Στα Ίχνη του Δράκου: Το Ταξίδι [1 Βιβλίο]

• 42 •

~ Η καρδιά που χτυπά αλλιώτικα... ~

Εγώ κι η Κριστάλια βρισκόμασταν αυτήν την στιγμή κάτω από το νερό. Περνάμε αναπνοή χάρης το κούτσουρο που έπελεε. Το είχαμε σπρώξει κοντά στην ακτή κάτω από ένα μεγάλο δέντρο που τα φύλλα του ήταν σχεδόν πάνω στο νερό. Βλέπαμε από μια σκισμή κοντά στην επιφάνεια που είχε η βάρκα μας.( Δεν μπορώ να πω ότι είχαμε τέλια όραση αλλά βλέπαμε τα σημαντικά.) Η Κριστάλια που ήταν σχεδόν κολλημένη πάνω μου (για να χωράμε) πήγε να μου πει:

-Να πως το ήξερες ότι θα μπορούσε να αναπν......Της έκλεισα το στώμα ξανά με το χέρι μου για να μην μας ακούσουν οι φρουροί που πλησίαζαν τώρα την ακτή. Τους είδα χάρης το έντονο φως από τις δάδες που κρατούσαν. Ένας από αυτούς είπε:
-Λες να είναι κάτω από το νερό?
-Μπα θα σκάγανε τόση ώρα εκεί κάτω. Επίσης δεν βλέπω αναταραχή. Α να και η βάρκα που ήρθαν. Δεν έχουν πάει πουθενά!
-Δίκαιο έχεις μπορεί να έχουν κατευθυνθεί νότια! Άντε πάμε θα μας πάρει τα κεφάλια ο Νιούτ αν δεν τους βρούμε! Είπανε καθώς βάλανε φωτιά στην βάρκα που βρήκανε.
-Σωστός! Απάντησε ένας άλλος πιο πίσω κι έφυγαν τρέχοντας. Άφησα το χέρι μου από το στώμα της Κριστάλια. Μπορούσα να ακούσω την ανάσα της. Ήμασταν πράγματι πολύ στριμωγμένοι. Η Κριστάλια λίγη ώρα πιο μετά μου είπε ενθουσιασμένη ψιθυριστά:
-Είστε κατάπληκτος, πρίγκιπα Φοίνικ! Μα πώς το ξέρατε για το νερό?
-Πρώτον δεν το ήξερα. Απλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Δεύτερον για εσένα Φοινίκ. Της απάντησα ενώ προσπαθούσα να διακρίνω την μορφή της. Το μόνο που έβλεπα ήταν ένα μέρος του πρόσωπό της δίπλα στην θάλασσα. Ήταν εκθαμποτική κι όχι μόνο χάρης το φως φεγγαριού που έπεφτε πάνω της... Η θάλασσα γυαλίζε κάτω από το φεγγάρι αλλά εμένα δεν με ένοιαζε. Κοίταξα εκείνη στα μάτια. Είδα την φωτιά από την βάρκα που καιγόταν μέσα από την αντανάκλαση στα μάτια της. Θυμήθηκα την στιγμή... Εκείνο το βράδυ του Αυγερινού που κοιτάγαμε τα άστρα...Ήταν τόσο όμορφη βραδιά και το σημαντικότερο ένιωθα εκείνη την φωτιά που τώρα έβλεπα... Το μυαλό μου θόλωσε πιο πολύ από τα μάτια μου που βρισκόντουσαν στο σκοτάδι. Δεν έκλεισα τα μάτια μου, όπως είχαν κάνει κι εκείνη τη φορά. Πλέον είχα ανάψει κι ας μην είχα πάρει φωτιά! Και το έκανα! Την φίλησα... Σταμάτησα αμέσως καθώς επανήλθε η αυτοκυριαρχία και καταπλάκωσε τα συναισθήματα μου. Την κοίταξα στα μάτια. Ενώ περίμενα να με πάρει από κάτω και να με βρίζει(όπως θα έκανε και σε εκείνος τον μνηστήρα της όπως έλεγε πάντα...) εκείνη μου το ανταπέδωσε πιο έντονα από πριν. Αχ δεν μπορώ να το περιγράψω όλες οι ανασφάλειες που είχα ,για το αν νιώθει κι εκείνη το ίδιο, μου έφυγαν σε μια στιγμή. Όμως ,όπως όλα τα καλά , δεν κράτησε πολύ για ακούσαμε βήματα από πέταλα αλόγων. Τα αγνοήσαμε από ότι καταλάβατε και συνεχίσαμε αυτό που είχαμε αρχίσει... Ακούσαμε για δεύτερη φορά βήματα αλλά αυτήν την φορά από μπότες. Ξάφνου ο Ντικίλ σήκωσε την βάρκα. Εγώ άφησα αμέσως την Κριστάλια ,που την είχα αγκαλιάσει ,αλλά ήταν πολύ αργά...
+Τέτοιες ώρες βρίσκεις κι εσύ να εμφανιστείς!
-Μπα-Μπα, βρε τα πουλάκια μου. Μα καλά κάτω από την βάρκα! Προτοτυπία δεν λέω...
-Σκάσε Ντικίλ! Λες να το είχαμε προγραμματίσει! Οι στρατιώτες ήρθαν και κρυφτήκαμε από κάτω και...
-Πάει από μόνο του, όπως είπατε δεν θέλατε, κρυφτήκαμε και δεν θέλατε να χαραμίσετε την ευκαιρία, εεε Φοινίκ?
- Μα πως είσαι εσύ εδώ? Του είπα μήπως και αλλάξω θέμα. Αλλά ο άτημος, χωρίς μυαλό , το κατάλαβε! Τις δύσκολες λέξεις μπορεί να μην τις πιάνει αλλά κάτι τέτοια δεν του ξεφεύγουν...
-Μην προσπαθείς να αλλάξεις θέμα Φοινίκ! Αλλά για να ξέρεις το παλάτι του Νιούτ είναι δικό μας! Ο Νιούτ είναι νεκρός ,τον σκότωσε η Ελεωνόρα. Είπε χαλαρά και μας φρίκαρε ακόμα περισσότερο...
-Τι?! Είπαμε μαζί.
-Αλήθεια όπως και όλοι οι έμπιστοι του! Τους σκοτώσαμε λίγο πιο κάτω. Μόνο οοο...Πώς τον έλεγαν... Ο Φίλτσ την γλύτωσε, δεν ήταν μαζί τους.
-Χαχα, έχασες ιστορία! Τον σκότωσα εγώ με το βέλος μου και για να ξέρεις δεν το έχω και πολύ να αστοχήσω "καταλάθος" αν...
-Κατάλαβα Κριστάλια! Τάφος θα μείνω! Το μυστικό σας ασφαλές μαζί μου. Άντε πάμε τώρα στο παλάτι. Η Ελεωνόρα κι η Μελίγια θα έχουν σκάσει από την τρομάρα τους.
Όταν επιστρέψαμε ο Ντικίλ όπως μας υποσχέθηκε δεν είπε τίποτα. Το άλλο πρωί πήγαμε δήθεν για ιππασία, αλλά πιστέψτε με δεν ήταν καλόθου μα καθόλου έτσι. Ανάκριση ήταν:
-Μα πώς βρε μπαγάσα τα κατάφερες? Αυτή άκουγε για σχέση κι έστριβε γωνία!
-Δεν έχουμε τίποτα...
-Ακόμα! , με διέκοψε καθώς επιταχύναμε.
-Για μάθημα ιππασίας είπες ότι με ήθελες και αντί αυτού μου κάνεις ανάκριση!
-Εε τι περίμενες μα τα χθεσινά "νέα". Αα μην ξεχάσω! Σήμερα το βράδυ θα κάνουμε επίσημη στέψη και είμαι αγχωμένος.
-Και τι μου το λες? Εγώ δεν έκανα ποτέ για να σε βοηθήσω.
-Καλά δεν θέλω να ρίχνω αλάτι στην πληγή! Άλλο είναι που με απασχολεί πέρα από την στέψη...
-Η Ελεωνόρα , συμπλήρωσα.
-Ναι! Την έχω ερωτευτεί και νομίζω ότι όλοι το έχετε καταλάβει . Και μετά από τα χθεσινά της χρωστάω και την ζωή μου μαζί με το θρόνο που κέρδισα και .... Έκανε μια παύση και μετά συνέχισε:
-Θα ήθελα να το επισημοποιήσω μαζί της.
-Αρραβώνας! Μάκαρι να μπορούσα να σε βοηθήσω... Για ένα λεπτό έχω μια ιδέα!
+Μπράβο μου...

***

-Τι έκανες λέει?
-Τον φίλησα! Αφού το ξέρεις Ελεωνόρα καλύτερα από τον καθέναν! Τον θέλω! Και πλέον συνειδητοποιήσα έμπρακτα ότι με θέλει κι αυτός!
-Ξεχνάς το μυστικό που κρύβεις?
-Θα του το πω. Κάποια στιγμή...
-Οχ! Μπλέξαμε για τα καλά!

***