Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 30ο

ΦΙΛΙΠΠΟΣ

«Γιατί χαμογελάς Μαντά;» η φωνή της Λουίζα έφτασε στα αυτιά μου. Κρατώντας ένα ποτήρι με ποτό στράφηκα προς το μέρος της κοιτάζοντας την.

«Ο Ραφ πήρε την Αριάδνη από εδώ μέσα και ο Μάριος έσπασε τα μούτρα του Ραούλ. Τι άλλο μπορεί να θέλω;» εκείνη γέλασε. Αν και συνήθως φαινόταν αυστηρή τις σπάνιες φορές που χαμογελούσε αισθανόμουν τα πάντα γύρω μου να ανθίζουν.

«Μόλις οδήγησες την ξαδέρφη σου στο στόμα του λύκου» απάντησε εκείνη συνεχίζοντας να γελάει. Την κοίταξα σκεπτόμενος τώρα.

«Τι εννοείς;» ρώτησα φοβούμενος την απάντηση της.

«Εσύ τι λες; Δεν κινδύνευε ποτέ πραγματικά από τη συμμορία του Μορίς. Αυτό ήταν απλώς μια αντίδραση στα όσα έμαθε για να τιμωρήσει τον πατέρα της και τον Ραφ. Με τον Ραφ όμως είναι ερωτευμένη. Και αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Κατά κάποιο τρόπο μόλις της άνοιξες το δρόμο να επιστρέψει στη συμμορία για τα καλά αυτή τη φορά...» εκείνος γέλασε.

«Μόνο που τώρα είμαι και εγώ μέλος» σχολίασα σημειώνοντας νοητά στο κεφάλι μου να κάνω μια σοβαρή συζήτηση με την Αριάδνη για το συγκεκριμένο θέμα. Πριν προλάβει ωστόσο κάποιος από τους δύο μας να μιλήσει σειρήνες περιπολικών ακούστηκαν από τον εξωτερικό χώρο και σύντομα όλο το μέρος είχε γεμίσει αστυνομικούς. Και αν βρισκόμουν στα χέρια τους τότε θα αντιμετώπιζα ένα σοβαρό πρόβλημα. Ίδιου μεγέθους με εκείνο της Αριάδνης...

«Ακολούθησε με» στρίγκλισε η Λουίζα καθώς τα ξανθά της μαλλιά ανέμιζαν όπως εκείνη έτρεχε.

Βγήκαμε από ένα σπασμένο παράθυρο έξω από την αποθήκη καθώς πίσω μας αρκετά μέλη των συμμοριών είχαν συλληφθεί. Μια κλούβα μερικά μέτρα πιο πέρα από το σημείο όπου βγήκαμε γέμιζε με τους συμμορίτες. Η Λουίζα έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε προς ένα σημείο, στο πίσω μέρος της περίφραξης της συγκεκριμένης περιοχής. Εκεί σκαρφαλώσαμε και βρεθήκαμε σε ένα χωματόδρομο. Μερικά μέτρα πιο πέρα εκείνη άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου, που είχαμε αφήσει όταν ήρθαμε, και πέρασε μέσα. Κάθισα στη θέση του συνοδηγού καθώς το αμάξι ξεκινούσε.

«Τυχεροί ήμασταν» σχολίασα και εκείνη γύρισε να με κοιτάξει. Γέλασε ειρωνικά.

«Αυτό δεν είχε καμία σχέση με τύχη. Πάντα έχουμε σχέδιο διαφυγής και ποτέ δεν αφήνουμε το μέσο μετακίνησης μας κοντά στην είσοδο του κτιρίου»