Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 25ο

ΑΡΙΑΔΝΗ

Έχετε νιώσει ποτέ μοναξιά; Μόνος μέσα σε ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων; Πάντα πίστευα ότι έχοντας μια υπερβολικά μεγάλη οικογένεια, κάθε μέλος της οποίας χωνόταν στις υποθέσεις των υπολοίπων με εξαιρετικά μεγάλη ευκολία, δεν θα ένιωθα ποτέ μόνη. Ποτέ. Όμως αυτή είναι μια λέξη που δεν πρέπει να χρησιμοποιείται. Και να που τώρα βρισκόμουν μπροστά στο πιο γνωστό και πολυφωτογραφισμένο αξιοθέατο της Ρώμης περιβαλλόμενη μονάχα από αξιοθρήνητους τουρίστες που είχαν καταναλώσει υπερβολικά μεγάλη ποσότητα αλκοόλ. Τα νερά από το συντριβάνι κυλούσαν αφήνοντας τον μοναδικό καθησυχαστικό ήχο που έφτανε μέχρι τα αυτιά μου. Και εγώ ανάμεσα σε όλα αυτά να νιώθω πιο μόνη από ποτέ. Εικόνες από όσα εκτυλίχθηκαν μερικές ώρες πριν στο σπίτι του Alberto με το γιο του να μου εξιστορεί πράγματα που δεν ήθελα να μάθω πραγματικά κλωθογύριζαν στο μυαλό μου ξανά και ξανά.

«Θέλω να μου πεις όσα γνωρίζεις» του είχα ζητήσει με φωνή βαθιά γεμάτη προσμονή μπροστά στην αλήθεια που ήταν έτοιμη να αποκαλυφθεί. Βρισκόμουν ελάχιστα πριν την αποκάλυψη της και το μοναδικό που ήθελα να κάνω τότε ήταν να βουτήξω μέσα σε αυτή αγνοώντας μια φωνή που ούρλιαζε στο κεφάλι μου τις συνέπειες που θα με πλάκωναν ευθύς αμέσως. Αγνοώντας ακόμη και τον ίδιο τον Ραφ που προσπαθούσε να με παρασύρει μακριά από εκείνο το σπίτι. Εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα όμως τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο παρά την αποκάλυψη των μυστικών της οικογένειας Μαντά. Της οικογένειας μου.

Και καθώς εκείνος ξεκίνησε να μιλάει για τη ζωή του οι αποκαλύψεις που έκανε με άλλαξαν για πάντα. Ο Ραφ, δίπλα μου, σε κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να σταματήσει τον χείμαρρο των λέξεων που ξεπετάγονταν από το στόμα του Ντάριο όμως μάταια. Ήμασταν και οι δύο αποφασισμένη. Εκείνος να πει την ιστορία που κρατούσε τόσα χρόνια φυλαγμένη μέσα του και εγώ να την ακούσω...

Εκείνος ήταν πέντε χρονών όταν ο Αλέξανδρος και ο Ορέστης Μαντάς νίκησαν τους Ασιάτες. Ο Alberto υπήρξε σημαντικό πρόσωπο της οργάνωσης Μαντά και καθώς ο Ντάριο μεγάλωνε στο προστατευμένο από τον υπόκοσμο και την παρανομία περιβάλλον που είχε δημιουργήσει η μητέρα του άργησε να συνειδητοποιήσει την αληθινή φύση του πατέρα του. Παρά την απομάκρυνση του από τις συμμορίες του υποκόσμου ο Αλμπέρτο δεν κατάφερε να κόψει ποτέ πραγματικά το νήμα. Ποτά, ναρκωτικά και τζόγος ήταν κομμάτι της ζωής του και σύντομα έγιναν ο λόγος που ο γιος του απομακρύνθηκε από τη ζωή του. Το χάσμα μεταξύ τους αμβλύνθηκε περισσότερο μέχρι που η άσωτη ζωή του Αλμπέρτο έλαβε τέλος, ίσως εξαιτίας κάποιου μπλεξίματος του. Ποτέ δεν έμαθε ο Ντάριο. Ποτέ δεν επιδίωξε κιόλας να μάθει.