Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 34ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

2 χρόνια αργότερα

Ειλικρινά σιχαινόμουν την ύπαιθρο. Και περισσότερο από αυτήν την ξιπασμένη αριστοκρατία του Ηνωμένου Βασιλείου. Κόμηδες, Βαρόνοι, Μαρκήσιοι και Δούκες που είχαν ξεμείνει από μια άλλη εποχή. Όμως η μοίρα μου με είχε φέρει ακριβώς σε αυτό το σημείο του κόσμου ώστε να μπορέσω να αφήσω πίσω μου τις αμαρτίες τις εφηβείας και να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου ως ένας άρτια μεγαλωμένος ενήλικας. Καλά δεν είχα αφήσει ακριβώς όλες τις αμαρτίες στο παρελθόν μου. Μόνο τον Ραφ. Κούνησα το κεφάλι μου σε μια προσπάθεια να διώξω εκείνες τις σκέψεις, που άπαξ και έκαναν την εμφάνιση τους δεν θα με άφηναν σε ησυχία τις επόμενες μέρες, και άρπαξα ένα ποτήρι σαμπάνιας από το σερβιτόρο που περνούσε ανάμεσα στους καλεσμένους. Ο Κόμης του Σίρλει δίπλα μου χαμογέλασε συνηθισμένος αυτό να είναι αρκετό ώστε να γοητεύει τις αθώες κορασίδες που έπεφταν στα χέρια του. Ίσως επειδή αυτό πίστευε ότι ήμουν. Μια αθώα κόρη μιας εκπληκτικά πλούσιας οικογένειας. Το ότι ήμουν Ελληνίδα πρόσθετε απλώς μια ακαταμάχητη γοητεία στο ήδη θελκτικό για εκείνον πακέτο. Η αριστοκρατία άλλωστε χρειάζεται χρήματα για να κρατηθεί ψηλά, στην εξουσία. Ωστόσο εγώ βρισκόμουν σε εκείνο το τεράστιο σπίτι βγαλμένο από άλλον αιώνα για μόνο και έναν λόγο. Το βραχιόλι που βρισκόταν στο χέρι της οικοδέσποινας απόψε. Αποτελούσε κάτι περισσότερο από έργο τέχνης, ενθύμιο από την τσαρική Ρωσία. Λεγόταν μάλιστα ότι το είχε δωρίσει ο ίδιος ο Τσάρος κάπου στο 1750 στην κόρη του 3ου Κόμη αυτού του σπιτιού. Από γενιά σε γενιά το βραχιόλι έφτασε στα χέρια εκείνης της γυναίκας. Από το σημείο που βρισκόμουν μπορούσα να το δω να λάμπει, υπέρλαμπρο στο χέρι της. Η κόκκινη αλεπού χτύπησε εκείνο το βράδυ κλέβοντας το με αριστοτεχνικό τρόπο. Την επόμενη μέρα για ακόμη μια φορά τον τελευταίο χρόνο οι εφημερίδες συμπλήρωναν λεπτομέρειες γύρω από τον μύθο που είχε χτιστεί σχετικά με την κόκκινη αλεπού. Μπορεί να ήταν απλώς ένα παρατσούκλι όμως είχε καταφέρει να μου χαρίσει πολλά περισσότερα. Όπως μια διέξοδο από όλα αυτά που δεν ήθελα να κάνω αλλά ήμουν αναγκασμένη να ακολουθήσω στη ζωή μου διότι δεν υπήρχε τίποτα πιο άρρωστο από το να έχω συναισθήματα για τον ξάδερφο μου. Και συνέχιζα να έχω ή τουλάχιστον κατάφερνα να πείθω όλους όσους βρισκόντουσαν γύρω μου ότι ήταν παρελθόν αυτή η ιστορία με τον υπόκοσμο, τις συμμορίες και το Μαύρο Ρόδο. Ακόμη και αν το τατουάζ της συμμορίας του βρισκόταν σκαλισμένο στο σώμα μου.