Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 35 •

~ Το όνειρο του σημαδεμένου ματιού ~

Βρισκόμουν σε ένα κόσμο που αλλάζει, σε ένα κόσμο μέσα στο σκοτάδι.
+Πού είμαι? Τι κάνω?
Ήταν τα ερωτήματα που με βασάνιζαν. Ένιωθα λες και είμαι μπερδεμένος αλλά δεν ήμουν. Ήμουν τρομαγμένος. Έτρεχα. Το μόνο που άκουγα ήταν την ανάσα μου καθώς λαχάνιαζα από το πολύ τρέξιμο. Ήταν τόσο βοβό το ας το πούμε τοπίο, που μπορούσα να ακούσω τον χτύπο της καρδιάς μου. Σταμάτησα πλέον να αισθάνομαι. Τα συνθήματα εξαφανίστηκαν σαν τα αστέρια το πρωινό. Ξέρεις ότι υπάρχουν αλλά δεν τα βλέπεις. Δεν συναντούσα κανένα εμπόδιο στο διάβα μου μετά από ώρα κουράστηκα και σταμάτησα. Επιτέλους στο βάθος είδα φώς! Έτρεξα προς αυτό. Ήταν λες και ήμουν σε κενό. Το μόνο που υπήρχε ήταν η κ. Μάγκλ!
+Μα γιατί αυτή?
Έκανα να της μιλήσω αλλά τίποτα. Πλησίασα πιο πολύ. Ήταν πετρωμένη! Είχε πάρει στάση προσοχής.
+Παράξενο ,πολύ παράξενο!
Το μόνο μέρος που δεν ήταν ήταν τα μάτια της. Έντονα Γαλαζοπράσινα.
+Γιατί όλο αυτό?
Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν ξανά. Πάλι ήμουν στα σκοτεινά. Πάλι δεν άκουγα τίποτα, πάλι δεν έβλεπα τίποτα, μέχρι που.... Στο βάθος έβλεπα ένα πίνακα. Τον πλησίασα. Ήταν πορτρέτο! Το καρδρο ήταν από χρυσό!
+ Λες να ανήκε σε πλούσιο άνθρωπο.
Στο κέντρο υπήρχε ένας βασιλιάς. Φορούσε κορόνα. Δεν έβλεπα τι χρώμα ήταν τα μαλλιά του καθώς όσα είχε ήταν λευκά. Τα μάτια του ήταν κάστανα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα μάτια των μικρών βρεφών που κρατούσε. Έβλεπα δύο δύδιμα αγοράκια και είχαν και τα δύο γαλαζοπράσινα μάτια!
+Αυτοί μπορεί να είναι οι....
Ξαφνικά τα φώτα έσβησαν, ξανά. Έκανα να απομακρυνθώ, αλλά σαν είδα φώς πίσω μου. Γύρισα ξανά προς τον πίνακα για να δω την πηγή του φωτός. Υπήρχε παντού σκοτάδι εκτός από ένα σημείο. Τα μάτια ενός από τών δύο βρεφών έλαμπε με πράσινο φως! Ήταν το μωρό που κρατούσε ο πατέρας στο δεξί του χέρι. Δηλαδή ο διάδοχός του! Και μάλιστα αυτό το μάτι που έλαμπε ήταν το αριστερό.
+Είναι σημάδι! Κάτι συμβαίνει! Μα ποιός και γιατί μου το δείχνει αυτό? Δεν είναι όλα αυτά τυχέα με τίποτα!
Από το πουθενά άκουγα μια φωνή μες στο μυαλό μου. Επεναλάμβανε το ίδιο και το ίδιο ψυθηριστά. Λίγα δευτερόλεπτα πιο μετά το άκουσα καθαρά. Ήταν η φωνή της Ελεωνόρα και του Ντικίλ σε μορφή ανάμνηση και συνέχεια έλεγε:
"-Είναι καθαρός. Δεν είναι ο τρελάρας.(δηλαδή ο Νιούτ).
-Χαίρομαι. Αλλά πώς το κατάλαβες? Είπε ο "τύπος" / Ντικίλ την ώρα που κατεβάσαμε όλοι τα σπαθιά μας.
-Από τα μάτια. Ο αδελφός σου έχει μια καστανή πιτσιλιά μέσα στο αριστερό μάτι."
-Το Μάτι! το Μάτι! Φώναξα ενώ πετάχτηκα πάνω από την σύνχηση. Είχα ξυπνήσει. Κοίταξα γύρω μου δεν ήμουν πλέον σε όνειρο ούτε στην μάχη. Ήμουν ξαπλωμένος σε ένα τεράστιο κρεβάτι.
-Ηρέμισε είσαι καλά! Φώναξε ο Ντικίλ που ήταν ο μόνος στο δωμάτιο.
-Το ξέρω αλλά το... Το σημαδεμένο μάτι! Κοίταξα το παράθυρο σαν κάτι να μου φαινόταν να κουνιέται. Σαν κάτι να μου λέει μέσα μου ότι το όνειρο πήγαζε από εκεί!
- Ηρέμισε όλα είναι καλά. Ο άνεμος είναι που κουνάει το πεύκο. Έχει μελτέμια αυτόν το καιρό ,όπως λέει η Ελεωνόρα.
-Περίεργο σαν κάτι να ένιωθα να ήταν εκεί...
-Ανοησ.....
Δεν πρόλαβε να τελιώσει και η Κριστάλια μπήκε στο δωμάτιο. Κρατούσε ένα ποτήρι με νερό. Μόλις με είδε ξύπνιο της έπεσε κάτω, από τα χέρια και έτρεξε να με αγκάλιασε.
-Σε Ευχαριστώ Κριστάλια αλλά ακόμα πονάω ξέρεις. Είπα καθώς με έσφυγκε με όλη της την δύναμη.
-Αχ συγνώμη Φοίνικ!
-Φοινίκ για εσένα. Είπα και της έριξα ένα πλατύ χαμόγελο.
+Είναι ωραίο τελικά το ψερδόνιμό μου.
Ήμουν πολύ ικανοποιημένος που ήταν εκεί. Πολύ. Εκείνη ενθουσιασμένη βγήκε από το δωμάτιο. Έψαχνε να βρει τα κορίτσια για να τους ενημερώσει για την κατάστασή μου.
-Είσαι πολύ τυχερός!
-Για ποίο πράγμα?
-Πού έχει κολήσει πάνω σου. Εμένα ούτε να με κοιτάξει η... Κι έκοψε αυτό που ήθελε να πει.
-Ανοησίες! Απλά κάνουμε πολύ παρέα αυτό είναι μόνο.
-Ναι καλά αυτό πίστευε εσύ... Όταν σου λέω εγώ δεν υπερβάλλω. Μέρα νύχτα εδώ δίπλα σου ήταν! Ούτε οι υπηρεσίες δεν καθόντουσαν τόση ώρα!
-Καλά καλά. Πες μου τώρα κάτι. Σε αυτό τον πίνακα είσαι εσύ και ο..
-Ναι ο αδελφός μου!
-Και ποιός είναι ο διάδοχός?
-Ο τρελός αδελφός μου. Γιατί?
Εκείνη την στιγμή μπήκε η Ελεωνόρα μαζί με την Μελίγια.
-Μας ενημέρωσε η Κριστάλια ότι ξύπνησε ο Φοινίκ.
-Ναι εδώ είμαι. Βλέπω ότι έμαθες κι εσύ το παρατσούκλι μου Ελεωνόρα.
Η Ελεωνόρα παρέληψε το σχόλιο μου και με αγκάλιασε.
-Με ανησύχησες καλέ μπαγάσα! Τι είχες πάθει? Ήσουν μια ολόκληρη μέρα ανέστητος! Κοίταξα το βλέμμα του Ντικίλ. Με κοίταζε σαν να με ζήλευε.
+Πολύ παράξενο? Μήπως είναι.....
-Αλήθεια τόσο πολύ κοιμόμουν? Συνέχισα λέγοντας. Θέλω να μαζευτείτε όλοι. Είναι ώρα να πέσουν αλήθειες στο τραπέζι, όπως λένε και στην χώρα μου.
-Μα είμαστε όλοι εδώ? Με ρώτησε ο Ντικίλ εκτός κι αν εγώ πρέπει αν φύγω.
-Πας καλά εσύ είσαι που πρέπει να μείνεις πιο πολύ από όλους! Δεν ήμαστε όλοι μην ξεχνάς ότι λείπει η μητέρα σου Ντικίλ.
-Εεε? Είπαν όλοι μαζί.
-Παρακαλώ Βασίλισσα περάστε μέσα και μην κρυφακούτε πίσω από την πόρτα. Δεν είναι πρέπον για την Βασίλισσα ΌΛΗΣ της Χρυσής Ακτής να φέρετε έτσι.
+Όπως το περίμενα.
-Ναι έχετε δίκαιο. Συνχωρέστε με , είπε η κ. Μάγκλ/ βασίλισσα καθώς έμπαινε και έκλεισε την πόρτα. Μα πώς με κατάλαβες? Συνέχισε με ένα εκπληκτικό βλέμμα στο πρόσωπό της.
-Τι?!?