Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 28

ΑΡΙΑΔΝΗ

«Είσαι σίγουρη για αυτό;» σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τον Ραούλ που στεκόταν δίπλα μου. Από την πρώτη στιγμή που τον συνάντησα έβρισκα το χαμόγελο του μεταδοτικό και το βλέμμα του καθησυχαστικό. Βέβαια τώρα που γνώριζα σχεδόν τα πάντα για εκείνον μπορούσα να καταλάβω τι κρυβόταν πίσω από εκείνα τα χαρακτηριστικά.

«Πιο σίγουρη από ποτέ» χαμογέλασα πονηρά και έκανα ένα βήμα μπροστά. Εκείνος έσπρωξε με τα δύο του χέρια τη δίφυλλη πόρτα ανοίγοντας μου το δρόμο για το εσωτερικό του μαγαζιού. Περάσαμε ανάμεσα στους πελάτες του μαγαζιού, το οποίο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα μπαράκι στα προάστια όπου παιζόταν μέταλ μουσική, και κατεβήκαμε τις σκάλες που οδηγούσαν στο υπόγειο. Εκείνος με κατεύθυνε στο πίσω μέρος του μαγαζιού ανοίγοντας την τελευταία πόρτα που με κρατούσε μακριά από το στόχο μου για εκείνο το βράδυ.

Στο χώρο γύρω μου πλέον κυριαρχούσε ο καπνός από τα τσιγάρα, οι φωνές των ατόμων που με περιέβαλλαν και η μυρωδιά του ποτού. Στο κεντρικό μέρος υπήρχε μια υπερυψωμένη πίστα όπου δύο άντρες αυτή τη στιγμή πάλευαν μέχρι τελικής πτώσεως. Ο νικητής θα αγωνιζόταν με τον επόμενο διαγωνιζόμενο και ο νικητής με τον επόμενο μέχρι που τελικά θα υπήρχε ένας μόνο νικητής. Το έπαθλο φυσικά δεν ήταν άλλο από την είσοδο του νικητή ως καινούριο μέλος στη συμμορία του Μορίς...

Δεν ήξερα αν η επιλογή που έκανα αυτή τη στιγμή γινόταν εξαιτίας κάποιου είδους τιμωρίας των γονιών μου ή του Ραφ αλλά σίγουρα ήταν συνέπεια της αυτοκαταστροφικής τάσης που συνήθιζε να κυριαρχεί στη ζωή μου. Για αυτό δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία. Μερικές ώρες πριν, στο δείπνο με την οικογένεια, βρήκα την δύναμη να αποκαλύψω στους γονείς μου ότι γνώριζα. Και φυσικά στον Φίλιππο και στην Άννα είπα την αλήθεια για το ποιοι ήμασταν και κυρίως ποιος ήταν ο παππούς μας και τι είχε κάνει. Η Άννα φυσικά αρνήθηκε τα λεγόμενα μου και απαίτησε να συνέλθω και να γίνω η Αριάδνη που ήμουν τόσα χρόνια, πριν μπλέξω με το Ραφ και το μαύρο ρόδο. Ο Φίλιππος από την άλλη στάθηκε αμίλητος και σκεπτικός απέναντι μου ώσπου κάποια στιγμή έπειτα από αρκετά λεπτά έδειξε να αποδέχεται το γεγονός σαν κάτι που ίσως γνώριζε από καιρό αλλά δεν είχε παραδεχτεί στον εαυτό του. Ωστόσο αποχώρησε από το δωμάτιο μου ζητώντας χρόνο να κατανοήσει πλήρως όλα όσα τους είχα περιγράψει. Δεν θα τους πίεζα. Και φυσικά δεν θα τους εξανάγκαζα να ακολουθήσουν ένα δρόμο που πίστευα ότι ήταν μοίρα για εμένα αλλά για εκείνους ενδεχομένως να μην ήταν τίποτα περισσότερο από μια ηλίθια επιλογή. Έτσι μερικές στιγμές αργότερα ζήτησα από τον Ραούλ, το μυστικό του οποίου είχα καταλάβει καιρό πριν, να με οδηγήσει σε αυτό το μέρος.