Ερωτευμένη Με Αυτον Που Δεν Ερωτεύεται

121-Όχι τώρα....

Το πρωί ήμουν στην κουζίνα και περίμενα να κατέβει ο Χρήστος.
Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Άρης.Δεν τον βλέπω καλά.Φαινετε λυπημένος.
«Άρη....»λέω
«Πάνω είναι;»ρωτάει
«Ναι»λέω «Δεν έπρεπε να έρθεις Άρη...»
«Θα πάμε μαζί σχολείο όπως κάθε φορά!»λέει και δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι.Νομιζει ότι θα ξεχαστεί έτσι γρήγορα.Η' έτσι θέλει να ελπίζει μάλλον.

Κατεβαίνει κάτω και μας κοιτάει.Σταματαει για λίγα δευτερόλεπτα και μετά συνεχίζει το δρόμο του.
«Καλημέρα»λέει ο Άρης αλλά αυτός δεν απαντάει.
«Ήρθα να πάμε μαζί σχολείο.»λέει αλλά πάλι τίποτα.Ανοιγει την πόρτα και βγαίνει έξω.Τον ακολουθούμε και μπαίνει στο αμάξι του.

Δεν προλάβαμε να μπούμε.
Πάτησε το γκάζι και έφυγε.

«Δεν το πειστευω...»λέει
«Έλα.»του λέω «θα περπατήσουμε σήμερα»κι του πιάνω το χέρι.

Στο διάλειμμα είμασταν όλοι στο τραπέζι.
Εκτός από τον Χρηστο....

Ήταν σε ένα τραπέζι μόνος του.
«Πάω «λέει η Άννα και σηκώνεται και πάει δίπλα του.
«Τώρα αυτό θα γίνετε;»ρωτάει η Ελευθερία
Ο Άρης σηκώνεται.Που πάει;

Πάει και κάθεται δίπλα στον Χρήστο.
Δεν το θεωρώ καλή ιδέα.
«Φίλε δεν θα το πειστέψεις τι έγινε στην ταξη....»λέει ο Άρης.Ο καημένος...προσπαθεί με κάθε Τρόπο...
Ο Χρήστος σηκώνεται όμως.
«Έλα Άννα.Σαν πολλούς ανεπιθύμητους μάζεψε το τραπέζι μας....»λέει και σηκώνεται την πιάνει από το χέρι και φεύγουν.

Και τα πράγματα δεν καλυτερεψαν.
Ούτε την επόμενη μέρα...
Ούτε την μεθεπόμενη...
Οσες φορές προσπαθούσε ο Άρης τόσες φορές απομακρυνόταν ο Χρήστος...

Το απόγευμα εκείνο ήμουν σπιτι του Άρη.Πηγα να του φτιάξω την διάθεση.Παραγγειλαμε πίτσα,και αυτός δεν έφαγε.
«Φάε κάτι»τον παρακαλάγα
«Δεν έχω όρεξη...»λέει
«Ζωή μου δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι...»
«Καλά είμαι «λέει και περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

Ξέρω πολύ καλά ότι δεν είναι.
Το βράδυ τον χαιράταω και πάω σπιτι.

Ακούω φωνές από το σαλόνι.Ποιος είναι τέτοια ώρα;Κοιταω την ώρα στο χέρι μου.23.00.

Πάω μέσα και βλέπω τον Χρήστο να μιλάει με μια γυναίκα;!

«Μαμά.Τι κανείς εδώ;»λέω
«Ήρθα να σας πάρω....»λέει και κοιταω τον Χρήστο.
«Τι εννοείς μαμά;»λέω
«Φεύγουμε.Ηρθα να σας πάρω.Παμε Γαλλία.»λέει
Δεν μπορεί...
Κοιταω θυμωμένα τον Χρήστο και μετά την μαμά.
«Έχουμε σχολείο μαμά δεν μπορούμε απλά να φύγουμε...»λέω
«Θα αλλάξετε σχολείο.Δεν ξέρω τι γίνετε εδώ αλλά δεν μαρεσει που σας άφησα μόνους σας.»

Πάω στο Χρήστο.
«Τι της είπες;»τον ρωτάω.

Δεν μπορεί...
Όχι τώρα....