Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 44 •

~ Το ταξίδι μας καλεί... ~

Η Κριστάλια κι εγώ θα ξεκινούσαμε πρώτη. Ως μαθητευόμενη που θεωρούνταν η Κριστάλια. Στο πρόσωπό της διέκρινα ενθουσιασμένο μου μια δώσει ζωντάνιας. Δεν θέλω να περιγράψω της Μελίγιας... Τρόμο και φόβο ως πότε άλλωτε...Το κέντρο της αίθουσας άδειασε. Όλοι περίμεναν πως και πως για να δουν τι θα ακολουθούσε. Το μόνο γνώριμο πρόσωπο που είδα ήταν του κ. Βίτχουκ ,του ναυτικού, μαζί με την οικογένειά του. Καθόταν ενθουσιασμένος και περίμενε να δει τι θα έκανα. Πήραμε θέσεις και η Κριστάλια μου είπε:
-Μάλλον πρέπει να προσθέσεις στο σωρό με τα προτερήματά σου ότι διοργανώνεις ώραιες εκπλήξεις. Μπορεί να μου
το 'πε ο Ντικίλ αλλά ακόμα κι τώρα δεν το πιστεύω. Άσε που αυτά τα σήματα που μου έμαθες με τα μάτια είναι καταπληκτικά!
-Πολλά λες. Τώρα μάχη! Την διέκοψα και ξεκινήσαμε. Στην αρχή ξεκινήσαμε με εύκολα. Της εξηγούσα τι έπρεπε να κάνει. Είχαμε πάρει τα ξύλινα σπαθιά που είχα φτιάξει το απόγευμα, γιατί ποιός θα άκουγε μετά την Μελίγια... ΠΡΟΣΠΟΊΗΣΗ! βήμα ΜΠΡΟΣΤΆ για ΕΠΊΘΕΣΗ, βήμα ΠΊΣΩ για ΆΜΥΝΑ. Το έπιασες?
-Ναι κατάλαβα. Πάμε στα ωραία τώρα! Είπε ανυπόμονη
και ξεκινήσαμε. Στην αρχή την προσπάθησα να την πάρω
με το μαλακό. Μάτεος κόπος εκείνη ξεκίνησε δυναμικά. Προσπάθησα να την μπέρδέψω αλλά τίποτα. Τα ξύλινα σπαθιά μας συναντιούνταν και απελευθέρωναν τεράστια δύναμη. Μέχρι που η μάχη έληξε με ήττα μου! Η Κριστάλια προσποιώντας με με έκανε να υποχωρήσω ένα βήμα πίσω.
Λάθος μου γιατί με ένα χτύπημα στο πόδι μου. Τι να κάνω κι εγώ, έπεσα κάτω. Μετά με απείλησε με το σπαθί της και έληξε. Όλοι την χειροκρότησαν και μετά εμένα. Αφού υποκλιθήκαμε η συνέχεια της παράστασης ήταν αφιερωμένη στους δύο ερωτευμένους.. Ο Ντικίλ για πρώτη φορά είχε αυτοπεποίθηση αλλά του την πήρε η Ελεωνόρα με την πρώτη ακόμα κίνηση! Ήταν ασυγκράτητη! Ο Ντικίλ προσπάθησε να την ξεγελάσει με το ίδιο κόλπο που έριξε η Κριστάλια εμένα ,αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
-Δεν μασάω εγώ από αυτά , του απάντησε καθώς πήδηξε ψηλά για να το αποφύγει. Παρόλο που τα ρούχα της δεν ήταν προετοιμασμένα για κάτι τέτοια (και αυτό βασιζόταν πιο πολύ ο Ντικίλ) η Ελεωνόρα δεν πτωούνταν. Η σύγκρουση τον σπαθιών ηχούνταν παντού. Οι δύο τους χρισημοποιούσαν αληθινά. Όμως ο Ντικίλ είχε ένα κρυφό κόλπο στο μανίκι του... Η Ελεωνόρα μόνο με ψυχολογικό πόλεμο ηττούνταν! Έτσι η επόμενη κίνηση του Ντικίλ ήταν βάση αυτού. Την έκανε ένα ανυποψίαστο θύμα χωρίς να μπορεί να αντίδρασει. Ο Ντικίλ ενώ πλησίασε μονομαχώντας προς στην Μελίγια φώναξε χαρούμενος+
-Λαέ μου έχω να σας παρουσιάσω την αραβονιαστικιά μου! Κι έδειξε την Μελίγια. Όχι μόνο η Μελίγια τα έχασε αλλά πιο πολύ η Ελεωνόρα. Ένα απλό σκούντιγμα ήταν πλέον αρκετό για να την κάνει να χάσει την ισορροπία της και να πέσει. Όμως υπήρχε μια άλλη εξέλιξη που κανείς δεν το περίμενε. Εκτός βέβαια από εμένα και αυτόν. Ο Ντικίλ, λίγο πριν πέσει η Ελεωνόρα στο πάτωμα, την άρπαξε στην αγκαλιά του και της έδωσε ένα παθιασμένο φιλί. Ο κόσμος από κάτω να ζωτοκραυγάζει καταταλαβαίνοντας το "κόλπο" που είχε στηθεί. Η Ελεωνόρα έπεσε στην παγίδα του Ντικίλ - δική μου , μιας κι εγώ την σκεύτηκα. Βέβαια έπεσα κι εγώ ανυποψίαστος γιατί ο Ντικίλ μόλις ανακοίνωσε τον πραγματικό αρραβώνα τουμε την πριγκίπισσα Ελεωνόρα είπε:
-Ένα λεπτό παρακαλώ! Ένα λεπτό! Δεν σας είπα ακόμα τον κουμπάρο μας! Φοινίκ ή αλλιώς Φοίνικ θα μας κάνεις την τιμή? Έκπληξη!
+Τι? Ποιός? Πού?
-Εγώ ... Δεν πρόλαβα να τελειώσω και ακούσαμε όλοι ένα παράξενο θόρυβο. Βαρύ και βροντερό. Δράκου και μάλιστα Καρλιανού! Όλοι τρόμαξαν ενώ εγώ, ο Ντικίλ και τα κορίτσια βγήκαμε έξω σε ένα μπαλκόνι για να δούμε τι γίνεται. Στην θάλασσα υπήρχε παχύ μοντό νέφος! Παράξενο γιατί ο Ντικίλ διατηρούσε τα φώτα πάντα αναμένα και ειδικά αυτό το βράδυ! Πού τώρα μάλιστα με τον αέρα είχαν σχεδόν σβήσει όλα! Ομίχλη ξεπροβάλλε ενώ απομακρυνόταν σε μορφή σύννεφου. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ξαφανίστηκε όπως ήρθε!
-Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να φύγουμε? Τι λέτε κορίτσια?
-Μέσα! Είπε η Κριστάλια και διστακτικά η Μελίγια.
-Συγνώμη Ντικίλ και Ελεωνόρα εγώ δεν...
-Δεν πειράζει εξάλλου δεν θα παντρευτούμε αν δεν πάρω το παλάτι μου πίσω! Ναι δίνω όρκο ζωής!
-Θα προσπαθήσουμε μαζί. Είπε ο Ντικίλ καθώς της έπιασε το χέρι. Εκείνη χάρηκε με την κίνησή του ενώ ξανακοίταξε εμένα.
-Τι θα κάνεις τώρα Φοινίκ?
-Ότι συνηθίσαμε τόσο καιρό. Το κυνήγι δεν σταματάει! Αλλά σας υπόσχομαι σε σε ότι έχω ιερό ότι μολις τελειώσει η αναζήτηση μου θα επιστρέψω και μαζι θα το πάρουμε πίσω! Ένα μήνα δίνω μόνο στον εαυτό μου για να τον βρω! Έχω μεγαλύτερο χρέος εδώ από ότι την αποστολή μου! Με ακούτε ένα μήνα και λιγότερο! Θα επιστρέψω σας το ορκίζομαι! Δεν θα αφήσω τον θείο μου να χύσει άλλο αίμα!
-Μίλησες σαν βασιλιας! Σχολίασε ο Ντικίλ. Με χαροποίησε ιδιαίτερα το σχόλιο του. Η Ελεωνόρα συμπλήρωσε καθώς έφευγα:
-Και μην ξεχάσεις θέλω και την Κριστάλια και την Μελίγια να επιτρέψουν! Χρειάζομαι παράνυφες!
-Έ βέβαια δεν θα ξεχάσουμε... Η Ελεωνόρα κι ο Ντικίλ έριχναν κόφτες ματιές ο ένας στον άλλον.
-Είστε τόσο ταιριαστοί. Ανέφερε η Μελίγια με πονηρό χαμόγελο. Έτσι όπως σκεκόντουσαν πλάι πλάι κι εμένα η ίδια σκέψη ξεπήδησε από το μυαλό μου.
Δυστυχώς όμως το άλλο πρωί πήραμε ότι πράγματα χρειαζόμασταν και ξεκινήσαμε. Το ταξίδι μας καλεί ξανά!