Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 42ο

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

2 χρόνια πριν

«Πως μπόρεσες να διώξεις το παιδί από το σπίτι Άλεξ;» ούρλιαξα μόλις συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί μερικές ώρες πριν μεταξύ του Άλεξ και της Αριάδνης. Αναμφίβολα το συγκεκριμένο παιδί ήταν δύσκολο έχοντας κληρονομήσει τα πιο δύσκολα χαρακτηριστικά κάθε μέλους της οικογένειας Μαντά και Αδαμίδη. Και εκείνο το πείσμα της ήταν σίγουρα χαρακτηριστικό του Άλεξ.

«Τριγυρίζει με εκείνον τον αλήτη Ιφιγένεια. Έχουμε θυσιάσει πολλά για να είναι ασφαλή τα παιδιά για να μπλέξουν ξανά με τα σκατά του υποκόσμου...»

«Και εσύ την έστειλες κατευθείαν στην αγκαλιά του;» του γύρισα την πλάτη βγαίνοντας από το γραφείο του. Η εξώπορτα άνοιξε εκείνη ακριβώς την στιγμή και ένας έξαλλος Ορέστης έκανε την εμφάνιση του.

«Τι συνέβη;»

«Ρώτα τον αδερφό σου» στρίγκλισα.

Εκείνος μπήκε μπροστά μου ρωτώντας με ξανά.

«Ιφιγένεια πες μου τι έγινε πριν αρχίσω τα γαμωσταβρίδια. Που είναι η Αριάδνη;»

«Ο αδερφός σου έδιωξε την ανήλικη ανιψιά σου από το σπίτι και εγώ πρέπει να βρω έναν τρόπο να την κάνω να επιστρέψει σε εμάς χωρίς να την απομακρύνω περισσότερο. Γμαώ τους Μαντάδες και το πείσμα τους» τον προσπέρασα βαρώντας την πόρτα πίσω μου. Έβγαλα το κινητό μου και κάλεσα τον μοναδικό άνθρωπο που γνώριζα ότι μπορούσε να με βοηθήσει. Συναντηθήκαμε στο μέρος που τον είχα συναντήσει την πρώτη φορά. Ήταν ακουμπισμένος στο γραφείο που υπήρχε στην παμπάλαια αποθήκη, αλλοτινό στέκι του Ορέστη και των υπολοίπων μας για την οργάνωση των σχεδίων μας. Το λάπτοπ ήταν ανοιχτό μπροστά του.

«Θέλω να μου βρεις την ταυτότητα του Κόμη» πρόσταξα τον Γιώργο. Εκείνος με κοίταξε προσπαθώντας να καταλάβει την επόμενη κίνηση μου.

«Τι θα κάνεις Ίφι;» ρώτησε εκείνος.

«Αυτό είναι δικό μου θέμα...» δεν ρώτησε τίποτα περισσότερο παρά ξεκίνησε να ψάχνει όλα όσα είχαν συμβεί στον υπόκοσμο κατά την αποχώρηση της οικογένειας Μαντά ψάχνοντας να βρει την ταυτότητα ίσως του μοναδικού ανθρώπου που μπορούσε να φέρει σπίτι την κόρη μου.

Όταν το πρόσωπο του Κόμη εμφανίστηκε στην τωρινή του εκδοχή στην οθόνη ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη μου.

«Μην πεις λέξη στον Άλεξ και τον Ορέστη, Γιώργο» διέταξα λίγο πριν φύγω από την αποθήκη.

«Μην κάνεις καμία βλακεία. Το ξέρεις ότι είναι επικίνδυνος» τον κοίταξα γελώντας.

«Εγώ είμαι θανάσιμη» και κάπως έτσι εξαφανίστηκα.

                                                                                 **

Ήταν σκοτάδι. Σε λίγο θα ξημέρωνε και ο γέρος θα κατέβαινε στο γραφείο του. Καθόμουν στην καρέκλα του με τα πόδια σηκωμένα στο γραφείο του. Ήξερα ότι χρησιμοποιώντας τις κατάλληλες λέξεις θα συνεργαζόταν. Η πόρτα δεν άργησε να ανοίξει. Πιο γερασμένος από ποτέ εμφανίστηκε ο Κόμης. Πίεσε το διακόπτη γεμίζοντας το δωμάτιο με φως. Άλλωστε η μέρα θα ήταν σκοτεινή και συννεφιασμένη. Όταν γύρισε προς το μέρος μου η έκφραση του έλεγε όλα όσα περίμενα.

«Δεν ήρθα για να σε συλλάβω» αν αυτό σκέφτεσαι. Κατέβασα τα πόδια από το γραφείο του κάνοντας του συγχρόνως νόημα να καθίσει απέναντι μου.

«Δεν έχω έρθει με την ιδιότητα της αστυνομικού, αλλά με εκείνη της γυναίκας του Αλέξανδρου Μαντά. Της οικογένειας Μαντά. Και τώρα που ξέρω ποιος είναι ο Κόμης, θέλω μια χάρη από εσένα... Ξέρεις ως αντάλλαγμα που δεν σε κυνήγησα ποτέ τότε. Σε άφησα να μου ξεφύγεις...»

«Κυρία Μαντά. Με τον άνδρα σας είχαμε πάντα εκπληκτική συνεργασία. Οπότε δεν βλέπω κάποιο λόγο να αποτύχει αυτή τη φορά η συμφωνία μας» του χαμογέλασα ψυχρά. Το υποκείμενο μπροστά μου είχε αρχίσει να με νευριάζει. Όμως αναμφίβολα το σκοτάδι του υποκόσμου είχε υπάρξει κάποτε κομμάτι μου και δεν ήθελα η κόρη μου να βυθιστεί σε αυτό.

«Χαίρομαι. Άκουσε με προσεκτικά λοιπόν τι θέλω να κάνεις...»

Η ώρα πέρασε καθώς του εξηγούσα με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιο μου. Εκείνος άλλοτε με κοίταζε σοκαρισμένος και άλλοτε το σιχαμένο χαμόγελο του έκανε τα ρυτιδιασμένα μάγουλα του να ανακινούνται.

«Είσαι σύμφωνος Μαζούρ;» ρώτησα καθώς σηκωνόμουν όρθια.

«Φυσικά. Ο Ραφ είναι γιος της Εμμανουέλλας Μαντά και όχι ένα ορφανό που βρήκα στον δρόμο. Είμαστε σύμφωνοι!» του χαμογέλασα πριν φύγω από το σπίτι του.

Γνώριζα ότι το ψέμα αυτό θα στοίχιζε, όμως ήταν ο μοναδικός τρόπος το σκοτάδι να μην πλησιάσει την Αριάδνη. Διότι είχα γνωρίσει από πρώτο χέρι πόσο εθιστικό μπορεί να γίνει το παράνομο όταν έρχεται σε σωστό περιτύλιγμα... Και ο Ραφ ήταν ένα ακαταμάχητο περιτύλιγμα για την Αριάδνη τόσο που εκείνη είχε εγκαταλείψει το σπίτι και τις ανέσεις της...