγμό. Πήρε και το σπαθί στης Μελίγια από τα χέρια.
-Να προσέχεις, του είπε η πριγκίπισσα με θλιμμένα μάτια.
-Καλά θα είμαι μεγαλιωτάτη.
-Μολις την άνοιξης θα έχεις λίγο χρόνο να κατέβεις , λεπτά!
-Ναι ναι κατάλαβα...
Ο Άλιοθ πολεμούσε τους φρουρούς χωρίς να τον τρομάζει τίποτα. Σαν να ήταν γεννημένος μόνο για αυτήν την στιγμή. Έφτασε στο μοχλό και το τράβηξε ανοίγοντάς μας την σωστή στιγμή την πύλη. Καθώς και άλλοι στατιώτες εμφανίστηκαν και μας πλησίαζαν. Ήταν χαρούμενος που το είχε καταφέρει. Έτσι πήγε να κατέβει .Όμως όταν που πήδηξε πάνω στο άλογο του ένας στρατιώτης τον μαχαίρωσε στην πλάτη. Έπεσε κάτω. Η πληγή ήταν φοβερή. Ήταν νεκρός! Την ώρα που περνούσαμε εμείς την πύλη της ελευθερίας! Προσπάθησα να κρατήσω τα συναισθήματά μου αλλά και την Ελεωνόρα που είχε πάθει σοκ. Δεν μπορούσαμε να επιστρέψουμε.
-Θα ξανασυναντηθούμε! Φώναξε ο Νιούτ ενώ κοιτούσε την Ελεωνόρα. Είχε σταθεί στην είσοδο της πύλης.
-Θα τον σφάξω με τα ίδια μου τα χέρια! Φώναξε η Κρίσταλια. Εγώ από την άλλη κοίταξα την Ελεωνόρα. Για πρώτη φορά είχε βάλει τα κλάματα. Προχωρούσαμε σταθερά σε βοβό, τοπίο. Όμως η μεγαλύτερη σηγη ήταν ανάμεσά μας. Η Ελεωνόρα δεν ήταν σε κατάσταση για να μιλήσει. Η Κριστάλια έσπασε την ησυχία γελόντας:
-Σας ευχαριστώ που με σώσατε.
-Μην το συζητάς. Της είπα για να κόψω την συζήτηση ,το κλίμα εξάλλου δεν ήταν καθόλου ευχάριστο.
-Ελεωνόρα πες κάτι! Είπε η Κριστάλια συνχισμένη.
-Αχ... Τι θες να πω. Έχασα έναν από τους πιο πιστούς υπικόους μου. Μπορεί εσύ να μην το νιώθεις, αλλά εγώ και ο Φοίνικ το ξέρουμε είναι πολύ βαρύ συναίσθημα .Είμαι πριγκίπισσα και είναι χρέος μου αν τους προστατεύω!
-Ο Φοινίκ γιατί? Ρώτησε η Μελίγια εγώ πήγα να το διατυπώσω αλλιώς αλλά η Ελεωνόρα με σταμάτησε πριν πω οτιδήποτε.
-Ναι ο Φοινίκ! Επιτέλους φτάνουν τα ψέματα! Πρέπει να μάθουν!
-Να μάθουμε τι? Ρώτησαν και οι δύο ταυτόχρονα κατατρομαγμένες.
-Την αλήθεια. Τους απάντησα.
-Ναι ποιό πράγμα? Ξαναρώτησαν.
-Οχ ου πες τους να τελειώνουμε. Μου φώναξε η Ελεωνόρα.
-Το ξέρεις και εσύ? Γιατί δεν μας το πες?
-Είχα δώσει όρκο και δεύτερον είναι προσωπικό το θέμα οπότε...
-Πάλι δεν μου απάντησες! Της φώναξε η Κρίσταλια. Ενώ τα κορίτσια ξακονόντουσαν εγώ της διέκοψα:
-Ελεωνόρα φτάνει. Θα σας πω το μυστικό μου.
-Φοινίκ γιατί δεν μα στο πες? Εμείς σε εμπιστευόμασταν!
-Για την ασφάλειά σας δεν σας το 'πα. Με κυνηγάει ήδη δύο ολόκληροι στρατοί αν προσθέσουμε κι αυτόν!
-Βάλε δύο. Συμπλήρωσε η Ελεωνόρα.
-Τι ενωείς? Την ρώτησα.
-Το παλάτι μου το κατέλαβε ο Θείος σου! Σκότωσε τον πατέρα μου και μάλιστα ήθελε να με παντρέψει με τον ξάδελφο σου ,τον Φίλντιξ !
-Τι?!? Φωνάξαμε όλοι.
+Αυτό είχε βάλει η Ελεωνόρα να μου πει ο Άλιοθ!
-Ο πατέρας σου! Οχ εγώ φταίω!
-Όχι δεν φτες σε τίποτα! Δεν ευθύνεσαι εσύ για τα κατορθώματα του θείου σου!
-Για ένα λεπτό όλα αυτά συνδέονται. Για αυτό ο ξάδελφος σου μου είπε ότι είσαι "ο μεγαλύτερος του εχθρός"! Απαιτώ να μάθω την αλήθεια! Μου φώναξε η Μελίγια.
-Σταμάτα Μελίγια δεν είναι εχθρός μας! Της φώναξε η Κρίσταλια.
-Μπορείς να μου πεις γιατί τον υποστηρίζεις? Μέχρι να μας πει τι ποιός πραγματικά είναι, θεωρείται εχθρός μας!
-Φτάνει! Φώναξα, Είμαι ο ..... Δεχόμασταν επίθεση και ακόμα μια φορά. Φρουροί μας περικύκλωσαν από παντού. Φορούσαν το ίδιο σχήμα με τους φρουρούς του παλατιού της Βόρειας Χρυσής Ακτής! Όλοι βγάλαμε τα σπαθιά μας και έτοιμοι για όλα. Μόνο η Κριστάλια ήταν άοπλη που δεν είχαμε προλάβει αν της δώσουμε αλλά στάθηκε δίπλα μου.
+Οχ! Μα πιάσανε πάλι! Μα τόσο εύκολα πέφτουμε σε ενέδρα;
Ένας τύπος εμφανίστηκε πάνω σε ένα βράχο. Είχε πλεον νυχτώσει οπότε όλοι οι στρατιώτες του κρατούσαν δάδες. Είναι σε σκοτεινό σημείο από δεν τον έβλεπα πολύ καλά. Εκείνος διέταξε τους φρουρούς του να κατεβάσουν σπαθιά τους καθώς κατέβαινε το βράχο. Μας κοίταξε και μας είπε:
-Να μαντέψω γνωρίσατε τον αδελφό μου, έτσι? Είπε την ώρα που έβγαζε την περικεφαλαία και έβαλε τα χέρια του στην μέση του. Ήταν ολόιδιος του τρελού βασιλιά!