Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 46 •

~ Η έλλειψη συνεργασία φαίνεται... ~

Το επόμενο πρωί ήμουν σιωπηλός. Η Μελίγια το διέκρινε αλλά και την αδιαφορία της Κριστάλια προς αυτό
το θέμα.
-Μα καλά τι έχετε πρίγκιπα Φοίνικ?
-Σε παρακαλώ Φοινίκ σκέτο! Άντε αρκετά το όνομά μου άκουσα. Είπα αυστηρά. Δεν είχα καθόλου μα καθόλου κέφια μου περί του θέματος...
-Συμβαίνει κάτι που μόνο εγώ δεν γνωρίζω?
-Ναι και σταματά να ρωτάς! Δεν τον βλέπεις? Της απάτησε νευριασμενα η Κριστάλια υπερασπίζοντάς με.
-Με τρομάζεται ,τι συμβαίνει? Ξαναρωτήσε πιο έντονα από πρίν.
-Οχ ου! Χτύπησα τον Έλαμάναμου και κατευθυνθήκα μπροστά. Τουλάχιστον σε αυτήν την ιστορία ο μόνος αληθινός είναι αυτός γιατί όλα μαζί και τα οικογενειακά μου είναι χάλια...
+Μα γιατί και τι έχει παιχτεί πίσω από την αφάνεια? Ερωτήματα με βασάνιζαν όλο το πρωί. Κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα ξέφοτο μεγάτο πυκνά πεύκα και θάμνους τρυγύρο. Άραξα κοντά σε ένα δέντρο. Η μυρωδιά των πεύκων με γοήτευσε και χαλάρωσαν τα νεύρα μου. Ζήτησα και συγνώμη στην Μελίγια την οποία στείλαμε να γεμίσει τα παγούρια μας με νερό (ήταν η σειρά της). Η Μελίγια κατσούφιασε ,λίγο λόγο της απόστασης, αλλά μετά το αποδέχτηκε και κατευθύνθηκε προς το ποτάμι. Η Κριστάλια από την άλλη μες την τρελή χαρά. Όλη την ώρα έκανε πρόβα τις νέες κινήσεις που έμαθα στα άλογά μας...
-Καταπληκτικό! Πώς τους τα έμαθες?
-Πάλι τα ίδια..., είπα με ένα χαμόγελο που δεν το πολύ ενωούσα.
-Καλά σταματώ. Λοιπόν αλλάζω θέμα. Έμαθες μήπως ποτέ θα παντρευτούν ο Ντικίλ με την Ελεωνόρα? Θα είσαι ο κουμπάρος οπότε θα ξέρεις. Έφυγα μετά την "δεύτερη ανατρεπτική ανακοίνωση της αποχώρηση μας".
+Μελοδραματικό....
-Από ότι ξέρω ,αν δεν γίνει κάτι έκτακτο, σε κανένα μήνα όταν επιστρέψω. Κι εσάς τος δύο σας θέλει παράνυφες. Κι μετά θα τελειώσω μόνος την αποστολή μου.
-Αποστολή μας ενωείς!
-Κριστάλια, δεν σε καταλαβαίνω ώρες ώρες. Εγώ είμαι εξόριστος. Θα είμαι μια εδώ μια εκεί. Όταν θα επιστρέψουμε, όπως αναφέρεις και τους παντρέψω, αμέσως μετά θα φύγω μόνος μου και οι δρόμοι όλων μας θα χωρίσουν.
-Κι αν όχι? Είπε καθώς έκατσε δίπλα μου.
-Τι κι αν όχι? Ενωείς αν σκοτωθούμε. Αχ δεν λέω πολύ ευχάριστο...
-Να φας την γλώσσα σου πρίγκιπα! Ακόμα δεν μπορώ αν το χωνέψω! Από προσωπική πείρα αλλά και γενικά , πίστευα ότι όλοι είστε...
- Ψωνισμένοι και εγωιστές?
-Όχι. Θα έλεγα γυναικάδες, αλλά και αυτά τα επίθετα καλά είναι.
-Κι εγώ είμαι εξέρεση. Μα σου θυμίσω τι άτομα συνοδεύω?
-Δεν λέω αυτό. Βέβαια έχεις κι ένα δίκαιο...
-Για ποίο πράγμα?
-Για το ότι νοιάζονται κάποιοι ,κι ας μην είναι πρίγκιπες, μόνο για την πάρτη τους και για τα λεφτά τους. Σαν τον "μνηστήρα" μου ένα πράμα.
-Κι με αυτόν τι θα κάνεις?
Θυμήθηκα και τα λόγια της Ελεωνόρα...
+Πρέπει να το ξεκαθαρίσω το θέμα άμεσα!
-Έλα τώρα σιγά! Θα κάθεται και θα με περιμένει σαν χαζός να γυρίσω. Δεν μπορεί να κάνεις κι αλλιώς θα χάσει την θέση ....
-Σε τι?
+ Να τα μας...
-Φοινίκ λοιπάμε δεν μπορώ να σου πω, συγνώμη.
-Δεν με ενοχλεί που έχεις μυστικό αλλά δεν γνωρίζω αν...
-Αν τι? Συμπεριφέρεσαι σωστά.
-Ναι! Αυτό. Αν πρέπει να... Δεν πρόλαβα να τελειώσω και πήγε να με φιλήσει. Το έκανε συχνά αυτό τελευταία και σήμερα ειδικά το πήρα απόφαση. Θα προσπαθήσω να την "ξεκολήσω", όπως είπε ακόμη η Ελεωνόρα. Την τράβηξα και της είπα ξεκάθαρα την αλήθεια χωρίς άσχετες λέξεις. Κριστάλια εγώ δεν θέλω αν είμαστε μαζί.
-Γιατί?
-Γιατί εγώ... Έκανα μια παύση και για να σκεφτώ.
+Τι να της πω.. τι δεν θα ανεχόταν?
-Τι Φοινίκ?
-Είμαι άλλου λογοδωσμένος.
+Ανοησία είπα...
-Α ναι από ποτέ! Είπε νευριασμένη. Ευτυχώς αρχίσει να πιάνει. Δεν είμαι καλόθου καλός στα ψέματα.
-Στην ξαδέλφη της Ελεωνόρας! Για αυτό με θέλει για κουμπάρο στο γάμο της!
+Αυτό μου ήρθε.
-Η Ελεωνόρα τι λες?
-Ναι αυτή μου την σύστησε να την γνωρίσω. Μένει εκεί στην Χρυσή Ακτή για αυτό ήξερε τα κατατόπια... Αυτήν θέλω και θα την παντρευτώ.
+Τι λέω χριστέ μου!
-Α ναι! Και τότε γιατί με φίλησες? Απάντησε έξωφενων.
-Λάθος μου...
Έτρωγα ένα μαχαίρι μετά το άλλο. Δεν το έντεχνα αλλά για να λέει η Ελεωνόρα έχει σύγουρα είχε σοβαρούς λόγους!
-Λάθος μου! Θες να πεις. Φεύγω! Είπε και έκανε να σηκωθεί ενώ ταυτόχρονα ακούσαμε άλογα από το δασος!
+Ενέδρα! Όχι πάλι ακόμα δεν ξεκινήσαμε. Είχα όμως μια ιδέα...
-Θα τους αποσπάσουμε την προσοχή εγκαταλείποντας τα άλογα προς την αντίθετη κατεύθυνση!
-Δεν χρειάζεται είναι μακριά θα τρέξουμε με τα άλογα!
-Κριστάλια πρόσεχε! Είπα καθώς πέρασε ένα βέλος ξυστά κοντά της.
-Μια χαρά είμαι! Εξάλλου τι σε νοιάζει? Εσύ είπες ότι θα χωρίσουνε οι δρόμοι μας! Ήρθε η ώρα!
-Κριστάλια πρέπει να υλοποιήσουμε το σχέδιο! Είπε ικετευτικά ενώ έτρεχαν από πίσω της. Ήμασταν σε ενέδρα και είχα την πισμώσει και ταυτόχρονα ήταν συνχισμένη! Χειρότερος συνδιασμός δεν γίνεται!
-Θα πάω μόνη μου! Είπε καθώς ανέβηκε στον Άστερντ.
Είδα έναν τοξότη από πίσω μου ενώ έστειλα τον Έλαμάναμου και την Βολίδα να βρούν την Μελίγια. Μόλις το είδα φώναξα:
-Κριστάλια πέσε κάτω!
-Όχι δεν χρειάζετ.... Ααα! Ένα βέλος την πέτυχε στο σημείο των πλευρών! Εκείνη έπεσε κάτω. Την έπιασα πριν προσγειωθεί στο έδαφος. Την ακούμπησα απαλά δίπλα στο άλογό της. Ο Άστερντ ήταν
κατατρομαγμένος με την κατάσταση της ιδιοκτήτριάς του.
-Συγνώμη... Είπε σιγανά σχεδόν ψιθυριστά, ενώ την έβλεπα να σβήνει σιγά σιγά.
-Κριστάλια ότι κι αν γίνει μην κοιμηθείς! Με ακούς! Εκείνη την στιγμή εμφανίστηκαν άτομα μέσα από τα δέντρα ενώ όλοι οι τοξότες με σημάδεψαν. Έριξα το σπαθί μου και παραδόθηκα. Τους αναγνώρισα αυτούς. Είναι από τον αγαπημένο θείο μου! Οι Ψ.Α.Λ.Ι.Δ ή αλλιώς:
Ψυχροί Απεσταλμένοι του Λίτσβερ από τους Ικανότερους Δολοφόνους ! Οι μόνοι που ήξεραν από τόξο στην περιοχή μου!
- Θέλουμε το άλογο! Δόστω μας και δεν θα σου κάνουμε εμείς κακό... Είπε ένας από αυτούς αυστηρά καθώς με πλησίασε.
-Εσείς όχι αλλά ο θείο μου που θα με παραδώσετε ναι... Ειλικρινής δεν λέω!
Αχ αλήθεια ήθελα τόσο μα τόσο να τους πω να ρίξουν και να τελειώσει εδώ το μαρτύριό μου αλλά είχα την Κρίσταλια πληγωμένη και θα πέθαινε αν δεν έκανα κάτι άμεσα!
+ΑΧ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ?!?! ΣΚΕΨΟΥ ΚΑΤΙ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ!