Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφαλαιο 50ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

Ήταν ζεστά. Χώθηκα πιο βαθιά στην αγκαλιά του Ραφ κολλώντας πάνω του. Σήμερα ξημέρωνε η πρώτη μέρα του χρόνου και εγώ βρισκόμουν με τον άνθρωπο που θα έδινα ακόμη και την ίδια μου την ζωή. Άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα ευτυχισμένη. Για πρώτη φορά στη ζωή μου μπορούσα να είμαι μαζί του χωρίς τύψεις, χωρίς φόβο. Μια κοπέλα και ένα αγόρι. Χωρίς κανόνες. Ελεύθεροι. Τα γκρίζα μάτια του με κοίταξαν γεμάτα λατρεία αναμεμιγμένη με επιθυμία. Τα χείλη του εγκλώβισαν τα δικά μου σε ένα παρατεταμένο φιλί, λίγο πριν μια κλήση διακόψει τη συνέχεια. Έφυγα από τα δεσμά του και έψαξα το κινητό μου στον πάκο με τα ρούχα που ήταν πεταμένα στο πάτωμα. Είδα το όνομα στην οθόνη και χώθηκα στην κουζίνα για να μιλήσω με την Θάλεια. Εκείνη βρισκόταν στο σπίτι του Άρη αποκαλύπτοντας του την αλήθεια. Λέγοντας του ότι βρήκε τον γιο του. Τώρα ήταν σειρά μου να μιλήσω στον Ραφ. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω μου.

«Ποιος ήταν;» ρώτησε εκείνος «ο πατέρας σου; Η μητέρα σου ακόμη προσπαθεί να σε πείσει να τη συγχωρήσεις;»

«Όχι. Έφυγαν ταξίδι μέχρι να ηρεμήσει η κατάσταση. Ο Ορέστης και η Ελένα βρίσκονται στο Λονδίνο με την Άννα και ο Φίλλιπος, δεν έχω ιδέα που βρίσκεται τον τελευταίο καιρό. Είμαστε μόνοι μας. Όχι τελείως δηλαδή. Είναι στην πόλη τα αδέρφια μου αλλά ξέρεις τι πιστεύουν για εσένα. Ειδικά τώρα που ο Κόμης πέθανε και είσαι εσύ ο επόμενος ηγέτης του υποκόσμου»

«Έχω μια Μαντά στο πλευρό μου. Γνήσια απόγονο του Περικλή» μου έκλεισε το μάτι προσπαθώντας νε με φιλήσει. Δεν διευκόλυνε και πολύ την κατάσταση.

«Ναι αυτό που θέλω να πω τέλος πάντων είναι ότι υπάρχει κάτι που έμαθα την ημέρα που με απήγαγε η Βερόνικα και δεν σου έχω πει.» εκείνος φάνηκε να εκπλήσσεται με αυτό αλλά η βόμβα που θα έσκαγε σε λίγο θα ήταν ισχυρότερη από τη δήλωση ότι είχα ένα μυστικό από αυτόν.

«Δεν έχω μόνο εγώ τα γονίδια ενός ηγέτη του υποκόσμου Ραφ» ψέλλισα «είσαι ο χαμένος γιος του Άρη Δάβαρη και της Ισμήνης Παυλιδάκη» με κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα πριν αρχίσει να γελάει.

«Μωρό μου δεν είσαι και τόσο αστεία. Είσαι απίστευτα σέξι και έξυπνη και η πιο υπέροχη κλέφτρα αλλά όχι αστεία»

«Ραφ» σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου απομακρύνοντας τον από το σώμα μου.

«Είναι αλήθεια. Μου το αποκάλυψε ο παππούς της Ισμήνης. Αυτό ήταν πάνω κάτω το στοιχείο που ακολουθούσα εκείνη τη μέρα...» σταμάτησε να γελάει και με κοίταξε. Μερικά λεπτά αργότερα πέρασε τα χέρια του μέσα από τα κατάμαυρα μαλλιά του και βημάτισε προς κάθε κατεύθυνση μέσα στο σπίτι σε μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσει την αλήθεια.

«Μπορείς να το συναντήσεις όποτε επιθυμείς» σχολίασα και εκείνος σταμάτησε να περπατάει. Με κοίταξε έκπληκτος. Προχώρησε προς το μέρος μου πιάνοντας το χέρι μου.

«Θα έρθεις μαζί μου;» ρώτησε και εγώ πέρασα τα χέρια μου γύρω από το λαιμό του κοιτάζοντας τον γεμάτη αγάπη και στοργή.

«Φυσικά. Πάντα και παντού» με φίλησε αχόρταγα προσπαθώντας να σβήσει τη δίψα του.

**

Σταματήσαμε το αμάξι έξω από το σπίτι του Άρη Δάβαρη. Ο Ραφ στάθηκε μπροστά από την πόρτα κοιτάζοντας το κουδούνι. Πέρασα το χέρι μου μέσα στο δικό του σε μια προσπάθεια να του δώσω το θάρρος που χρειαζόταν. Με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια και πήρε τη δύναμη που χρειαζόταν για να χτυπήσει το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε μέσα σε δευτερόλεπτα από μια γυναίκα. Μας οδήγησε στο σαλόνι. Η πόρτα που οδηγούσε στον κήπο ήταν ανοιχτή. Στο βάθος στεκόταν ο Άρης Δάβαρης με την Θάλεια. Ο Ραφ αναστέναξε λίγο πριν με τραβήξει προς το μέρος τους.

Πατέρας και γιος έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Η Θάλεια και εγώ απομακρυνθήκαμε αθόρυβα κοιτάζοντας τους από μακριά να μιλάνε. Να εξηγούν ο ένας στον άλλον την ιστορία της ζωής τους. Μέσα μου ένιωσα μια αστείρευτη φλόγα να με καίει για εκείνον τον άνθρωπο. Ο Ραφ ήταν το μισό που αναζητούσε η ψυχή μου από τη στιγμή της δημιουργίας της. Και τώρα που είχε επέλθει το τέλος βρισκόμασταν στο σημείο όπου έπρεπε. Ίσως πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Είχα εκείνον και αυτός εμένα. Μα το σημαντικότερο όλων το ερώτημα που τον ταλάνιζε ολόκληρη την ζωή του του ποιος ήταν και από πού ερχόταν είχε απαντηθεί. Είχε βρει την οικογένεια του, ακριβώς τη στιγμή που εγώ είχα χάσει τη δική μου. Αυτή ήταν μια επιλογή που έπρεπε να κάνω και το γνώριζα καιρό τώρα. Και θα το έκανα ξανά και ξανά. Πάντα θα επέλεγα τον Ραφ. Όσο δύσκολη και αν γινόταν η ζωή μας. Ότι και αν ερχόταν στο δρόμο μας. Θα επέλεγα τον Ραφ ξανά και ξανά. Μέχρι την τελευταία μου ανάσα.

ΤΕΛΟΣ

Ευχαριστω πολύ για τις ψηφους και τα σχόλια σας. Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία... Για οποιον ενδιαφέρεται θα ξεκινήσω καινούρια ιστορία με κεντρικό χαρακτήρα τον Φίλλιπο...Θα λέγεται κλειδωμένα όνειρα και έχω δημοσιεύσει ήδη τον πρόλογο... Να περνάτε καλά και να είστε πάντα υπέροχα... 😍😍