Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 16ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

Μικρές ακίνδυνες αποφάσεις. Καθεμία μπορεί να σε φέρει μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσες. Κάθε μέρα λαμβάνουμε χιλιάδες αποφάσεις, ο οποίες θα επηρεάσουν ελάχιστα ή μέγιστα κομμάτια της ζωής μας. Ποτέ δεν είχα αναλογιστεί την βαρύτητα τους. Ποτέ δεν είχα αναρωτηθεί που θα με οδηγούσε κάθε επιλογή που είχα κάνει. Αναμφίβολα όμως απόψε βρέθηκα μπροστά σε μια επικίνδυνη εξέλιξη της περιπέτειας μου...

Είχα φτάσει από νωρίς στο Black Rose αναμένοντας την άφιξη του καινούριου συνεργάτη μας. Ο Ραφ βρισκόταν κλεισμένος στο γραφείο του χωρίς να μιλάει με κανέναν άλλον εκτός του Ντίμι. Ο Λευτέρης είχε αναλάβει τη γνωστή θέση του στο μπαρ των VIP, ο Μάριος παρέμενε στην είσοδο του μαγαζιού ελέγχοντας ποιος έμπαινε και ποιος έβγαινε και η Λουίζα έλεγχε όλα όσα συνέβαιναν εντός του μαγαζιού. Όσον αφορά εμένα περίμενα στο δωμάτιο με τις κάμερες το σήμα του Μάριου ώστε να ειδοποιήσω τον Ραφ και τον Ντίμι για την άφιξη που περιμέναμε. Η δουλειά που είχα αναλάβει ήταν αρκετά βαρετή και είχα αρχίσει να χάνω κάθε ενδιαφέρον. Κοίταζα τα βίντεο καθώς τα λεπτά κυλούσαν σκεπτόμενη το πάρτι που βρισκόντουσαν οι φίλοι μου απόψε και ζήλευα. Και έπειτα ερχόταν στη μνήμη μου το χθεσινό φιλί του Ραφ. Χανόμουν σε εκείνη την ανάμνηση. Όμως έμελλε να ξυπνήσω σύντομα από τον λήθαργο μου. Και πιο συγκεκριμένα όταν στις κάμερες εμφανίστηκαν δύο γνωστά σε εμένα πρόσωπα. Σηκώθηκα όρθια τρομαγμένη και στην συνέχεια κάρφωσα το βλέμμα μου στον αδερφό μου και τον ξάδερφο μου. Και οι δύο τους φορούσαν πολιτικά ρούχα όμως μέσα μου γεννήθηκε ένα περίεργο συναίσθημα. Ένιωθα πως όλα ήταν έτοιμα να καταστραφούν. Και η επιβεβαίωση φυσικά δεν άργησε να έρθει. Ο Μάριος μου έδωσε το σήμα ότι ο καινούριος μας συνεργάτης με τον βοηθό του βρισκόντουσαν ήδη στο μαγαζί. Ένιωσα το αίμα μου να παγώνει και οι σκέψεις μου έτρεχαν σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Έφτασα τρέχοντας στο γραφείο του Ραφ και άνοιξα την πόρτα δίχως να χτυπήσω. Εκείνος καθόταν στην θέση του έχοντας ανεβασμένα τα πόδια του στο γραφείο. Κρατούσε ένα ποτήρι μισογεμάτο με βότκα και απέναντι του ο Ντίμι κάπνιζε ένα τσιγάρο. Το ύφος τους ήταν σοβαρός με αποτέλεσμα να προκληθεί ένα τεράστιο χαμόγελο έκπληξης και δυσπιστίας από την εικόνα μου μπροστά τους.

«Έφτασαν;» ρώτησε ο Ραφ. Προσπαθούσα να επανακτήσω την ψυχραιμία μου μα πάνω από όλα την σωστή αναπνοή μου. Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και εκείνοι σηκώθηκαν έτοιμοι να υποδεχτούν τους καλεσμένους μας.