Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 20ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

Βγήκα σχεδόν τρέχοντας από την καφετέρια του σχολείου χώνοντας στην τσέπη του τζιν μου το κινητό που βρισκόταν στο χέρι μου ανοιχτό στο εισερχόμενο μήνυμα. Προσπέρασα μια παρέα που με χαιρέτισε και μπήκα γρήγορα στο κτίριο όπου βρισκόντουσαν οι τάξεις. Άνοιξα την πόρτα της αίθουσας μουσικής και εντόπισα τον Ραφ καθισμένο στην έδρα. Είχε περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από την τελευταία μας συνάντηση και κάθε φορά που αποχωριζόμασταν ένιωθα ολοένα και περισσότερο ένα βάρος να πλακώνει το στήθος μου. Εκείνος ήταν πνιγμένος με όλα όσα συνέβαιναν στον υπόκοσμο και εγώ προσπαθούσα να κρατήσω την προσοχή του αδερφού μου στραμμένη μακριά από εμένα και τον Ραφ. Και κάπως έτσι είχαμε φτάσει στα μέση Νοέμβρη. Οι κλεφτές στιγμές μαζί του ήταν όλα όσα επιζητούσα ευχόμενη να μην τελείωναν ποτέ και εκείνος να μου επέτρεπε επιτέλους να επιτρέψω στο Μαύρο Ρόδο.

«Μικρό μου» είπε καθώς τα χείλη μου αναζήτησαν τα δικά του αχόρταγα.

«Έχουμε μονάχα πέντε λεπτά» σχολίασα και εκείνος άφησε ένα μονοπάτι από φιλιά στο λαιμό μου ώστε να βρει ξανά τα χείλη μου.

«Ο Λευτέρης θα τραβήξει το διάλλειμα» με τράβηξε πάνω του ακουμπώντας με πάνω στην έδρα. Άνοιξα τα πόδια μου και εκείνος χώθηκε ανάμεσα τους.

«Πόσο ακόμη;» ρώτησα επιζητώντας το βλέμμα του. Το ύφος του ήταν σκεπτικό και μπορούσα να καταλάβω τις σκέψεις που εμφανίζονταν με πυρετώδη ρυθμό στο μυαλό του.

«Δεν ξέρω μωρό μου. Τώρα τα πράγματα έχουν αρχίσει και επανέρχονται στο φυσιολογικό. Ο αδερφός σου ανέφερε κάτι;»

«Ακόμη και αν έχει πιστέψει εμένα δεν υπάρχει περίπτωση να έχει εγκαταλείψει την έρευνα για τον Κόμη και τους Βαρόνους του, δηλαδή εσάς. Επομένως πρέπει να βρούμε ένα τρόπο ώστε κάθε φορά που έρχομαι στο Ρόδο να μην καταλαβαίνει ότι είμαι εγώ... Και μην πεις λέξη. Έχει περάσει πάνω από μήνας. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψω να συνεχιστεί όλο αυτό...»

«Γλωσσού» είπε εκείνος και με φίλησε ξανά τη στιγμή που ο πιο μισητός ήχος της καθημερινότητας μου έφτασε στα αυτιά μου αναγκάζοντας με να αποχωριστώ για ακόμη μια φορά το Ραφ.

«Δεν αντέχω άλλο» ψιθύρισα καθώς εκείνος τράβηξε το κεφάλι μου ώστε τα μέτωπα μας να βρίσκονται σε επαφή...

Τον κοίταξα για μια τελευταία φορά πριν ανοίξω την πόρτα και βρεθώ στο διάδρομο περικυκλωμένη από μαθητές που όδευαν ανόρεχτα προς τις αίθουσες τους. Και πριν προλάβω να βρω το δρόμο μου ο Ραούλ με τράβηξε στην άκρη του διαδρόμου. Βρέθηκα κολλημένη στον τοίχο ενώ εκείνος με κοίταζε με ένα πονηρό χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπο του.