Tears

4. nightmares comes true

P.o.v jeremy

Ik wordt wakker. Ik kijk op mijn wekker: het is 3:12. Ik heb de hele dag al geslapen, dus verder slapen lukt niet meer. Ik heb honger, dus ik besluit naar beneden te gaan om wat eten te halen. Ik loop zo stil mogelijk de trap af. Maar tot mijn schrik staan mijn ouders onder aan de trap me af te wachten. Was ik dan toch niet stil genoeg? "zozo, je bent eindelijk wakker.." m'n vader trekt me van de trap af en gooit me op de grond. "Dat van vanmiddag was niet zo slim, Jeremy!!" zegt m'n moeder. "en nu krijg je je verdiende loon, nutteloos k*t kind" terwijl mijn vader nog aan het praten is pakt mijn moeder mijn iets uit de keuken. Als ze uit de keuken komt zie ik dat ze een brief heeft gepakt. Mijn vader pakt een stoel en dwingt me om te gaan zitten. Mijn moeder leest de brief voor.

*brief*

Geachte Mevrouw Frieser

U had gevraagd of wij nog een plek overhadden in het kamp voor probleemkinderen. We hebben dus goed nieuws, er is nog een plek vrij voor Enzo Frieser. U kunt hem morgen brengen en dan zullen wij ervoor zorgen dat hij niet meer de oude wordt.

Met vriendelijke groet,

Kamp het Mislukte kind > het kamp dat ervoor zorgt dat probleemkinderen gestraft worden

*einde brief*

ik voel de tranen in me opkomen. "waarom doen jullie dit? WAAROM??" Ik ren naar boven en ik klim uit mijn slaapkamerraam. Ik wil weg, weg van deze monsters die mijn leven verpesten. Ik spring op het dak van de schuur en ren weg. Ik ren het bos in. Waarom weet ik zelf ook niet. Ik ren en ik ren. Ik weet dat ik hier ga verdwalen, maar hoe verder ik van mijn ouders weg ben, hoe beter. na een tijdje kom ik bij een open plek midden in het bos. Ik ga bij het meer op de grond zitten. De tranen springen uit mijn ogen. Waarom doen ze dit? Als Enzo weg is heb ik niemand meer. Mijn ouders gaan me dan zowat vermoorden. En Enzo krijgt het daar op het kamp ook niet beter. Dat kamp staat bekend om het meest pijnlijke kamp voor degene die daar moeten verblijven. En dan moet mijn eigen broertje daar heen. Het is zo oneerlijk! Ik zie hoe een traan in het water van het meer valt. Dan wordt ik opeens verblind door heel erg fel licht. Ik word het water in getrokken. ik probeer terug naar de kant te zwemmen, maar het lukt niet. Ik voel opeens iets heel raars. het lijkt net of ik een ben met het water. Het voelt op de een of andere manier zo goed om in het water te zitten. Ik wordt nogsteeds verblind door het licht.  Dan merk ik dat ik me niet kan bewegen. het lijkt net alsof ik verlamd ben. Ik zink naar de bodem maar ik kan nog gewoon ademen. Wat gebeurt er met me? Ik lig op de bodem van het meer. bewegen lukt niet. Is dit dan het einde? blijf ik hier voor altijd liggen? Ik wil niet zo eindigen! Dan laat ik Enzo in de steek. En ik had hem beloofd dat ik bij hem zou blijven. Ik lig hopeloos op de bodem. Na tien minuten kan ik weer bewegen. Ik zwem naar boven en ik ga aan de kant zitten. Wat is er zojuist gebeurd? Ik besluit om Harm te bellen. Hij is mijn beste vriend en hij moet dit over enzo weten. En dat andere vertel ik niet. Hij zal me vast gek vinden ofso.

P.o.v Harm

Ik lig lekker te slapen. Totdat ik mijn telefoon hoor. Wie belt er nou zo laat? Ik pak mijn telefoon en kijk wie me belt. het is Jeremy.

Harm: Yoo Jer, wat is er??

Jeremy: Harm, er is net iets gebeurt...

Harm: Wat is er gebeurt??

Jeremy: Dit is misschien een beetje een domme vraag, maar kan je naar het bos toekomen?

Harm: moawnn. Je hebt geluk dat ik nu wakker ben. waar spreken we af?

Jeremy: je weet toch wel die ene open plek met dat meer? Ik sta daar nu.

Harm: Oke. tot zoo

Jeremy: tot zo

ik doe mijn kleren aan en loop de deur uit. ik pak mijn fiets en ik fiets het bos in. Als ik bij de open plek ben zie ik Jeremy zitten bij het meer. hij huilt. ik zet mijn fiets neer en ga naast hem zitten. Zijn ogen zijn helemaal rood en hij is nat. "wat is er gebeurd?" Ik sla een arm om Jeremy heen. "Mijn ouders brengen Enzo morgen naar een kamp, een kamp voor probleemkinderen. Terwijl Enzo het tegenovergestelde is van dat." Ik kan het niet geloven. Hoe erg kunnen zijn ouders wel niet zijn. Ik geef hem een knuffel. We gingen op de grond liggen. Na een tijdje valt Jeremy in slaap. Hij ligt daar zo schattig. Zou ik het ooit aan Jer kunnen vertellen wat ik voel? Ik blijf nog even naar hem staren. Dan val ik zelf ook in slaap.

P.o.v Joost

Vandaag is het woensdag, het midden van de week. Gelukkig hebben ze donderdag en vrijdag rapportbesprekingen, dus hoef ik nog maar een dag deze hel te overleven. Ik zet mijn fiets weer zo snel mogelijk in het fietsenhok. Dit keer ga ik niet via de hoofdingang naar binnen, maar via een zij-ingang. Misschien staan Duncan en Ronald me daar weer op te wachten. Ik loop naar binnen en loop snel naar mijn kluis. Ik pak mijn boeken en doe mijn jas in mijn kluis. Ik heb het eerste uur Biologie. Je kan je dag niet beter beginnen. De bel gaat. Ik loop naar het lokaal. Als ik het lokaal in loop zie ik dat Jeremy en Harm er niet zijn. Ze zullen wel ziek zijn ofso. De docent komt binnen en de les begint. Na 50 minuten gaat de bel weer (logisch xD) Ik loop naar Frans. Maar als ik bij het Frans-lokaal ben, zie ik dat ik mijn boeken niet in mijn tas heb zitten. Hoe kan dat? Ik weet zeker dat ik ze in mijn tas heb gedaan. Ik vraag toch maar aan mijn docent of ik mijn boeken uit mijn kluis mag halen. Gelukkig is ze in een goede bui en laat ze me naar mijn kluis gaan. Als ik bij mijn kluis ben, voel ik me bekeken. Ik negeer het en open mijn kluis. Opeens hoor ik een stem die ik niet zou willen horen. "Zoek je dit soms, lange?" Het zijn Ronald en Duncan. Ze duwen me op de grond. "H-Hoe komen j-jullie d-daar aan?" "Wij hebben zo onze mensen, joost" "in tegenstelling tot jou, jij hebt helemaal niemand" Ze lachen. "Dat is helemaal niet waar!" Dan lachen nog harder. Dat had ik niet moeten zeggen. "Zozo, en wie dan wel niet?" zegt Duncan. Ik weet niet wat ik moet antwoorden, want het is waar. Ik heb niemand. Ze trappen me in mijn buik. Ik voel de pijn in mijn maag branden. "dat dachten we al!" zegt Ronald. Ze slaan me in elkaar. de tranen branden in mijn ogen. Niet door de pijn, maar door wat ze zeiden. Had ik maar iemand die het nu gewoon voor me op kan nemen. Maar wie zou er bevriend willen zijn met mij? de grootste sukkel van de school. Dan gaat de bel. Het is pauze. Duncan en Ronald lopen weg. Ik ren naar mijn fiets en ik fiets naar huis. Het kan me niet boeien dat ik nu in de problemen kom. Ze kunnen allemaal oprotten. wanneer ik thuis ben ren ik naar boven. Ik wil niet dat mijn ouders me zijn met tranen en blauwe plekken. Ik ga op mijn bed liggen en begin weer te huilen. Gelukkig is mijn slaapkamer op zolder, want dan kunnen mijn ouders me niet horen. Na een tijdje vallen mijn ogen dicht en val ik in slaap.

Halloo mensen
Alweer mijn 4e deel van dit boek.
Ik heb superveel inspiratie dus er gaat nog ontzettend veel komen.
Trouwens, echt superveel love naar @gwnikkuh voor de eerste stem op dit boek. Ik had nooit gedacht dat iemand de moeite zou nemen om iets van mij lezen😂 als jullie nog tips hebben ofso of iets wat je niet snapt aan het boek, comment dan gwn😛

X joyss

(1400 woorden)