Ερωτευμένη Με Αυτον Που Δεν Ερωτεύεται

74-Εσυ τους έδιωξες μακρια.

Τι πρωι οταν σηκώθηκα άλλαξα πιτζάμες.Μην με δει ετσι ο αδερφος μου!Φοραω κατι πιο μαζεμένο και παω κατω.Ο Άρης έβαζε καφε.Ωραια!

"Καλημερα " λεω
"Καλημερα Λεξι"λεει και χαμογελάει.
"Να σου βαλω καφε;"Με ρωτάει
"Ναι σε παρακαλω"λεω και περνει εν φλιτζάνι κι βάζει καφε και μου το δινει.

Του δινω ενα φιλί στο μάγουλο.
"Ευχαριστω"και παω πανω.Τον βλεπω κρυφά απο τις σκάλες.Η αντίδραση του ολά τα λεφτα.Εχει μεινει ακούνητος και κοιταει στο κενό!!

Μαρεσει πολυ αυτοοο.....!!!!

--------------------------------------------------------------------------------------------

Την επόμενη μερα ήμασταν στο σαλονι και βλέπαμε ταινια με τον Χρηστο,την Άννα και τον Άρη και εγω επίτηδες παω και καθομαι κοντα στον Άρη.Και αυτος τι κανει;;Σηκώνεται!!!
"Ολα καλα Άρη"ρωταω
"Ναι Απλα ζεσταίνομαι."και παει και κάθεται στην πολυθρόνα που ειναι κοντα στο παράθυρο και πολυ μακρια μου....

Μαλιστα....

Και η εβδομαδα συνεχιζόταν καπως ετσι...
Εγω τον πλησίαζα αυτος έφευγε μακρια...Και το περιεργο ειναι οτι δεν ξερω αν αυτο ειναι καλο η κακο...

Καλο μεν επειδη με αποφεύγει επειδη ανχωνετε η κακο επειδη απομακρύνεται επειδη δεν του αρεσει αυτο που κανω...

Ποιο απο τα δυο ειναι ομως......;;
--------------------------------------------------------------

Την επόμενη εβδομαδα ,που μπήκε και ο Ιούνιος άρα τελειώνει και το κολεγιο, το βραδυ κατεβαίνω κατω να πιω νερό και αυτος ηταν στην κουζινα και κοίταγε τον ουρανό απο το παράθυρο.

"Δεν κοιμασαι"του λεω και γυρνάει και με κοιταει
"Οχι.Ουτε εσυ ε;"
"Ουτε εγω.Εχει πολυ ζέστη"

Και περνούσαν τα λεπτα και η σιωπή ηταν ο κύριος παράγοντας στην συζητηση μας....

"Εγινε κατι στο σπιτι σου....;"ρωτάω
"Γιατι ρωτας...;"
"Καπως εισαι..."
Κοιταει πανω και μου λεει χωρις να με κοιτάξει κατι που περιμενα οτι θα γινει κάποια στιγμη...

"Είχαμε ενα καυγά χθες...στο σπιτι μου.
Άσχημο Μαλιστα.
Μετα απο πολλα βαριά λογια αποφασίσανε να πάρουνε διαζύγιο."μου λεει.
Καημενε Άρη...

"Λυπάμαι"λεω Αφου σε τετιες περιπτώσεις δεν ξερω τι αλλο να πω...
"Μην!Ισως ειναι καλητερα ετσι..."
"Ίσως!Αλλα εσυ μην απογοητεύεσαι οκ;"του λεω και γυρνάει και με κοιταει
"Ξερεις οταν πέθανε ο μπαμπας μου ηταν το πιο δυσκολο πραγμα απο ολα.Ελεγα οτι ποτε δεν θα το ξεπεράσω και οτι θα κλαίω για παντα.Αλλα δεν εγινε ετσι.Ολα τα γιατρεύει ο χρόνος.Ετσι και εσυ με το καιρο θα εισαι καλητερα.Οχι τελειως καλα αλλα καλητερα..."του λεω
"Αυτο που περασες...ηταν άσχημο ετσι;"με ρωτάει
"Ναι.Πολυ.Αφου να φανταστείς τον τελευταίο καιρο σταμάτησα να βλεπω εφιάλτες..."
"Τι εφιάλτες;"ρωτάει
"Οτι πεθαίνει οτι εγω φταιω οτι εγω τον σκότωσα οτι θα ειμαι για παντα μονη μου..."λεω
"Δεν εισαι μονη σου...Εχεις τον Χρηστο και εχεις την Ελευθερία και την Άννα..."
Δεν ειπε αυτο που ηθελα να ακούσω ομως...

"Εχεις εμενα"συνεχίζει.
Εχω αυτον;

"Σε εχω;"ρωταω
Αργεί να απάντησει.
"Εννοείται"λεει "Ειμαστε φίλοι...δεν ήμαστε;"λεει

Αυτο εννοει.Φιλοι...

"Βεβαίως και ειμαστε φίλοι..."λεω

Και παω να φυγω αλλα με σταματάει με μια ερώτηση.

"Ειπες οτι τον τελευταίο καιρο σταμάτησαν οι εφιάλτες..."
"Ναι "λεω εγω.

"Απο τοτε που μπήκες πιο ενεργά στην ζωη μου σταμάτησαν οι εφιάλτες...
Εξαιτίας σου σταμάτησαν.Εσυ τους έδιωξες μακρια.
Καληνυχτα φιλε "λεω και Φευγω απο την κουζινα και ουτε γυρνάω να δω την αντίδραση του...

Και δεν μετανιώνω που το ειπα...