Tears

26. I know it!!

p.o.v. Joost

Link, Pascal en ik zitten met z'n drieën aan tafel. Link slikt net zijn laatste hap door. Pascal en ik zijn allang klaar met eten, maar Link daar in tegen is pas net klaar. Ik pak de borden en zet ze op het aanrecht. "Wat zullen we gaan doen?" vraagt Link, terwijl hij de restjes weggooit. "Ik heb geen idee." Zegt Pascal, terwijl hij de borden in de afwasmachine zet. Ik pak mijn telefoon, maar zie dat ik een bericht heb gekregen van een anoniem nummer. "Jongens, kom is." zeg ik zacht, terwijl ik het bericht open.

Anoniem:

Ergens waar geen huizen staan en de natuur overheerst,

Gebeuren de ergste dingen.

Wilgen met bladeren die dansen boven het water van het Lionet meer

Zorgen ervoor dat er een kelder onzichtbaar blijft voor mens en dier

Mensen komen niet bij het meer door de verhalen die de toekomst voorspellen.

Die toekomst zal snel hier zijn als ze niet worden gevonden.

Ik en Pascal kijken elkaar raar aan. Link daar in tegen is ontzettend druk. "Jongens, ik weet waar dat bericht overgaat." Hij rent naar de gang toe, en komt daar met half aangetrokken schoenen weer uit. "Jongens, we moeten nu gaan!" Zegt Link terwijl hij ons mee probeert te trekken. "Link, doe is rustig. Leg ons eerst uit waar het bericht overgaat." zegt ik tegen hem. Hij trekt ons mee naar de bank. "Oke, dicht bij mijn dorp hebben we een meer. Dat meer heet heel toevallig Lionet. En er staan daar ook wilgen omheen. Is dat niet toevallig?" Ik zie dat Link heel druk is en eigenlijk gewoon wilt zoeken. "Om dat meer staan geen huizen. Er is daar geen leven te bekennen. Dat komt doordat er een verhaal is vertelt over het meer, waardoor niemand er meer wilt wonen. Gaan we nu alsjeblieft!" Hij staat op en pakt mijn armen vast. Hij probeert me van de bank af te trekken, maar struikelt over zijn eigen voeten heen waardoor hij op de grond valt. Ik sta op en begin te lachen. "Dit is niet grappig hoor!" zegt Link lachend. We lopen met z'n drieën naar de gang, zodat Pascal en ik onze schoenen aan kunnen trekken. Wanneer we allemaal onze jassen en schoenen aanhebben, pak ik mijn sleutels en ik open ik de deur. Link loopt best snel. Ik kan het best bijhouden omdat ik zulke enorme benen heb, maar zo te zien heeft Pascal er meer moeite mee. "Jongens, wacht nou." Zegt Pascal die ook sneller probeert te lopen. Ik kijk Link met een serieuze blik aan. Hij begrijp wat ik bedoel en begint rustiger te lopen. Pascal komt weer naast ons lopen. Wanneer we bij het station zijn, kopen we 3 kaartjes voor de trein richting het dorp van Link. Ik ben nog nooit in het dorp van Link geweest, wat best raar is, want we hebben een relatie. We staan voor de zoveelste keer te wachten op het perron. De laatste tijd gaan we echt vaak met de trein, bedenk ik me nu. "We staan de laatste tijd echt veel op de trein te wachten." zeg ik lachend. "ja" zegt hij nu ook lachend. We wachten nog een paar minuten, totdat de trein aan komt rijden. We gaan ergens achterin zitten. De trein begint te rijden.

p.o.v. Harm

"Wat moet ik doen?" vraag ik aan ze. De mannen gaan om me heen staan. "Jij speelt mee in ons spel, als pop." Ik schrik. Wat bedoelen ze daarmee. Ik zie dat Jeremy wordt losgemaakt. Hij valt op de grond. Ik ren naar het glas en begin er op te bonken. Ik schreeuw zo hard als ik kan naar Jeremy, maar ik weet dat hij me toch niet kan horen. Het glas is te dik. Jeremy wordt door een man die bij hem staat opgepakt. Jeremy ziet er heel zwak uit. Hij wordt onder een soort van zonnebank gelegd en vastgebonden. Hij probeert tegen te werken, maar voor hij het weet zit hij vast, en kan hij geen kant meer op. Opeens worden mijn schouders vastgepakt en word ik naar achteren getrokken. Een man pakt me bij mijn oksels vast, terwijl de ander mijn voeten pakt. Ik probeer los te komen, maar de mannen zijn te sterk. Ze leggen me op een apparaat dat ontzettend lijkt op een zonnebank. De man die me bij mijn oksel droeg pakt mijn armen en houdt ze stevig vast. De andere man pakt mijn voeten vast. Ik probeer los te komen, maar de mannen zijn te sterk. Ze binden mijn armen en benen vast, waardoor ik niet meer kan bewegen. De mannen uit de kamer. Ik kijk Jeremy bang aan. Hij ziet er bang uit. Opeens gaat het apparaat aan. Ik kijk naar Jeremy. Zijn blauwe ogen zijn dicht. Wat is er gebeurd? Mijn oogleden beginnen nu ook zwaarder te worden. Ik probeer mijn ogen op te houden, maar mijn oogleden beginnen steeds zwaarder te worden. Na een tijdje vallen ze dicht. Ik hoor een deur opengaan. "Let the game begin." Hoor ik iemand zeggen. Opeens hoor ik niks meer. Het lijkt wel alsof al mijn zintuigen uitstaan. Opeens komt er een wit licht op me af. Het witte licht omarmt me.