Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 28 •

~ Όλοι εν δράση ~

Ο ψυχρός δολοφόνος που είχαμε δει ο εγώ και ο Άλιοθ πριν λίγο έβγαλε το κράνος του. Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο μου, καθώς το περίμενα. Ήταν η Πριγκίπισσα Ελεωνόρα! Η πανέξυπνη κόρη του βασιλιά του Βασιλείου τον Όρων ή αλλιώς της Πέτρας!
-Ε? Έκανε ο Άλιοθ. Από πού ξεφυτρώσατε μεγαλιοτάτη?
-Από εκεί που θα σας βγάλω. Άντε έξω! Είπε κι άνοιξε σε δευτερόλεπτα την κλειδαριά. Θυμόμουν ότι είχε ταλέντο σε αυτό τον τομέα όπως και να σε εφνοιδιάζει εκεί που δεν το περιμένεις. Μόλις βγήκαμε μου έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό. Δεν ήθελε με τίποτα να με κάνει να ξεχάσω τα παλιά...
-Ένα λεπτό Φοίνικ. Πού είναι τα κορίτσια? Είπε με αυστηρό τόνο.
-Ο τρελός βασιλιάς της κλείδωσε σε κάποιο δωμάτιο στο παλάτι. Τι περίμενες να τις κλειδώσει εδώ?
-Όχι αλλά....Ξέρεις που? Είπε ενώ κατέβασε το σπαθί της.
-Όχι δεν γνωρίζω.
-Γνωρίζω εγώ!Είπε ο Άλιοθ και οι δύο το κοιτάξαμε.
-Τι με κοιτάτε? Είμαι εδώ πάνω από δύο εβδομάδες.
-Ωραία δείξε μας. Φορά και αυτό το ίδιο και εσύ Φοίνικ. Είπε και φορέσαμε τα ρούχα τον σκοτωμένων στρατιωτών. Ενώ αυτή φυλούσε σκόπια.
+Αηδία!
-Αντε λοιπόν πάμε! Δεν έχουμε και όλοι μας την μέρα σχεδόν είναι απόγευμα. Προχωρούσαμε στους διαδρόμους. Ο Άλιοθ μας οδήγησε στα δωμάτια. Λίγο πριν φτάσουμε μας ρώτησε:
-Μεγαλιοτάτη πριν λίγο τον είπατε πρίγκιπα και μάλιστα ξέρατε το πραγματικό του όνομα. Ποιός είναι τελικά?
-Αχ ασε τώρα τις πιο δύσκολες ερωτήσεις και δεν έχουμε καθόλου χρόνο! Θα σου πω μετά.
-Μα μετά μπορεί να μπορεί είμαι νεκρός! Δεν θέλω να φύγω με την απορία...
-Αχ περιέργεια σκοτώνει! Τέλος πάντων είμαι ο Πρίγκιπας και διάδοχος του θρόνου του βασιλείου τον Δεντριδών σου αρκεί? Του είπα καθώς φτάσαμε.
-Τι?! Τόσο καιρό έκανα παρέα με έναν πρίγκιπα!
-Βγάλτε το σκασμό προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα!
-Ελεωνόρα! Ακούστηκε μια φωνή από μέσα στο δωμάτιο. Ήταν της Μελίγια. Η πόρτα άνοιξε και η Μελίγια την αγκάλιασε.
-Πού είναι η Κριστάλια?, ρώτησα εγώ συνχισμένος.
-Δεν ξέρω δεν μας βάλανε τελικά μαζί. Σύγουρα θα είναι όμως μακριά γιατί ξέρεις έχει φωνή καμπάνα και σύγουρα θα την χρισημοποιεί. Την ξέρω πολύ καλά δεν της αρέσει καθόλου να την κλειδώνουν και ειδικά μετά....
+Οχ! Πού είναι? Θα είναι καλά?
-Υπάρχουν και άλλα δωμάτια αλλά είναι στο δεύτερο όροφο. Είπε ο Άλιοθ σκευτικός.
-Και λοιπόν? Ρώτησε η Ελεωνόρα.
-Εκεί είναι και το βασιλικό δωμάτιο. Θα έχει πολλούς φρουρούς.
-Δίκαιο έχεις πρέπει να πάμε στο οπλοστάσιο! Φώναξε η Μελίγια.
-Ξέρω που φυλάνε τα όπλα! Είπε χαρούμενος ο Άλιοθ.
-Πού?!?! , ρωτησαμε όλοι μαζί.
-Είναι πολύ κοντά ακολουθήστε με...
Τρέξαμε έτους διαδρόμους. Λίγο πιο κάτω ήταν εν
α δωμάτιο που το φύγανε δύο φρουροί.
+Παράξενο που δεν έχουμε συναντήσει φρουρούς ως τώρα.
Εγώ με την Ελεωνόρα σχεδιάζαμε ως συνήθως ενώ ο Αλιοθ που δεν ήξερε καθόλου καλά να πολεμάει έδωσε το ξήφος στην Μελίγια.
-Τι ντροπή! Είπε ψιθυριστά.
-Μήπως θες να σκοτώθεις? Του απάντησε αγριεμένα η Μελίγια.
Όσο αυτή οι δύο τσακονώτουσαν εγώ με την Ελεωνόρα ήμασταν έτοιμοι.
-Πάμε! όπως τα είπαμε! Και πρόσεχε γιατί αλλιώς...
-Ξέρω! Είπε και ξεκίνησε. Έφτασε μέχρι τους φρουρούς.
-Τι κάνεις εσύ εδώ! Δεν έχεις άδεια! Είπαν και της έκλεισαν τον δρόμο.
-Έχω! Ο υψηλότατος φώναξε : "Στείλε μου αυτούς από δίπλα". Δεν ξέρω αν ενωούσε εσάς αλλά αν σας ενωούσε και είστε ακόμα εδώ... Είπα με μια βαριά φωνή και μόλις το με ακούσανε έκαναν να τρέξουν. Όμως εγώ με την Ελεωνόρα τους αρπάξαμε και τους φυμώσαμε ενώ τους σύραμε μέχρι την πόρτα.
-Ωραία! Είπε ψιθυριστά η Ελεωνόρα καθώς άνοιξε την πόρτα. Μου έδωσε το σπαθί μου. Το ήθελα οπωσδήποτε γιατί ήταν πολύ πολύτημο για εμένα. Ήταν και αυτό από τον πατέρα μου και τον συχαμένο θείο μου και τα γενέθλια μου λίγους μήνες πρίν όταν είχα κλείσει τα δεκαοχτώ μου. Η Μελίγια ,που δε της το 'χα ,ανέκρινε τους φρουρούς:
-Πού είναι η νεαρή κοπέλα που φέρατε το πρωί? Τους φώναξε ενώ τους χασκούκισε. Ευτυχώς δεν ακουγόταν τίποτα μέσα σε αυτό το δωμάτιο.
-Ενωείς αυτή με την μεγάλη γλώσσα?
-Ναι! Φώναξε η Ελεωνόρα και τους κοίταξε απειλιτικά.
-Είναι στο δεύτερο διάδρομο δεξιά. Δίπλα στου βασιλιά.
+Οχ!
-Ωραία ευχαριστώ ,είπε και με μια γροθιά τους άφησε ανέστιτους.
-Τι? Είπε η Ελεωνόρα ενώ όλοι την κοιτούσαμε έκπληκτοι.
-Κάποιες φορές μας τρομάζεις. Της απάντησα.
-Δεν έχουμε χρόνο πάμε! Κριστάλια μπορεί να κυνδινεύει!

* Η εικόνα της γυναίκας επάνω αναπαριστά την πριγκίπισσα Ελεωνόρα ↑