Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 41 •

~ Από δύο πλέον ένας! ~

-Νομίζεις ότι θα με νικήσεις αδελφούλη? Είπε κοροϊδευτικά ο Νιούτ καθώς έβαζε το σπαθί του από το θηκάρι.
-Όχι αλλά κάτι θα κάνω! Του απάντησε ο Ντικίλ την ώρα που μονομαχούσαν με τα σπαθιά τους. Η Ελεωνόρα άραξε σε μια καρέκλα και παρακολουθούσε το θέαμα αμέτοχη.
-Ελεωνόρα θέλω βοήθεια! Μα τι κάνεις? Ρώτησε ο Ντικίλ παραξενεμένος.
-Έχετε την ίδια φωνή, ίδιο ύψος και τώρα ίδιας ρούχα τι θέλεις να κάνω? Να βαρέσω κανέναν καταλάθος? Όχι. Θα μείνω εδώ. Καλά είμαι...
Ο Ντικίλ σοκαρίστηκε με την απάντησή της. Ενώ ο Νιούτ συνέχισε:
-Χαχα βλέπεις εμένα θέλει!
-Νιούτ κανένα όνειρα! Του απάντησε η Ελεωνόρα καθώς τους καμάρωνε.
-Βέβαια το παραδέχομαι, δεν περίμενα δύο βασιλιάδες να παλεύουν για εμένα. Ο Νιούτ παρέληψε το σχόλιο της. Έτσι αδίστακτος -και μην ξεχνάτε πονηρός- άρπαξε και πέταξε ένα μπουκάλι κρασί από την κάβα. Με μια αυθόρμητη κίνηση το πέταξε πάνω στο χέρι του Ντικίλ. Εκείνος παρόλο που το απέφυγε δεν κατάφερε να αποφύγει το τράνταγμα που δέχτηκε το σπαθί του. Έτσι μην μπορούσε να το κρατήσει από το δυνατό κροτάλισμα το πέταξε κάτω στο ξύλινο πάτωμα. Ο Νιούτ τον άρπαξε και βάζοντας το σπαθί σχεδόν πάνω στο τον λαιμό του τον ακινητοποίησε.
-Ο αγώνας σου τελείωσε για πάντα αδελφούλη! Βλέπεις γλυκιά μου ποιός έχει το πάνω χέρι! Υπεριφανεύτηκε.
-Βλέπω. Απλά ήθελα να σε δοκιμάσω λίγο. Καλά με έπεισες, δέχομαι...
-Επιτέλους! Και τώρα ώρα για "έκπληξη" στο λαό του που παλεύει έξω από το τοίχος μου! Ο Ντικίλ έχοντας το σπαθί στο λαιμό του -που το κρατούσε ο Νιούτ- προχώρησε μέχρι το παράθυρό ενώ με το αριστερό χέρι ο Νιούτ κρατούσε μια δάδα (που υπήρχε στο δωμάτιο) ώστε όλοι να τον βλέπουν. Το παράθυρο είχε θέα όλης της μάχης. Είπαμε δεν ήταν χαζός... Ο κόσμος σταμάτησε ότι έκανε και τον κοιτούσε έκπληκτικος μέσα και έξω από τα τοίχοι.
Ακόμα και οι στρατιώτες σταμάτησαν την μάχη για να δουν

ποίος τελικά​ νίκησε. Ήταν και ολόιδοι... Ο Νιούτ με δίπλα του την Ελεωνόρα πήρε το λόγο και είπε:
-

Αγαπητοί, πλέον υπικόοι μου:
"Ο Κόλπος της Αρμύρας λυτρώθηκε! Η Χρυσή Ακτή ενώθηκε τώρα και για πάντα! Και για να είμαστε δίκαιοι
θα σας πω μια ιστορία! Ο Βασιλιάς και πατέρας Μόργκαν,
"ο Μέγας", όπως όλοι τον θυμούνται έκανε ένα μοιραίο λάθος, μετά ότι γεννήθηκε! Αυτός ο κύριος, ήθελε να με εκμεταλλευτεί για την ανικανότητα του αδελφού μου! Ναι το παραδέχομαι, δεν είμαι τρελός ούτε καν διάδοχος. Όμως για το δεύτερο σας έχω καλά νέα. Από σήμερα τα πάντα θα αλλάξουμε...
-Κάντο να τελειώνουμε! Φώναξε ο Ντικίλ περιμένοντας για το τέλος του, ενώ κοιτούσε λυπημένος την Ελεωνόρα. Η προδοσία της τον πλήγωσε πιο βαθειά από κάθε λογής ξίφος!
Εκείνη τον κοιτούσε αδιάφορα και με περιφρόνηση και αυτό χαροπιούσε πολύ τον αδελφό του ο οποίος είπε:
-Ένα λεπτό αδελφούλη. Τι έλεγα. Α ναι... Από σήμερα η Χρυσή Ακτή θα έχει έναν και μόνο έναν βασιλιά, ΕΜΈΝΑ!
Ο Νιούτ με ένα διαβολικό χαμόγελο σήκωσε το σπαθί του έτοιμος να τον σκοτώσει... Και συνέχισε γελόντας:
-Κι βέβαια θα έχουμε μια πανέμορφη βασίλισσα ονόματι Ελ... Όλοι οι στρατιώτες και οι χωρικοί φρίκαραν. Η Ελεωνόρα μαχαίρωσε τον Νιούτ με ένα σπαθί στην καρδιά! Εκείνος πήρε μια παραμορφωμένη έκφραση ενώ γούρλωσε τα μάτια του. Δεν πρόλαβε ούτε να βάλει τα χέρια του στην πληγή και έπεσε στο πάτωμα νεκρός. Η Ελεωνόρα του ξανακάρφωσε το σπαθί για να είναι σίγουρη για το αποτέλεσμα. Χαλαρή -και πλεον ευδιάθετη- κοίταξε τον προβληματισμένο Ντικίλ. Εκείνος από το τραυματικό σοκ έπεσε αναίσθητος. Ο λαός που παρακολουθούσε το θέαμα με κάθε λεπτομέρεια τρόμαξε ακόμα πιο πολύ. Η Ελεωνόρα γύρισε προς το μπαλκόνι ενώ κοιτούσε τον Ντικίλ και τους είπε:
-Ηρεμήστε καλέ, ο Βασιλιάς του Νότιου Βασιλίου νίκησε!
Στο περίπου... Τέλος πάντων, απλά παραδοθείτε και έχετε τον λόγο μου ότι δεν θα σας πειράξει κανείς. Ααα και Ραούλ! Φώναξε.
-Σε θέλω για βοήθεια! Δεν μπορώ να τον κουβαλήσω μόνη... Είπε και έτεινε να τον μετακινήσει μέχρι μέσα.