Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 13ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

«Δεν το πιστεύω ότι έχω μπει σε τόσους μπελάδες για τους ηλίθιους φίλους σου» ψέλλισε δίπλα μου ο Ραφ. Τον κοίταξα υποδυόμενη τη θυμωμένη αν και συμφωνούσα μαζί του. Πως ήταν δυνατόν οι δύο τους με την υπόλοιπη ομάδα ποδοσφαίρου να έχουν μπλεχτεί σε μια τόσο κακοστημένη παγίδα;

«Μην ξεχνάς ότι κερδίζεις και εσύ από την μικρή συμφωνία μας...» με κοίταξε έκπληκτος. Ωστόσο τα λόγια που ετοιμαζόταν να πει έμειναν μέσα του. Βρισκόμασταν στριμωγμένοι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο περιμένοντας να αδειάσει ο χώρος όπου στεγαζόντουσαν τα κεντρικά γραφεία της συμμορίας του Μορίς. Ο Ραφ είχε προσπαθήσει να μου εξηγήσει ότι κάθε συμμορία είχε τα δικά της κόλπα και ετοίμαζε τα δικά της παιχνιδάκια, με αποτέλεσμα ο Φίλιππος να βρεθεί θύμα της συμμορίας του Μορίς και της κόρης του της Βερόνικας, εκείνης της αντιπαθέστατης κοκκινομάλλας που πολύ θα ήθελα να της μάθω τη σημασία της λέξης πόνος. Έτσι όπως δική μας έδρα ήταν το Black Rose, έδρα του Μορίς ήταν ένα κτίριο, η τοποθεσία του οποίου άλλαζε κάθε μήνα, όπου στεγαζόντουσαν διάφορες ψεύτικες εταιρίες. Μέσω εκείνων αποσπούσε χρήματα από ασφαλιστικές, τραπεζικές και κάθε άλλου είδους απάτες. Και αυτός ήταν και ο λόγος, όπως είχα αρχίσει να υποπτεύομαι, που ο Ραφ αντιμετώπιζε τον Μορίς και την συμμορία του ως τους πιο άξιους αντιπάλους του.

«Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ την πρώτη φορά που σε είδα ότι θα καταλήγαμε σε μια σκοτεινή αποθήκη ντυμένοι στα μαύρα και φορώντας κουκούλες όπως οι ληστές...»

«Και εγώ που νόμιζα ότι έτσι κάνει κάθε σωστός εγκληματίας» του απάντησα ειρωνικά «άλλωστε με έβαλες να κλέψω το πορτοφόλι εκείνης της κοπέλας...»

«Και το παραδέχομαι... Είσαι ταλέντο. Όμως η ασχολία αυτή δεν συνάδει με τον πραγματικό τρόπο ζωής σου...» με κοίταξε βαθιά στα μάτια. Τι περίμενε ειλικρινά να ακούσει; Ότι με ιντρίγκαρε αυτός ο τρόπος ζωής και ότι μια μέρα θα τα παρατούσα όλα για να γίνω μια εγκληματίας, ψυχή τε και σώματι;

«Αυτό είναι δικό μου πρόβλημα, έτσι δεν είναι;» η απάντηση μου ακούστηκε περισσότερο ψυχρή από όσο υπολόγιζα βάζοντας τέλος στα όσα λεγόντουσαν μεταξύ μας εκείνη τη στιγμή. Εκείνος φάνηκε να χάνει το όποιο ενδιαφέρον είχε να την συνεχίσει και εγώ βυθίστηκα για ακόμη μια φορά στις σκέψεις που με ταλάνιζαν τον τελευταίο καιρό. Τι ήταν σωστό πλέον και τι λάθος; Μα πάνω από όλα πως ήταν δυνατόν να έχω καταλήξει μια εγκληματίας όταν τα περισσότερα μέλη της οικογένειας μου υπερασπίζονταν το σωστό και το δίκαιο;