Ερωτευμένη Με Αυτον Που Δεν Ερωτεύεται

123-«Θέλουν να φύγουμε από δω»

Βλέπω τον Άρη...
Ήταν με άλλη...
Ήταν με την Τζενι...
Την φιλαγε.Την αγκαλιαζε.Την έπιανε από την μέση.

Δεν μπορεί...
«Άρη...τι κανείς με αυτή;;»λέω
Με κοιτάνε και οι δυο.
«Έφυγες Λεξι...»λέει αυτός
«Και τώρα είναι δικός μου!!»λέει και η Τζενι και του χαϊδεύει τα μαλλιά.

ΘΕΕ ΜΟΥΥΥΥ
ΝΟΜΙΖΑ ΠΩΣ ΜΑΓΑΠΑΕΙ...
ΔΕΝ ΜΑΓΑΠΑΕΙ;!;!

«Άρη....»λέω
«Άρη....εγώ σαγαπαω και εσυ είσαι με αυτήν;!»λέω

Δεν με κοιτάει.Μου έχει γυρίσει την πλάτη.

«Άρη μου....»λέω και γυρνάει η Τζενι.
«Έφυγες Αλεξια.Τωρα είναι μαζί μου!»

Όχι...
ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!

Και ξυπνάω.Ημουν λαχανιασμένη και είχα ιδρώσει.

Ήταν ένα όνειρο.
Ευτυχώς ήταν ένα όνειρο μόνο.
Βλέπω την ώρα.
3.00.
Βγαίνω στο διάδρομο και βλέπω παντού βαλίτσες.
Δεν ήταν όνειρο....Φεύγω....

Μπαίνω πάλι μέσα.Κι ξαπλώνω.
Τι θα κάνω;
Στριφογύριζα στο κρεβάτι μέχρι τις 6.00 το πρωί.Ντυνομαι και φεύγω σιγά σιγά από την πίσω πόρτα.Το μόνο που δεν σκέφτομαι αυτή την στιγμή είναι ο ύπνος.

Πάω στο σπιτι του Άρη.Ειναι πολύ νωρίς.Θα κοιμάται.Θα τον περιμένω εδώ στα σκαλιά.Χτυπησε το κινητό μου.Ηταν ο Χρηστος.Δεν ήθελα να το σηκώσω.Δεν έχω την όρεξη του.Αλλα επέμενε.
«Τι θες;»λέω αποτομα.
«ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ;Η ΜΑΜΑ ΛΕΕΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΤΩΡΑ ΣΠΙΤΙ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΣ.»φωνάζει
«Άντε και στο διάολο Χρήστο!»λέω και του το κλείνω.

Μετά από λίγο ανοίγει η πόρτα.Βγαινει ο Άρης.
«Λεξι μου...Τι κανείς εδώ;»λέει
«Δεν κοιμάσαι;»ρωτάω
«Όχι.Ειχα κάτι εφιάλτες.»λέει
Σαν να το ξέρει...
Με πλησιάζει και πάθετε διπλα μου στα σκαλοπάτια.
«Τι έγινε μωρό μου;»λέει.Η ανησυχία είναι έντονη στο πρόσωπο του.
Και δεν άντεξα.Με έπειασαν τα κλάμματα και έπεσα στην αγκαλιά του.Γιατι μόνο αυτό χρειάζομαι αυτήν την στιγμή.

Και δεν με ρώταγε τι έχω.Μαλλον περίμενε να ηρεμήσω.Αλλ εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα που έπεφταν βροχή.Αρχιζε να τρέχει και η μύτη μου.
Έβλεπα ότι δεν σταματούσα και ρώτησε.
«Τι έχεις;Γιατί κλαις;Για τον Χρήστο;»ρωτάει.
«Έλα μην κλαις ζωή μου.Ολα καλά θα πάνε.»λέει
«Όχι...»λέω «Δεν είναι αυτό»
«Τι είναι;»λέει
«Άρη....ο-ο-ο Χρήστος.Τα είπε στην μαμά και τώρα αυτή θυμωσε»λέω
Με κοιτάει και γελάει. «Αυτό είναι ομορφιά μου;Θα της τα εξηγήσεις και θα καταλάβει»λέει.

Άντε να του το πω τώρα...

«Άρη....Δεν καταλαβαίνεις.»λέω και του κόπηκε το χαμόγελο.
«Μετακομίσουμε Άρη.Παμε στην Γαλλία.»λέω και με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια.
«Τι;»λέει
«Θέλουν να φύγουμε από δω»λεω
Και ο ξάφνιασμος έγινε θυμός μέσα σε δευτερα.
Σηκώνετε,κλίνει την πόρτα του σπιτιού και με τραβάει από το χέρι.Παμε στο κολέγιο.Δεν μου είπε τίποτα στο δρόμο.