Tears

40. the sleeping kitten

p.o.v. Joost

Ik open langzaam mijn ogen. Ik lig nog steeds in de hangmat waar ik in slaap ben gevallen. Het is hier donker, zoals altijd. Ik stap uit de hangmat en loop naar Link toe. Ik zie dat hij nog ligt te slapen. Ik had het kunnen weten. Ik schuif mijn armen voorzichtig onder zijn knieholtes. Wanneer mijn armen onder de knieën van Link door zijn, doe ik hetzelfde bij zijn nek. Wanneer mijn armen goed liggen, til ik Link in een keer op. Ik heb hem vast in bruidsstijl. Link opent langzaam zijn ogen. "Goedemiddag." zeg ik met een lach. Ik geef hem een kus. "Joost, waarom maak je me zo vroeg wakker?" vraagt Link slaperig. "Het wordt hier nooit donker, weet je nog?" "ohw..." zegt Link slaperig. Zijn ogen vallen weer langzaam dicht. Hij valt in slaap in mijn armen. Het ziet er best schattig uit. Ik ga voorzichtig met Link nog in mijn armen op de grond zitten. Ik ga ik de kleermakerszit zitten leg Link voorzichtig op mijn benen. Gelukkig wordt Link niet wakker en blijft hij schattig doorslapen. Ik speel wat met zijn haar. Opeens sta ik stil bij alles wat er de afgelopen weken is gebeurd. Hoe kan mijn leven zo snel veranderen? Een paar weken geleden had ik niemand. Ik was alleen en eenzaam. Nu heb ik eigenlijk alles wat ik me maar kan wensen. Ik denk aan de eerste keer toen ik Link zag. Een fijne tinteling voel ik door mijn lichaam heengaan. Ik buk voorover en geef Link een kusje op zijn voorhoofd. Precies wanneer ik weer rechtop zit komen Harm en Jeremy aanlopen. Ze gaan naast ons zitten. "Goedemiddag!" zegt Harm met een lach. "Hoe ging het?" zeg ik nieuwsgierig. "Ik denk wel goed." zegt Jeremy met een lach. "Mooi zo." zeg ik lachend. "Maar waarom moeten jullie eigenlijk trainen?"

p.o.v. Harm

"Maar waarom moeten jullie eigenlijk trainen?" Ik kijk snel naar Jeremy. Aan zijn gezicht te zien is het geen probleem om het te vertellen. Hij knikt en ik begin met praten. Ik laat het gebeuren van de vaders van Joost, Link en Pascal eruit. Wanneer ik ben uitgepraat, valt er een stilte. Na een korte stilte wordt Link wakker. "h-hoi" zegt hij nog half-slapend wanneer hij ons ziet. We beginnen te lachen. Het klonk zo droog. "w-wat?" zegt Link, die nu rechtop is gaan zitten. "Niks hoor." zeg ik lachend. "Oke..." zegt Link. Hij legt zijn hoofd weer op de benen van Joost. Joost gaat met zijn hand over het hoofd van Link heen. Langzaam vallen de ogen van Link weer dicht. "Slaapt hij altijd zoveel?" vraag ik lachend. "Geloof me, hij slaapt heel veel." zegt Joost met een glimlach. "De slapende poes." zegt Jeremy met een lach. "Een slapende poes in zijn natuurlijke habitat." zegt Joost lachend. "Maar wel de schattigste slapende poes in zijn natuurlijke habitat." zegt Joost, terwijl hij Link een kusje op zijn wang geeft.

p.o.v. Ronald

Ik en Pascal zitten samen nog steeds vast. Ik zit tegen de muur aan. Pascal ligt met zijn hoofd op mijn schouder. "Ik ben bang." zegt hij zacht. "Waarvoor ben je bang?" vraag ik aan hem. "Bang dat ze je wat aandoen. Je hebt hier niks mee te maken." Er heerst een korte stilte. "Je was op de verkeerde plek op het verkeerde moment." Zegt hij. Ik hoor de angst in zijn stem. "Ik ben blij dat ik daar was. Anders had je hier alleen gezeten." zeg ik. "Maar van mij moeten ze wat hebben. Jij bent onschuldig." zegt Pascal. Ik denk gelijk weer terug aan iets dat ik de laatste dagen uit mijn hoofd wou zetten. Hetgeen waar ik me nog steeds schuldig over voel. "Ik ben niet onschuldig." zeg ik zacht. Pascal haalt zijn hoofd van mijn borst en gaat tegenover me zitten. "Ik heb Joost jarenlang gepest samen met nog iemand." zeg ik zacht. "Ik voel me er nog steeds schuldig over." zeg ik zacht. "Heb je er spijt van?" zegt Pascal. Ik knik. Pascal legt een arm over mijn schouders. "Bied je excuses aan aan Joost." zegt hij met een lach. Opeens vliegt de deur open. De mannen staan daar. Ze pakken Pascal en trekken hem de kamer uit. Wat gaat er met hem gebeuren?