Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 8ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

Καθόμουν εδώ και αρκετή ώρα σε ένα σκαμπό ρουφώντας τον καφέ μου ώστε να συνέλθω από το χθεσινοβραδινό ξενύχτι. Ο Μάριος στεκόταν αμίλητος πίσω από την μπάρα και ο Λευτέρης δεν άργησε να εμφανιστεί ως ο συνήθης κεφάτος εαυτός του.

«Πως τα περάσατε χθες;» ρώτησε ο Μάριος τον φίλο του και εγώ περίμενα να ακούσω τις εξελίξεις της συνομιλίας τους. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει λιγάκι πιο γρήγορα βλέποντας μέσα από μια τελείως διαφορετική ματιά γεγονότα που έζησα εγώ η ίδια.

«Αντιμετωπίζουμε κάποια προβλήματα όσον αφορά το στόχο και το περίγυρο του» απάντησε εκείνος κοιτάζοντας με. Προσποιήθηκα την αδιάφορη κοιτάζοντας το πλαστικό ποτήρι με τον καφέ σαν να ήταν το κέντρο του κόσμου μου.

Η φωνή της Λουίζας διέκοψε την συζήτηση των αγοριών. Στρέψαμε και οι τρεις μας την προσοχή μας πάνω της. Εκείνη σχεδόν τρέχοντας έκανε μεγάλη προσπάθεια να ακολουθήσει τον Ραφ, ο οποίος φαινόταν έξαλλος με κάτι. Άνοιξε την πόρτα που οδηγούσε στο πίσω μέρος του μαγαζιού και στο γραφείο του, γύρισε και μας κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο μίσος κόβοντας σχεδόν την ανάσα σε όλους.

«Δεν έχετε δουλειά εσείς;» και έπειτα κοπάνησε την πόρτα πίσω του. Αμέσως σηκώθηκα από την θέση μου έντρομη.

«Μη φοβάσαι μικρέ, δεν ευθύνεσαι εσύ...» σχολίασε ο Λευτέρης.

«Τότε γιατί είναι έτσι;» ρώτησα γεμάτη περιέργεια καθώς φανταζόμουν τα πιο τρελά σενάρια επιστημονικής φαντασίας «Συνέλαβαν κάποιον από την ομάδα; Ακόμη χειρότερα, μας επιτέθηκε κάποιος; Μήπως πέθανε κανένας;» και οι δύο τους λύθηκαν στα γέλια.

«Τίποτα τέτοιο» απάντησε ο Μάριος χαμογελαστός. Και ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα να γελάει. Κάθε φορά που τον κοιτούσα οι αυστηρές γωνίες του προσώπου του, τα ξανθά μαλλιά του, τα γαλάζια μάτια του και το σοβαρό ύφος του μου θύμιζαν κάποιο γερμανό κατάσκοπο την εποχή των Ναζί. Όμως τώρα φαινόταν αρκετά ευδιάθετος και ευθυνόμουν εγώ και τα ηλίθια σχόλια μου.

«Η οργάνωση πάει μια χαρά. Προς το παρόν τουλάχιστον...» συμπλήρωσε ο Λευτέρης και κοιτάχτηκε με τον Μάριο.

«Προς το παρόν;» συνέχισα να επιμένω στις ερωτήσεις.

«Μάθημα πρώτο» ακούστηκε η φωνή του Ντίμι καλύπτοντας τα υπόλοιπα «ο υπόκοσμος χωρίζεται σε τέσσερις οικογένειες που ελέγχουν συγκεκριμένες περιοχές. Εμείς είμαστε η μια από αυτές. Οι άλλες τρεις αυτή τη στιγμή δεν σε ενδιαφέρουν. Εδώ και 26 χρόνια υπάρχει ειρήνη μεταξύ μας. Καμία εχθροπραξία. Ο καθένας ενδιαφέρεται μονάχα για την επικράτεια του. Κάποια άλλη ερώτηση;»