Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 46ο

ΡΑΦΑ

«Θα με παντρευτείς;» ρώτησε ο Φίλλιπος τη Λουίζα καθώς τα χείλη του πλησίαζαν το αυτί της. Έπειτα απομακρύνθηκε ελάχιστα ώστε να την κοιτάζει στα μάτια. Αν και από το σημείο που βρισκόμουν δεν μπορούσα να δω καθαρά το πρόσωπο της ήξερα ότι εκείνη θα χαμογελούσε πλατιά κοιτάζοντας τον.

«Απλά γύρισε πίσω ασφαλής» του ψιθύρισε αποφεύγοντας να απαντήσει ξεκάθαρα στην απάντηση του. Πήρα το βλέμμα μου από πάνω τους και κοίταξα την Αριάδνη. Στεκόταν έξω από την είσοδο της αίθουσας αναχωρήσεων κοιτάζοντας τον ξάδερφο της.

«Αντίο» σχημάτισα με τα χείλη μου όταν τα βλέμματα μας συναντήθηκαν.

«Σ΄ αγαπάω» αυτό ήταν το μοναδικό που ήθελα να ακούσω από εκείνη ειδικά αυτή τη στιγμή που φοβόμουν για αυτό τον αποχωρισμό περισσότερο από όσο θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ στην ζωή μου. Ήταν ίσως το μοναδικό άτομο στον κόσμο που με έκανε να τρέμω μήπως της συμβεί κάτι, περισσότερο ίσως και από τον ίδιο μου τον εαυτό.

«Έτοιμη;» ρώτησα την Λουίζα μόλις κάθισε στην θέση του συνοδηγού. Πέρασε την ζώνη της και καθώς παρατηρούσαμε την Αριάδνη και τον Φίλλιπο να αποχωρούν εκείνη μου απάντησε.

«Ποτέ δεν είμαι έτοιμη να τον βλέπω να φεύγει...»

Άναψα τη μηχανή του αυτοκινήτου και ξεκινήσαμε να απομακρυνόμαστε από το αεροδρόμιο με κατεύθυνση την Πάτρα. Είχε έρθει η ώρα να συναντήσουμε τον Άρη Δάβαρη. Η πορεία της σκέψης μου διακόπηκε από τον ήχο κλήσης της Λουίζας. Εκείνη το έβγαλε γρήγορα από την τσέπη της και κοίταξε τον αριθμό. Μουρμούρισε κάτι χαμηλόφωνα πριν το κουδούνισμα σταματήσει. Την κοίταξα περιμένοντας να εξηγήσει πως προχωρούσε η συγκεκριμένη αποστολή της.

«Τίποτα Ραφ ακόμη. Μπορεί να έχω καταφέρει να τους πείσω ότι είμαι το καρφί τους για να μάθω την πραγματική ταυτότητα του Μορίς όμως δεν... δεν νομίζω ότι ούτε η ίδιοι γνωρίζουν ποιος είναι...»

«Γαμώτο» χτύπησα το τιμόνι.

«Είμαι σίγουρος ότι εκείνος ευθυνόταν τότε για την απαγωγή της Αριάδνης. Εκείνος και η καταραμένη συμμορία του. Όσο κυκλοφορεί εκεί έξω η Αριάδνη κινδυνεύει...»

«Δώσε λίγο χρόνο ακόμη. Θα τα καταφέρουμε. Όπως καταφέραμε να διαλύσουμε τις άλλες δύο συμμορίες θα το κάνουμε και με τον Μορίς. »

Δεν μίλησα. Δεν μίλησε. Και οι δύο χωμένοι στις δικές του σκέψεις ο καθένας. Είχαμε φτάσει σε τερματικό πλέον στάδιο στον πόλεμο αυτό και η συνάντηση με τον Δάβαρη θα ήταν καθοριστική.