Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 19ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

Φίλησα τον ξάδερφο μου και χωρίς να ρίξω δεύτερο βλέμμα στην Άννα εξαιτίας της χθεσινοβραδινής της προδοσίας βγήκα τρέχοντας σχεδόν από την τάξη και κατευθύνθηκα προς την έξοδο του σχολείου. Ο Λευτέρης βρισκόταν σε εκείνο το μέρος περιμένοντας την Εστέλλα. Κούνησα το κεφάλι μου ως ένα είδος χαιρετισμού και αποφάσισα να αποχωρήσω. Εκείνος μπήκε μπροστά μου ταχύτατα αποτρέποντας με

«Δεν μπορείς να φύγεις. Δεν μπορείς να πας στο Black Rose μέχρι ο Ραφ να το επιτρέψει...» τον κοίταξα απορημένη. Από το βλέμμα του μπορούσα να καταλάβω ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Κάτι είχε συμβεί...

«Τι έγινε;» ρώτησα καθώς ένας φόβος είχε αρχίζει να φωλιάζει μέσα μου και ένα περίεργο συναίσθημα ανησυχίας για τη ζωή του Ραφ είχε αρχίσει να γεννάται.

«Απλώς ακολούθησε τις οδηγίες Άρια. Δική μου εντολή είναι να μη σε χάσω από τα μάτια μου μέχρι όλα να επιστρέψουν στο φυσιολογικό...» δυσανασχέτησα με τα λόγια του αφού αν χρειαζόμουν προστασία μπορούσα να έχω έναν ολόκληρο στρατό και αμφέβαλα αν ο Λευτέρης ήταν ικανός να μου την παρέχει. Ωστόσο αποδέχτηκα την εντολή του Ραφ, τουλάχιστον για τη σημερινή μέρα, περιμένοντας να ακούσω νέα του την επομένη. Άλλωστε είχα μόλις τρεις μέρες στη διάθεση μου για να του εξηγήσω ποια ήμουν στην πραγματικότητα και τι είχε συμβεί με τον αδερφό μου. Τρεις ολόκληρες μέρες. Και πίστευα ακράδαντα ότι ο Ραφ θα εμφανιζόταν σύντομα.

Οι τρεις μέρες πέρασαν γρήγορα. Γύρω μου επικρατούσε μια εκνευριστική ηρεμία και η ρουτίνα της καθημερινότητας μου ένιωθα να με καταπλακώνει. Από το σχολείο επέστρεφα σπίτι και από το σπίτι πήγαινα ξανά στο σχολείο. Ο Λευτέρης είχε γίνει η σκιά μου και ο Ραφ ήταν εξαφανισμένος. Και το χειρότερο όλων ήταν η προθεσμία του αδερφού μου. Απόψε το βράδυ έληγε και εγώ δεν είχα προλάβει ακόμη να ξεκαθαρίσω την κατάσταση με το Ραφ.

Αναστέναξα μπερδεμένα και σηκώθηκα από το κρεβάτι μου. Κατέβηκα γρήγορα στο σαλόνι όπου οι γονείς μου συνομιλούσαν με κάποιους Ιάπωνες επιχειρηματίες, με τους οποίους θα συνεργαζόταν ο όμιλος Μαντά. Ο Περικλής είχε αρπάξει φωτιά από την συζήτηση και καθώς τον παρατηρούσα μου θύμισε κάποιο αρπαχτικό που αγωνιούσε να δοκιμάσει τη λία του. Ο Νίκος με κοίταξε από την άλλη μεριά του δωματίου, πίνοντας μια γουλιά από το ουίσκι του βαριεστημένα και περιμένοντας να του ανακοινώσω το τέλος του μπερδέματος μου με τον υπόκοσμο. Η Άννα καθόταν στον καναπέ σε μια προσπάθεια να παρακολουθήσει τι συνέβαινε γύρω της. Ο Φίλιππος δεν είχε εμφανιστεί. Θα καλοπερνούσε κάπου με τους φίλους του μπλέκοντας ενδεχομένως σε κάποια αμφιβόλου ηθικής κατάσταση από την οποία θα αδυνατούσε πλέον να τον σώσω.