Tears

29. Born failure

p.o.v. Harm

Ik loop door de straten heen opzoek naar Jeremy. Hij moet hier toch ergens zijn? Ik wil hem niet verliezen. In het dorp is geen spoor van leven. Er loopt helemaal niemand over de straten. Waar is iedereen? Is iedereen verdwenen, net zoals Enzo? Veel tijd om daarover na te denken heb ik niet, want opeens zie ik ontzettend veel bloed op de grond liggen. Het lijkt wel een soort spoor of zoiets. Waar zal het spoor uitkomen? Zal ik het spoor volgen? Ik besluit om het spoor te volgen, want het moet toch wel ergens naartoe leiden? Ik loop langzaam naar het spoor toe en volg het. Ik vraag me nog steeds af waarom hier een spoor van bloed ligt, maar er zijn vandaag wel vreemdere dingen gebeurd. Ik volg het spoor, totdat het spoor stopt. Ik kijk waar ik ben beland en ik zie een bekend huis, het huis van Jeremy. Zou hij daarbinnen zijn? Ik loop naar het huis toe. Opeens merk ik dat het hele huis onder het bloed zit. Wat is hier gebeurd? Is Jeremy hier? Ik ren snel naar het huis. De deur zit gelukkig niet op slot, dus ik kan naar binnen. Als ik in het huis ben zie ik overal bloed, maar dan ook overal. Op de vloer, op de muur, op het plafond, in de gordijnen, overal. Ook staan er overal bierflesjes. Er is gelukkig niemand in dit huis, want anders had ik een groot probleem. Ik moet Jeremy vinden, voor het te laat is. Ik ren naar boven. Boven zit ook overal bloed. Wat is hier gebeurd? Opeens hoor ik zacht een emotieloze stem. "Ik, Jeremy Frieser, ben geboren om te mislukken. Alles wat ik doe zal fout gaan, want ik ben geboren om te mislukken." Waar komt die stem vandaag? "Ik, Jeremy Frieser, ben geboren om te mislukken. Alles wat ik doe zal fout gaan, want ik ben geboren om te mislukken." Is dat Jeremy? Ik herkende zijn stem helemaal niet. Normaal zit er zoveel emotie in zijn stem. Ik probeer te achterhalen waar te stem vandaag komt, maar dat ik moeilijk, want ik hoor het nauwelijks. "Ik, Jeremy Frieser, ben geboren om te mislukken. Alles wat ik doe zal fout gaan, want ik ben geboren om te mislukken." Ik kijk in de kamer van zijn ouders, maar hij is daar niet. "Jeremy?" Ik krijg geen antwoord. Ik kijk in de kamer van Enzo, maar daar is hij ook niet. Ik sta weer op de overloop. Opeens bedenk ik me dat ik nog niet in de kamer van Jeremy heb gekeken. Dat is juist de meest logische plek. Ik open de deur, en zie iets wat ik nooit meer ga vergeten. Jeremy zit in een kooi in een kamer vol met bloed. Hij zit zelf ook helemaal onder het bloed en hij staart huilend voor zich uit, terwijl hij de hele tijd dezelfde woorden herhaalt. "Ik, Jeremy Frieser, ben geboren om te mislukken. Alles wat ik doe zal fout gaan, want ik ben geboren om te mislukken." Ik ren zo snel mogelijk naar de kooi toe. De tranen lopen over mijn wangen heen. "Ik, Jeremy Frieser, ben geboren om te mislukken. Alles wat ik doe zal fout gaan, want ik ben geboren om te mislukken." De woorden worden zo emotieloos uitgesproken, terwijl er allemaal tranen ontsnappen uit zijn ogen. "Jeremy, wordt wakker!" Het lijkt net alsof hij me niet hoort, want hij blijft voor zich uit staren en gaat gewoon verder met de zinnen. "Ik, Jeremy Frieser, ben geboren om te mislukken. Alles wat ik doe zal fout gaan, want ik ben geboren om te mislukken." "Jer, alsjeblieft! Laat me niet in de steek." Hij reageert niet. Opeens vallen mijn ogen op het nachtkastje van Jeremy. Er ligt een sleutel op. Zal dat de sleutel zijn van de kooi? Ik loop naar het nachtkastje toe en pak de sleutel. "Ik, Jeremy Frieser, ben geboren om te mislukken. Alles wat ik doe zal fout gaan, want ik ben geboren om te mislukken." Ik stop de sleutel in het slot dat aan de kooi hangt. Het slot schiet los en ik haal hem snel van de kooi af. Ik open de kooi en ren naar Jeremy toe. Ik geef hem een knuffel. Hij stopt met zijn woorden en kijkt me met gebroken ogen aan. "Jer, ik ben bij je." Jeremy begint harder te huilen en legt zijn hoofd op mijn schouder. Hij trilt helemaal. "Die stem." zegt hij huilend. "Welke stem?" Ik kijk hem vragend aan. "Die stem, hij zijn dat ik op mijn ouders leek..." Ik druk mijn lippen op de zijne. Ik kan hem zo niet aanzien. Hij ziet er zo gebroken uit. "Je hoeft het niet te vertellen. Nu nog niet. Opeens komt er een soort van zwarte rook op ons af. "Wat is dat?" Vraagt Jeremy bang. Hij begint nog harder te trillen. "Ik heb geen idee..." zeg ik zacht. Al snel kunnen we niets meer zien door de zwarte rook. Opeens hoor ik Jeremy niet meer. "Jeremy?" Ik krijg geen antwoord. Ik probeer hem te zoeken, maar merk al gauw dat mijn lichaam zwakker wordt. Ik kan niet meer bewegen. Opeens vallen mijn ogen dicht en val ik in een hele diepe slaap.