Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 1ο

Όση χαρά φέρνει μαζί του ο Μάιος καθώς μπαίνει ορμητικά στη ζωή μας άλλη τόση μιζέρια και δυστυχία φέρνει μαζί του ο Σεπτέμβρης. Το καλοκαίρι είναι ήδη μια ανάμνηση και η ρουτίνα που πρόκειται να ακολουθήσει μέχρι την επόμενη άνοιξη ξεκινά. Δύσκολα τα πράγματα δηλαδή...

Σήκωσα το βλέμμα μου από τα χαρτιά που είχα πεταμένα πάνω στο γραφείο μου μουτζουρώνοντας μια από εκείνες τις σελίδες και κοίταξα στον τοίχο απέναντι μου. Οι δείκτες του ρολογιού προχωρούσαν εκνευριστικά αργά και εγώ ένιωθα να φλέγομαι. Ανυπομονούσα να τελειώσει το μάθημα και να ξεκινήσει επιτέλους το σαββατοκύριακο και η διασκέδαση μαζί του. Η Άννα δίπλα μου, μεγαλύτερη μόνο για ένα μήνα, έδειχνε να απολαμβάνει τόσο τις ώρες του μαθήματος που μερικές φορές με έκανε να πιστεύω ότι ήταν εξωγήινος. Ή απλά ότι ήταν αδύνατον να έχουμε κάποια συγγένεια. Όμως ανήκαμε και οι δύο στην οικογένεια Μαντά. Ο δίδυμος αδερφός της από ένα θρανίο πιο πέρα χασμουρήθηκε θεατρικά προσφέροντας μου άφθονο γέλιο. Η Άννα μας κοίταξε απηυδισμένη. Τα μάτια της είχαν ένα υπέροχο τιρκουάζ χρώμα. Κάτι ανάμεσα στο πράσινο του θείου Ορέστη και το βιολετί της Ελένα. Τα μαλλιά της ήταν σκούρα καστανά, σχεδόν μαύρα. Αν δεν φορούσε εκείνα τα απαίσια γυαλιά μυωπίας ή τα φαρδιά ρούχα, τα οποία την παρακαλούσα να πετάξει, θα ήταν μια καλλονή. Όλα τα αγόρια θα έτρεχαν πίσω της. Όμως εκείνη αρνούνταν πεισματικά. Και όταν μιλάμε για πείσμα εκείνη πάντα παίρνει την πρώτη θέση. Ο Φιλίπ από την άλλη ήταν μια μικρογραφία του Ορέστη. Έμοιαζαν σχεδόν σε όλα. Χαρακτήρα και εμφάνιση. Από την αντίπερα όχθη βρισκόμουν εγώ και τα αδέρφια μου. Ο Νίκος, ο μεγαλύτερος, ήταν η λατρεία της μητέρας μας. Ξανθός με καστανά μάτια όπως εκείνη και οι υπόλοιποι από την οικογένεια της, μπήκε σχεδόν αμέσως μετά την αποφοίτηση του στις ακαδημίες της αστυνομίας συνεχίζοντας το ένδοξο όνομα που είχε η οικογένεια της μητέρας μου στους κόλπους της Αστυνομίας. Ο Περικλής Μαντάς, ο δεύτερος κατά σειρά αδερφός μου είχε ήδη αποκτήσει το πρώτο του πτυχίο στα οικονομικά και ανταποκρινόταν στην εντέλεια στην κληρονομιά που είχε αφήσει ο προκάτοχος του ονόματος του στον τομέα των επιχειρήσεων. Άξιος μελλοντικός πρόεδρος του ομίλου Μαντά. Και τέλος το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Εγώ. Αριάδνη Μαντά. Η μικρότερη όλων. Τα μαλλιά μου ήταν το μοναδικό χαρακτηριστικό που είχε μεταφερθεί από την οικογένεια Αδαμίδη στην συγκεκριμένη απόγονο. Τα υπόλοιπα ήταν ένδοξη χορηγία της οικογένειας Μαντά. Τα μάτια μου σκούρα πράσινα. Σχεδόν ίδια με εκείνα του Ορέστη και του Φιλίπ. Και όπως είχα μάθει και με της Εμμανουέλλας Μαντά, αδερφής του πατέρα μου και του Ορέστη που πέθανε πριν πολλά πολλά χρόνια, σχεδόν 26 χρόνια πριν.