Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 40ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

«Έλα παραδέξου το ότι η ιδέα μου ήταν φοβερή» πίεσα τον Περικλή να αφήσει την οθόνη του υπολογιστή του και να με κοιτάξει.

«Πρώτον κατέβασε τα πόδια σου από το γραφείο μου και δεύτερον δεν παραδέχομαι τίποτα. Περίμενε να δούμε πως θα πάει το δείπνο και στην συνέχεια καυχιέσαι...» ήταν η μοναδική απάντηση που κατάφερα να πάρω.

«Μερικές φορές είσαι ανυπόφορος» σχολίασα κατεβάζοντας τα πόδια μου.

«Τέλος πάντων ρε Αριάδνη δεν έχεις τίποτα άλλο να κάνεις σήμερα;» γκρίνιαξε ο Περικλής. Και η αλήθεια ήταν ότι είχα ένα σωρό δουλειές να κάνω όμως απέφευγα να βρεθώ στο Ρόδο τις τελευταίες δύο μέρες, από εκείνη τη νύχτα δηλαδή που ο Ραφ μεθυσμένος είχε βρεθεί έξω από το κλαμπ όπου είχα συναντήσει τον Παυλιδάκη. Δεν ήξερα το λόγο όμως μια φωνή μέσα μου ούρλιαζε να μείνω μακριά του. Και ήμουν αποφασισμένη να το κάνω. Θα έμενα αυστηρά στο σχέδιο που είχα δημιουργήσει σχετικά με την οικογένεια Παυλιδάκη και στην συνέχεια θα στόχευα στον επόμενο στόχο που ήταν ο Δάβαρης. Και μόλις τελείωνα με όλες αυτές τις μαλακίες θα έπρεπε να φύγω ξανά μακριά του. Μερικές μόλις μέρες πίσω στην Ελλάδα ήταν αρκετές για να συνειδητοποιήσω ότι κοντά του κινδύνευα...

«Εννοείς εκτός του να περάσω λίγο ποιοτικό χρόνο στην εταιρεία με τον αδερφό μου; Άλλωστε δεν πιστεύεις ότι σιγά σιγά πρέπει να αρχίσω να μαθαίνω;» εκείνος γέλασε.

«Ούτε εσύ η ίδια δεν το πιστεύεις αυτό που είπες μόλις τώρα...»

«Εντάξει έχεις δίκιο σε αυτό» σηκώθηκα όρθια «πάω να ενοχλήσω τον Θανάση...»

«Επιτέλους» ακούστηκε ενθουσιασμένος με αυτή την ιδέα μου ο Περικλής προκαλώντας με να γελάσω.

Περιφέρθηκα για μερικά λεπτά στους διαδρόμους της εταιρίας μέχρι που οδηγήθηκα έξω από την πόρτα του γραφείου του πατέρα μου. Ήταν ξεχασμένη μισάνοιχτη και δεν μπόρεσα παρά να καταλάβω ότι οι δύο φωνές που ερχόντουσαν από το εσωτερικό ανήκαν στον Ραφ και τον πατέρα μου. Έμεινα μερικά λεπτά όρθια προσπαθώντας να καταλάβω τι έλεγαν. Από πού και ως που είχε βρεθεί ο Ραφ εδώ;

«Τελικά Άλεξ μπορείς να μου πεις ποιος είναι ο πατέρας μου; Θέλω να μάθω...» η φωνή του Ραφ ακουγόταν σοβαρή και η σιωπή που ακολούθησε φανέρωνε την αμηχανία του πατέρα μου.

«Η Ιφιγένεια είναι απολύτως σίγουρη ότι ο πατέρας σου είναι ο Χοσέ. Υπήρξε μέλος της συμμορίας του πατέρα μου και με την Εμμανουέλλα μας πρόδωσαν προκαλώντας μια σειρά από ατυχείς καταστάσεις. Είναι πιθανό να σε έχει προσεγγίσει ήδη ή με κάποιον τρόπο να βρίσκεται στη ζωή σου προσπαθώντας να σε χειραγωγήσει...» τα λόγια του πατέρα μου κάρφωσαν ένα μαχαίρι στην καρδιά μου και ένιωσα κάθε συναίσθημα του Ραφ να με χτυπά κατευθείαν βαθιά μέσα μου.