Ξεχασμένα Όνειρα (Βιβλίο 3ο)

Κεφάλαιο 2ο

ΡΑΦΑ

«Ντύσου» πέταξα τα ρούχα της που βρισκόντουσαν πεταμένα στο πάτωμα προς το μέρος της και χάθηκα στο μπάνιο που υπήρχε στο γραφείο μου. Δεν είχα την παραμικρή όρεξη να την βρω στο γραφείο μου επιστρέφοντας. Άλλωστε είχα πάρει αυτό ακριβώς που ήθελα από εκείνη. Δεν χρειαζόμουν τίποτα περισσότερο. Το κινητό μου, που βρισκόταν πεταμένο κάπου πάνω στο γραφείο μου χτύπησε απειλητικά. Με γρήγορα βήματα επέστρεψα στη θέση μου και κοίταξα την οθόνη. Αυτές τις μέρες φαινόταν να είμαστε όλοι νευρικοί εξαιτίας της κατάστασης που επικρατούσε γύρω μας. Ο κόσμος γύρω μου, ένα βρώμικο και επικίνδυνο μέρος, ο υπόκοσμος, βρισκόταν σε μια τεράστια αναταραχή. Εδώ και χρόνια είχε χάσει τον ηγέτη του και οι περισσότερες οικογένειες που είχαν απομείνει να τον υπηρετούν ανταγωνίζονταν για την επικράτηση. Μερικές φορές απορούσα για το πώς μπόρεσα να μπλεχτώ σε όλο εκείνο το βούρκο. Έπειτα όμως θυμόμουν πόσο σκληρή μπορούσε να γίνει η ζωή. Ήμουν σχεδόν πέντε χρονών όταν ο Κόμης με βρήκε να περιφέρομαι βρώμικος και πεινασμένος στους δρόμους. Με μάζεψε σπίτι του μαθαίνοντας μου όλα τα απαραίτητα για την ζωή. Με έκανε διάδοχο της αυτοκρατορίας του. Και αυτή αποτελούνταν από ένα δίκτυο περίπλοκα δημιουργημένο ώστε να εξυπηρετεί τις απαιτήσεις του υποκόσμου. Τέσσερις οικογένειες βρίσκονταν στην κορυφή χωρίζοντας την κυριαρχία τους μεταξύ ισάριθμων επικρατειών. Μια από εκείνες της οικογένειες ήταν και η δική μου με αρχηγό τον Κόμη. Από πολύ μικρός βυθίστηκα στις δουλειές του και πλέον κλείνοντας τα εικοστά δεύτερα χρόνια μου είχα αναλάβει ένα μέρος των επιχειρήσεων του. Με έδρα το Black Rose στήναμε την κάθε επιχείρηση ενδυναμώνοντας ολοένα και περισσότερο την θέση μας στον κόσμο της νύχτας. Και αυτό ήταν πράγματι περισσότερο από απαραίτητο. Ήταν ζωτικής σημασίας αφού σύντομα θα ξεσπούσε πόλεμος μεταξύ των τεσσάρων οικογενειών. Ένας πόλεμος που θα τελείωνε μονάχα με την επιβίωση της μιας και την υποταγή των υπολοίπων τριών. Ίσως και τον αφανισμό τους. Και σκόπευα να είμαι μέσα στους νικητές. Το μοναδικό που έλειπε από την συμμορία μας ώστε να πάρουμε το πάνω χέρι ήταν ένα δυνατό χαρτί. Ένα φύλλο που δεν ήξερα ούτε εγώ ο ίδιος ποιο ήταν. Όμως ήμουν σίγουρος ότι θα αποκτούσα κάθε πλεονέκτημα που υπήρχε στο δρόμο μου.

«Έλα ρε μαλάκα, που είσαι τόση ώρα;» ο Ντίμι εισέβαλε στο γραφείο μου ανήσυχος. Με κοίταξε εξεταστικά περιμένοντας να του απαντήσω. Σήμερα ήταν τα εγκαίνια του Black Rose ως ενός μαγαζιού underground αποκλειστικά για την διασκέδαση των φοιτητών και φυσικά την στέγαση της συμμορίας μου. Το δίκτυο μας είχε δουλέψει αρκετά ώστε η κίνηση μας αυτή να στεφθεί με επιτυχία. Σύντομα το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών και μαθητών θα εφοδιαζόταν ναρκωτικά από εμάς. Και αυτό θα ήταν πλήγμα για τους υπόλοιπους τρεις. Αν και ήξερα ότι η επόμενη κίνηση του Μορίς και των πειρατών του θα ήταν να πάρουν με το μέρος τους όλα εκείνα τα πλουσιόπαιδα που προσπαθώντας να ξεφύγουν από τον δύσκολο κόσμο των χρημάτων και της απληστίας που είχαν γεννηθεί, χρησιμοποιούσαν ότι μπορούσε να τους βοηθήσει να δραπετεύσουν. Και διαισθανόμουν ότι ο Μορίς θα ήταν ο μοναδικός άξιος αντίπαλος μας. Ίσως και αυτός που θα έπρεπε να βγάλουμε εκτός πρώτα. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο.