Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 39ο

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

25 χρόνια πριν

Βρεθήκαμε σε μια αποθήκη. Ο Αλμπέρτο είχε φτάσει πριν από εμένα και τον Παύλο. Το μωρό στην αγκαλιά μου κοιμόταν. Εκείνος το κοίταξε.

«Τι συνέβη Ιφιγένεια;»

«Υποσχέσου ότι δεν θα το μάθει ο Άλεξ και ο Ορέστης; Είναι ένα μυστικό που θα πάρεις στον τάφο σου...»

«Το υπόσχομαι Ίφι;» σχολίασε εκείνος.

«Είναι το νεογέννητο μωρό της Εμμανουέλλας. Εκείνη πέθανε...»

Ο Αλμπέρτο έκανε μερικά βήματα προς το μέρος μου. Έσκυψε πάνω από το μωρό τη στιγμή που άνοιξε τα μάτια του. Χάιδεψε το κεφαλάκι του καθώς εκείνο του χάρισε ένα χαμόγελο.

«Βαρύ φορτίο το όνομα που σου μετέφερε η μητέρα σου μικρό μου» είπε και το πήρε από την αγκαλιά μου. Με κοίταξε στα μάτια.

«Θα το αναλάβω εγώ Ιφιγένεια. Μην ανησυχείς. Θα μεγαλώσει ως παιδί μου. Δεν θα μάθει κανείς ποτέ τίποτα. Δεν θα το βρει ποτέ ο Χοσέ και δεν θα μπλέξει με όλα αυτά τα σκατά...»

«Της το υποσχέθηκα...» μου χαμογέλασε αχνά καθώς ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι μου. Ο Παύλος πέρασε προστατευτικά το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. Το μωρό στην κοιλιά μου κουνήθηκε ενοχλημένο από την αναστάτωση μου. Χάιδεψα την κοιλιά μου προσπαθώντας να το ηρεμήσω.

Εκείνη ήταν η τελευταία φορά που είδα το μωρό. Η τελευταία φορά που επικοινώνησα με τον Αλμπέρτο και τον είδα ζωντανό...

ΧΟΣΕ

20 χρόνια πριν

«Το έλαβε;» ρώτησα τον μικρό που είχε γίνει τα τελευταία 5 χρόνια το δεξί μου χέρι. Άλλωστε από τη στιγμή που έμαθα για το θάνατο της Εμμανουέλλας είχα πάρει την απόφαση μου. Θα έμενα στην Ελλάδα και θα γινόμουν ο βασιλιάς του υποκόσμου. Αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος να καταφέρω να πληγώσω την οικογένεια Μαντά. Έσβησα τα ίχνη του Χουάν και δημιούργησα μια ολοκαίνουρια ταυτότητα ξεκινώντας να χτίζω σιγά σιγά τη συμμορία μου. Με την πείρα που είχα αποκτήσει δίπλα στον Περικλή Μαντά δεν θα ήταν και δύσκολη η κυριαρχία μου. Το μοναδικό που μου έλλειπε ήταν το παιδί μου. Το μοναδικό κομμάτι της Εμμανουέλλας που είχε παραμείνει στη ζωή μου. Μου είχε πάρει περισσότερο από πέντε χρόνια για να εντοπίσω που βρισκόταν. Στα χέρια του Αλμπέρτο, στην Ιταλία. Αυτός ο αχρείος μεγάλωνε το παιδί μου από τη στιγμή που γεννήθηκε.

«Αύριο θα βρίσκεται στην Ελλάδα» απάντησε εκείνος.

Ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου. Πίστεψε τόσο εύκολα ότι η Ιφιγένεια του ζήτησε να έρθει στην Αθήνα με το παιδί για να γνωρίσει την οικογένεια του που σχεδόν ένιωθα τύψεις για την συνέχεια του σχεδίου...

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ

Η πόρτα του γραφείου μου άνοιξε και ο Παύλος όρμησε μέσα.

«Βρέθηκε σήμερα το πρωί το πτώμα του Αλμπέρτο. Από τις κάμερες του αεροδρομίου τον εντοπίσαμε με το παιδί να φθάνει χθες το πρωί στη χώρα. Το παιδί αγνοείται. Νομίζω ότι είναι ο Χοσέ... Έχει το παιδί...» τον κοίταξα απηυδισμένη με την τροπή των γεγονότων. Τα τελευταία πέντε χρόνια ο Χοσέ βρισκόταν κρυμμένος. Είχαμε σηκώσει κάθε πέτρα που βρίσκαμε στο δρόμο μας και όμως δεν είχαμε καταφέρει να συγκεντρώσουμε το παραμικρό στοιχείο για εκείνον. Και τώρα κατάφερε αυτό που δεν θα έπρεπε να γίνει ποτέ. Και το χειρότερο ήταν η υπόσχεση που είχα δώσει στην Εμμανουέλλα.

«Πρέπει να τους βρούμε. Παύλο δεν πρέπει να μάθει κανείς για το παιδί της. Δεν πρέπει να μαθευτεί η ταυτότητα του...» η μικρή κουνήθηκε στην κοιλιά μου. Η χειρότερη εγκυμοσύνη από τις τρεις, σκέφτηκα. Από την πρώτη στιγμή μου έδειχνε πόσο δύσκολα θα ήταν τα πράγματα μαζί της.

«Παύλο μπορείς να καλέσεις ένα ασθενοφόρο; Νομίζω ότι μου έσπασαν τα νερά. Και τον Άλεξ πάρε...» εκείνος ταραγμένος φώναξε τον Αναστάση.

Και κάπωςέτσι η Αριάδνη ήρθε στον κόσμο. Λίγες μέρες αφότου το παιδί της Εμμανουέλλαςκαι ξαδερφάκι της είχε βρει τον πατέρα του και είχε μπει για τα καλά στη ζωήτου υποκόσμου. Μια ζωή από την οποία όπως φάνηκε αργότερα πολύ δύσκολα μπορούσενα ξεφύγει κάποιος που κουβαλούσε το φορτίο του επιθέτου Μαντάς.