Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 12ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

Βγήκα βαριεστημένα από την αίθουσα τη στιγμή που χτύπησε το κουδούνι. Ο Ανδρέας και ο Φίλιππος με πρόφτασαν πριν προλάβω να βγω στο προαύλιο και κατευθυνθώ εν συνεχεία στην καφετέρια. Με τράβηξαν σε μια σκιερή γωνία κρύβοντας τα σώματα μας από τα αδιάκριτα βλέμματα.

«Σκέφτηκες κάτι;» ρώτησε ανυπόμονα ο Ανδρέας προκαλώντας με να κοιτάξω τον ξάδερφο μου κάπως νευριασμένα.

«Όχι» απάντησα και τους έσπρωξα ώστε να συνεχίσω την διαδρομή μου. Εκείνοι ωστόσο δεν φάνηκαν να το βάζουν κάτω ακολουθώντας με. Άνοιξα με δύναμη την πόρτα της καφετέριας και έπειτα την άφησα απότομα πίσω μου. Ο Ανδρέας πρόλαβε να την συγκρατήσει. Στάθηκα μπροστά από τους δίσκους με τα φαγητά και διάλεξα ένα πιάτο. Έπειτα κατευθύνθηκα προς το κεντρικό τραπέζι. Κάθισα δίπλα στην Άννα συγκρατώντας την κακοκεφιά μου. Ωστόσο τίποτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από το άγρυπνο βλέμμα της. Κοίταξε μια εμένα και μια τον αδερφό της.

«Συνέβη κάτι που δεν γνωρίζω;» με ρώτησε ψιθυριστά. Της χαμογέλασα ψεύτικα προσπαθώντας να την καθησυχάσω. Διότι αν εκείνη μάθαινε κάτι από όλα αυτά που της κρύβαμε σύντομα θα επισκεπτόταν την μητέρα μου και θα αράδιαζε τις περιπέτειες μας πιστεύοντας ότι μόνο εκείνη θα μπορούσε να μας ξελασπώσει. Και η συνειδητοποίηση των πράξεων που θα ακολουθούσαν από την μεριά των μεγαλύτερων θα ήταν πέραν κάθε φαντασίας. Έτσι όσο και αν με σκότωνε το να κρατάω μυστικά από την Άννα, την καλύτερη φίλη και ξαδέρφη μου, έπρεπε να το κάνω. Ξεφύσησα νευρικά σκεπτόμενη όλα εκείνα και της απάντησα.

«Φυσικά και όχι. Πως σκέφτηκες κάτι τέτοιο; Απλώς ο Ανδρέας με πιέζει να τα βρούμε ξανά και ο Φίλιππος έχει βρεθεί στη μέση...» εκείνη έδειξε ανακουφισμένη ακούγοντας τα λόγια μου. Έπειτα φάνηκε να δραστηριοποιείται περισσότερο στη συζήτηση μεταξύ των υπόλοιπων μελών της παρέας αφήνοντας πίσω της κάθε αρνητική σκέψη. Έτσι ήταν η Άννα. Αν τη διαβεβαίωνες ότι όλα πηγαίνουν καλά και τίποτα δεν παρεκκλίνει από τον μονόδρομο της ζωής της οικογένειας Μαντά, χαλάρωνε. Μόνο που τα δεδομένα βρισκόντουσαν μπροστά της. Τα κρυφά βλέμματα με το Ανδρέα και τον Φίλιππο, η νευρικότητα των δύο τους, η δική μου ηρεμία αφήνοντας την να τραβάει εκείνη όλη την προσοχή πάνω της. Κανείς από τους δύο μας, τον Ορέστη και εμένα, δεν συμπεριφερόταν με τον γνωστό του τρόπο. Και όμως εκείνη είχε επιλέξει να το αγνοήσει έπειτα από την διαβεβαίωση μου ότι όλα ήταν καλά.