Ερωτευμένη Με Αυτον Που Δεν Ερωτεύεται

126-Οπτικη γωνια Αρη

Όταν έφυγε η Λεξι πήγα στο δωμάτιο μου και άνοιξα το μπλοκ εκείνο.Ειχα καιρό να το ανοίξω.

Πριν να είμαστε μαζί την ζωγράφιζα όταν την σκεφτόμουνα.Ελεγα στο εαυτό μου ότι το έκανα επειδή απλά ήταν όμορφη.

Δεν ήταν αυτός ο λογος...
Το εκανα επειδή είχε ξεχωριστη θέση στην καρδιά μου.
Από την μια όλοι η άλλοι,Από την άλλη η Λεξι.
Και όταν μου έδωσε εκείνο το μπλοκ....
Το θυμάμαι σαν χθες...

"Τι ειναι αυτο;"ρωτάω
"Σου πηρα κατι..."μου λέει.Δεν μπορεί...
"Πηρες κατι ΕΣΥ για ΜΕΝΑ;"ρωτάω γιατί δεν το πειστευω...
"Ναι...ειναι κατι μικρό....δεν ειναι κατι σπουδαίο Απλα το ειδα και μου αρεσε..."
Το ανοίγω και δεν πειστευω στα μάτια μου.Που πήρε ένα μπλοκ;;
"Δεν σου αρεσει ε;;Γαμωτο...."λέει
"Οχι.Ειναι..."δεν μπορώ να βρω την σωστή λέξη.
"Ακομα σκιτσάρεις ε;;"με ρωτάει.Ακομα...
"Ναι ακομα...Απλα μου φενεται περιεργο που το θυμασαι.."της λέω αφού δεν θυμάται και πολλά πραγματα γενικά.Δεν το έχει...

"Θυμαμαι πριν τρια χρονια περίπου που ήρθες στο εξοχικό μας και έβλεπες την λίμνη απεναντι και ζωγραφιζες συνεχεια...Και μολις το ειδα αυτο το μπλοκ σε θυμήθηκα!"Λέει.
"Με θυμήθηκες;;"
"Ναι βρε!Αυτο το μπλοκ το πηρα απο το Παρίσι και ειναι επαγγελματικό.Και εχει μαζι δεκα μολύβια ειδικα για σκιτσαρισμα."λεει
"Ειναι τελειο.Δεν ηταν ανάγκη ομως..."
"Δεν ειναι κατι σπουδαίο.."
"Ειναι!Σε Ευχαριστω....!"της λέω και της χαμογελάω...

Και αυτό έχει γίνει από τα αγαπημένα μου...
Το ανοίγω και την σκέφτομαι...

Και μου έρχεται στο μυαλό τότε που μέθυσε.Οταν μου έλεγε να την φιλήσω.Ποσο δύσκολο ήταν να κρατηθώ....

"Άρη...Φίλα με..."
Τι; Τιιι;ΤΙΙΙΙΙΙ;;;
"Τι λες Λεξι μου..."
"Φίλα με "
"Οχι"
"Φίλα με"
"Οχι"επιμένει και ολας..Το κανει πιο δυσκολο ακομα...
"Ουτε εσυ με θες...κανεις δεν με θελει εμενα.."
Δεν μπορω να σε θελω...
"Τι εννοείς Λεξι;"την ρωταω
"Πρωτα ο Πάνος μετα ο Ορεστης και τωρα εσυ...Τοσο χαλια ειμαι..."
"Πανέμορφη εισαι..."της λεω
"Τοτε φίλα με..."
Και το σκεφτομαι...Αυριο πιθανών και να μην το θυμαται...Ευκαιρία ειναι...Οχι Οχι βλάκα τι λες;

"Φίλα με "ξαναλέει και κλείνει τα ματια της
Την πλησιάζω και την φιλάω στο μέτωπο...
"Προσπάθησε να κοιμηθεις.."της λεω

Ίσως έπρεπε να το πω στον Χρήστο...
Ίσως ήταν καλητερα τα πραγματα τώρα αν το μάθαινε απο μένα και όχι έτσι...

Και δεν ξέρω πως να αντιδράσω.
Τι να κάνω για να μείνει;

Να της πω να με ξεχάσει και να συνεχίσει την ζωή της;
Να της πω ότι πάντα θα είμαι εδώ και θα την περιμένω....;!
Να της πω για σχέση έξ αποστάσεως;

Και με τον Χρήστο;Έτσι απλά να τον ξεχάσω;Να ξεχάσω τα τόσα χρόνια φιλίας;

Με έπιασε το κεφάλι μου.Κλεινω το μπλοκ και βγαίνω έξω.

Πάω να δω τον Χρήστο.
Πρέπει να ξανά προσπαθήσω.
Για την Λεξι μου....

Μπαίνω από την πίσω πόρτα και ήταν ο Χρήστος εκει.Ηταν όντως χειρότερα από μένα....

«Φύγε»μου λέει ήρεμα.
«Όλες οι μπουνιές σου ήταν στον αέρα παρεμπιπτόντως...»λέω και γυρνάει και με κοιτάει.Γελαει.
«Με βρήκες εκτός φόρμας...»λέει.Ο παλιός καλός Χρήστος....
«Ήμουν καλύτερος να ξέρεις...»λέω
«Ένα Τσακ καλύτερος μόνο.Μην ψωνιζεσε»λέει
Βλέπω βαλίτσες...Τελικά συμβαίνει...
«Μπορώ να πω κάτι να σου αλλάξω γνώμη..;»ρωτάω ειλικρινά.Εδω που φτάσαμε.
«Δεν νομίζω Άρη.Ειναι καλητερα έτσι...»λέει
«Καλητερα για ποιον...;»λέω
«Για όλους μάλλον.Για μένα ποιο πολλή.Ξερεις πως ένιωσα όταν έμαθα πως όλοι το ξέρουν εκτός από μένα;;»λέει
Αυτό όντως δεν ήταν ωραίο.
«Όταν η αδερφή μου και ο κολλητός μου τα είχαν πίσω από την πλάτη μου και ότι ακόμα και η κοπέλα μου το ήξερε;»συνεχίζει.
«Η Άννα δεν φταίει.Καταλαθος το έμαθε.»λέω
«Δεν έχει σημασία αυτό.Πληγωθηκα Άρη....»λέει
Ίσως έχει δίκαιο.Ισως αν γινόταν αυτό με την αδερφή μου και τον Χρήστο έτσι θα αντιδρούσα.Μπορει και χειρότερα.
«Δηλαδή θα μου την πάρεις;»λέω και με κοιτάει.
«Λυπάμαι....»λέει
«Να ζητήσω να ανέβω να της πω ένα γεια η όχι;!»λέω
«Πέντε λεπτά μόνο.»λέει
Ανεβαίνω και ανοίγω την πορτά του δωματίου της.Τοσα έγιναν εδώ...
Κοιμοτανε στο κρεβάτι της.
Φόραγε το φούτερ μου.

Πάω κοντά και καθομαι διπλα της.Της δίνω ένα φιλί και της χαϊδεύω τα μαλλία.

Αυτό το πρόσωπο της...
Τα έντονα φριδιά της που τόσο της πανε...

Και μου ήρθαν στο μυαλό όλες οι στιγμές τις...
Που με έβρισε....
Που μου φώναξε...
Που μου χαμογέλασε...
Που με φίλαγε...

Δεν μπορώ.Με πονάει.Σηκωνομαι και βγαίνω έξω.
Μακριά από αυτό το σπιτι...