Ερωτευμένη Με Αυτον Που Δεν Ερωτεύεται

89-Τοσο αξίζω...

Κατι μου ελεγαν τα κοριτσια αλλα δεν άκουγα.

Δεν μπορει να ειναι αληθεια...

Παω στον Χρηστο.
"Που ειναι ο Άρης"τον ρωταω
"Πηγε στο Λονδίνο με την μαμα του.Πηγε να δει την αδερφη του και το μωρο.Γιατι;"με ρωτάει.Ασε μας και εσυ ρε Χρηστο.

Φευγω και παω στα κοριτσια.

"Ελευθερία Παρε με απο δω"της λεω και με αγκαλιάζει και με βγάζει γρηγορα εξω και με παει στο αμαξι της.

"Ολα καλα Αλεξια.Παμε σπιτι μου"λεει

Σε ολη την διαδρομή κοίταζα στο απέραντο και σκεφτομουνα.

Ο Άρης έφυγε...

Οταν φτάσαμε πηγαμε στο δωματιο της και εκει ξεκίνησαν τα κλάμματα.Τοσο πολυ ειχα να κλάψω απο την κηδεία του μπαμπα μου.

Και εκλέγα εκλέγα εκλέγα χωρις σταματημό.Η ελευθερία μου χάιδευε τα μαλλιά.

"Δεν καταλαβαίνω..."ελεγα κλαίγοντας
"Μου ειπε οτι του αρέσω...Και με φίλησε ελευθερία.Στο ορκίζομαι με φίλησε.."
"Ελα...ηρέμησε...το ξερω..."μου ελεγε και μου έτρεχαν μυξες και σάλια και τα δάκρυα δεν μπορουσα να τα σταματήσω.

"Μου ειπε θα μιλησουμε σημερα...Που ειναι για να μιλησουμε;"

"Με κορόιδεψε!!Ειναι Απλα ενας ψεύτης.Επαιξε με τα αισθήματα μου ο βλάκας.Ο ηλίθιος.Ο μαλακας.Να κατσει στο Λονδίνο και να μην ξανάρθει!"ελεγα

"Σσσσσς....ηρέμησε...."μου ελεγε

"Εγω τον αγαπαω Ελευθερία..."
"Το ξερω αγαπη μου...."
"Και αυτος νόμιζα..."

Άργησα μα σταματήσω το κλάμα....
Δεν μπορουσα ευκολα....

Το απογευμα έφυγα απο την Ελευθερία.Με τα χίλια ζόρια με άφησε.Ηθελα να περπατήσω.Και χωρις να το καταλαβω Εφτασα στο σπιτι του Άρη.

Φενοταν διαφορετικό.Κλειστο.Τελικα εχουν φυγει σίγουρα.

Πλησιάζω και καθομαι συο σκαλοπάτι.

"Γιατι ρε Άρη;Γιατι μου το εκανες αυτο;"

Και οπως ειναι φυσικό δεν παιρνω καμια απάντηση.

"Εγω σου ειπα τι ένιωθα και εσυ με άφησες μονη...."

Και σηκώνομαι και πηγαίνω σπιτι.Τον επερνα στο κινητο αλλα το ειχε κλειστό.

Ουτε μια εξήγηση δεν δικαίουμε Λοιπον.
Τοσο αξίζω...

"Ο αριθμός που καλείται εχει το κινητο του απενεργοποιημένο.Αφηστε το μηνυμα σας...."

"Άρη σε μισώ!Δεν θελω να σε ξαναδώ μπροστά μου!"λεω Απλα και το κλεινω.