Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 13 •

~ Η νυχτερινή επίσκεψη ~

Χρειαζόμουν κάποια "πράγματα", θα έλεγα... Γι'αυτό σήμερα τα μεσάνυχτα θα πέρναγα από τον καλύτερο σιδηρουργό και ιπποκόμο του βασιλίου. Ευτυχώς οι στάβλοι και το σιδηρουργείο δεν ήταν πολύ μακριά. Πρώτα μπήκα στο μαγαζί του σιδηρουργού. "Το Ατσάλι" έγραφε μια ταμπέλα. Μέσα έβλεπα φως. Όλοι σε αυτό το βασίλειο ήταν πολύ τυπικοί. Σε εμένα μπορεί να καθιστερούσαν και δύο ώρες αλλά έκαναν καλή δουλειά σε αυτό δεν διαφωνώ. Χτύπησα την πόρτα μου άνοιξε ένας κοντός αλλά πολύ γυμνασμένος άντρας. Μπορεί να τον πέρναγα και ένα κεφάλι. Τέλος πάντων είχε ένα μεγάλο μουστάκι και φορούσε μαύρα ρούχα. Σαν τον χάρο ήταν τέλος πάντων. Με κοίταξε σαν να μην είχε ξαναδεί ποτέ Δεντριδώνα! (Έτσι λέγονται αυτοί που κατάγονται από το δάσος Έρμπον ή αλλιώς ιππότης).
-Είσαι αυτός ο τρελός με το τυφλό άλογο?
+Βλέπω τα νέα διαδίδονται γρήγορα εδώ...
-Ναι.
-Οι φρουροί μου είπαν ότι χρειάζεσαι κάτι. Μπορώ να μάθω γιατί τέτοια ώρα?
-Όπως το είπατε και μόνοι σας, είμαι γνωστός εδώ και δεν θέλω όλοι την ώρα αδιάκριτα μάτια καρφωμένα πάνω μου.
-Λογικό. Λοιπόν τι θέλετε σπαθί , ξήφος ,σουγιά ,τσεκούρι? Ασπίδα μήπως?
-Όχι! Θέλω μια σιδερένια μαγκούρα και να μην έχει μυτερή άκρη. Ααα και έναν μεταλλικό κούβα για να μπορώ να βάζω μέσα κάρβουνα.
-Τι! Και με κοίταξε περίεργα.
-Είναι δύσκολο να είναι έτοιμα σε δύο μέρες?
-Όχι , όχι δεν είναι κάτι περίεργο ,τρόπος του λέγειν.
-Εντάξει ευχαριστώ καληνύχτα σας, κ.?
- Όμποκ.
-Ωραία καληνύχτα κ. Όμποκ.
+Αυτό ποτέ δεν θα το καταλάβω γιατί περαξενεύονται όλοι με τα σχέδιά μου!
Προχώρισα προς τον αχυρώνα εκεί με περίμενε ανυπόμονα ο ιπποκόμος.
+Για να δούμε τι κάνει ένας πραγματικός ιπποκόμος. Όχι σαν εμένα..
-Για σας ο κ. Άλιοθ?
-Ναι τιμή μου. Εσείς πρέπει να είστε ο κ. Γουίλιαμ. (Σας είχα πει ότι είχα αλλάξει όνομα). Ήταν ένα κανονικός μετρίου αναστήματος άνδρας. Όχι και πολύ γυμνασμένος παρόλου που όλοι τους εδώ σε αυτήν την περιοχή είναι σκέτοι μυς. Φορούσε μεγάλες , μαύρες γυαλιστερές μπότες και κανονικά τυπικά ρούχα.
-Ναι Ναι . Εγώ είμαι. Να περάσω?
-Βεβαίως.
Μπήκαμε μέσα στον αχυρώνα. Δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο μπροστά μου έβλεπα περίπου δεκαπέντε με είκοσι άλογα.
+Λίγα είναι.
-Μόνα αυτά έχετε?
-Ναι κύριε, έχουμε ελλείψεις. Μας τα κλέβουν ξέρετε.
-Όλα
-Όχι τα...
-Να μαντέψω την ράτσα των αλόγων που είναι κοντόμεσα με άσπρη χαίτη και καφέ ανοικτό χρώμα?
-Ναι μα πώς...
-Χάσαμε και εμείς ένα.
+Ωραία το ψάρεμα πάμε τώρα στο ψήσιμο...
-Να σε ρωτήσω κάτι?
-Ναι ότι θέλετε κ. Γουίλιαμ.
-Πρώτον θέλω να με λέτε Γουίλι δεν μου αρέσει καθόλου ο πληθυντικός. Δεύτερον εσύ είσαι ο νεαρός ο οποίος τα βράδια μπαινοβγαίνει στα δωμάτια των...?
-Κ. Γουίλιαμ ενωώ Γουίλι μην το πείτε στον βασιλιά σας παρακαλώ! Απάντησε ικετευτικά.
-Εγώ! Δεν πας καλά δεν εμπλέκονται στα προσωπικά του παλατιού απλά ήθελα να συγουρευτώ ποιός είναι.
+Καλά τα πάω..
-Θα κάνω ότι θέλετε!
-Ηρέμισε το μόνο που θέλω είναι να δω το άλογό μου.
-Μάλιστα κύριε ότι επιθυμείτε! Απλά...
-Τι? Περίμενες να σου ζητήσω κάτι τρελό?
-Έεε ναι.
-Ααα. Να το αγόρι μου! Είπα καθώς τον ξεχώρισα ήταν στο βάθος ενώ με κοιτούσε τόση ώρα.
-Αυτό είναι? Αστειεύεστε βέβαια έτσι δεν είναι ?
-Για ποιο πράγμα. Είπα ενώ το χάϊδευα. Άνοιξε την πόρτα δεν θα φύγει. Και γιατί δε του έβαλες νερό και φάει?
-Συγνώμη αλλά όπως το είδα τυφλό και...
-Μόνο 80%-90%!
+Να μην τον λέμε και τυφλό...
-Έστο τόσο πίστεψα ότι...
-Ότι τι?
-Οτι είναι για το σφαγείο! Είπε χαμηλόφωνα.
-Σςςςςς μην σε ακούσει θα μου κρατάει μούτρα για μια εβδομάδα μετά από αυτό! Είπα ενώ του έκλεισα τα αυτιά.
+Άκου για σφαγείο!
-Συγνώμη κύριε...
-Δεκτή. Μόνο να τον προσέχεις από εδώ και στο εξής. Έλα τώρα βγάλε του την σέλα.
-Μα δεν με αφήνει.
-Τυφλό είναι πρέπει να του πεις "Καταπέλτους" για να το καταλάβει. Να βλέπει τώρα. Είπα την ώρα που τον άφησε αν βγάλει την σέλα.
-Περίεργο άλογο!
-Όλα τα δικά σας δεν γνωρίζουν νεύματα και διαταγές?
-Όχι! Άντε ένα "Ντέι" και ένα "Αλτ" να ξέρουν.
+Τόσο χάλια ιππικό έχουνε...
-Το δικό σου που είναι?
-Μου το κλέψανε τις προάλλες. Το λέγανε Ατίθασο.
-Αλήθεια.. Είπα καθώς άφηνα κάτω την σέλα του αλόγου μου.
-Ναι και ανησυχώ για αυτόν. Φοβάται πολύ την φωτιά.
+Για ένα λεπτό...
-Μήπως είναι ένα άλογο από αυτή τη ράτσα που λέγαμε πριν από λίγο, με μια παράξενη χελωνίδα?
-Ναι ναι τον είδατε!
-Ναι. Τον έχει ο αρχηγός τους.
+Ο χαζός...
-Οχ!
-Μην ανυσηχείς σε λίγο θα τον πάρουμε πίσω. Έχεις τον λόγο λόγο μου. Στο θέμα μας τώρα. Ήρθα σε εσένα για αυτό!
Και έδειξα μια παλιά όμορφη όμως άμαξα.
-Ναι ήταν του παππού μου την χρισημοποιούμε για γάμος.
Τι θέλετε? Ποιός παντρεύεται?
-Κανείς απλά την θέλω για μέρα.
-Οπότε την θελήσετε!
-Γιατί όμως την έχεις ανοιχτή την πόρτα? Τον ρώτησα καθώς την κοιτούσα.
-Έχει χαλάσει λίγο. Κλείνει πολύ εύκολα αλλά ανοίγει μετά βίας. Μπορεί να χρειαστεί και μέρες για να την ανοίξουμε.
+Τέλια! Τώρα το τελευταίο.
-Θέλω και κάτι άλλο. Μου το ζήτησε η πριγκίπισσα. Θέλει λέει να κάνει διαγωνισμό γλυπτικής (αυτό μου ήρθε εκείνη την στιγμή). Μπορείς να μου βρεις μέσα σε δύο μέρες 15-20 κιλά πέτρες?
-Μα φυσικά! Σε βουνό μένουμε εξάλλου.
-Ευχαριστώ και καληνύχτα σας κ. Άλιοθ.
+Υπέροχα όλα είναι έτοιμα!
Είπα και αποχώρησα...