Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 6ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

Ανασηκώθηκα ελάχιστα τακτοποιώντας τα μπουκάλια με τα ποτά στο μπαρ. Ο Λευτέρης δίπλα μου επιθεωρούσε τη δουλειά μου κοιτάζοντας με. Ο τεμπέλης. Αν και είχαν περάσει μόλις πέντε μέρες από τότε που ξεκίνησα να έρχομαι στο Black Rose όλα τα μέλη του μαγαζιού με είχαν αγκαλιάσει προσπαθώντας να με βοηθήσουν να ενταχθώ στο δυναμικό του. Ωστόσο υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι συνέβαινε κάτι πολύ περισσότερο από εκείνο που έβλεπα στην βιτρίνα. Και φαινόταν τόσο δελεαστικό να περιμένω υπομονετικά ώστε να καταφέρω να γίνω τελικά μέρος της κλίκας τους. Να μάθω τι ήταν εκείνο που τους απασχολούσε τις ώρες που κλεινόντουσαν στο γραφείο του Ραφ και συζητούσαν δίχως τελειωμό.

Από την αντίπερα όχθη η ζωή της οικογένειας Μαντά συνέχιζε με αργούς, ήρεμους ρυθμούς. Η Άννα διάβαζε πυρετωδώς για το σχολείο και τα μαθήματα που είχαν δυσκολέψει κατά τη γνώμη της, ο Φίλιππος προσπαθούσε καθημερινά να μου αλλάξει γνώμη για το σχέδιο μου φοβούμενος ότι στο τέλος θα με ανακάλυπταν και οι φίλοι μας στο σχολείο έδειχναν ο καθένας να είναι απασχολημένος με κάτι. Και κυρίως η Εστέλλα με τον Λευτέρη, πράγμα εντυπωσιακό αφού για πρώτη φορά στη ζωή μου την έβλεπα να είναι τόσο ενθουσιασμένη με κάποιον. Τον Λευτέρη πάλι τον έβλεπα να παίζει με κάθε κοπέλα που περνούσε από μπροστά του και έψαχνα πυρετωδώς να βρω έναν τρόπο να δείξω στη φίλη μου πόσο σκάρτος ήταν...

«Μικρέ» φώναξε ο Ραφ βγαίνοντας από την πόρτα που οδηγούσε στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Ο Λευτέρης και εγώ στρέψαμε την προσοχή μας πάνω του.

«Πάμε μια βόλτα» μου είπε και άφησα όπως όπως το μπουκάλι στη θέση του. Ο Λευτέρης έδειχνε να στραβώνει αφού έπρεπε να συνεχίσει εκείνος την βαριά δουλειά όμως δεν είπε τίποτα. Μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα της παρουσίας μου εδώ είχα καταλάβει ότι κανείς δεν έφερνε ποτέ αντίρρηση στον Ραφ. Ήταν ο μεγάλος αρχηγός τους. Ένιωθα μάλιστα να βασιλεύει ένα είδος δικτατορίας στην ιεραρχία ου μαγαζιού αλλά απέφευγα να το σχολιάζω με τα υπόλοιπα μέλη ή τα ξαδέρφια μου.

Βγαίνοντας από το μαγαζί περπατήσαμε μερικά λεπτά στα δρομάκια του κέντρου της Αθήνας ώσπου φτάσαμε στον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο. Ο Ραφ μου έκανε νόημα να σταματήσω.

«Μικρέ» συνέχιζε να με φωνάζει με το παρατσούκλι μου «εδώ έξω, σε αυτούς τους δρόμους είναι φτιαγμένο ένα περίτεχνο δίκτυο από ανθρώπους όπως εσύ και εγώ που παλεύουν να επιβιώσουν. Κάποιοι ανήκουν στην ομάδα μας και κάποιοι άλλοι όχι» τον κοίταξα ερωτηματικά προσπαθώντας να καταλάβω που ήθελε να καταλήξει.