Tears

22. My father...

p.o.v. Link

We zitten al een tijdje in de trein. Er zitten verder geen mensen in de trein. Joost en ik zitten naast elkaar. Pascal zit tegenover ons. Ik kijk naar Pascal. Hij ligt op twee stoelen en slaapt. Ik kijk naar buiten. De lucht is prachtig blauw, net zoals de ogen van Joost. Wacht wat? Ik draai me om, en zie dat Joost naar me staart. Wanneer hij ziet dat ik het heb gemerkt van het staren, en draai zich snel om. Ik moet lachen. Opeens krijg ik een drang om het gewoon te zeggen. "Joost?" vraag ik zacht. Hij draait zich om naar mij. Ik kijk hem aan in zijn prachtige blauwe ogen. "Ik zit hier eigenlijk al een tijdje mee. Eehm, waar moet ik beginnen..." Ik kan nu niet meer terug. "Ik heb gevoelens voor je." Ik sluit mijn ogen. Hij zal me sowieso afwijzen. Opeens raken 2 zachte lippen de mijne. Ik schrik, want ik had dit niet verwacht, maar langzaam begin ik rustig te worden. "Link, ik heb ook gevoelens voor jou." zegt Joost lief. Ik begin te blozen. "Joost, wil je misschien mijn vriendje zijn?" vraag ik aan hem. "Met alle liefde!" zegt hij lachend, terwijl hij zijn armen om me heen slaat. Opeens hoor ik iemand grinniken. Joost laat me los. Als we om ons heen kijken zien we recht tegenover ons een wakkere Pascal. "Sorry, maar jullie zijn echt super schattig samen." zegt hij zacht. We beginnen allebei weer te blozen. Plotseling word ik verblind door een flits. Ik zie helemaal niks meer. "w-wat gebeurd er?" hoor ik Pascal zeggen. "We zijn er bijna." zegt Joost zacht. Wanneer het fele licht weg is, kijk ik naar buiten. De lucht is niet meer zo blauw als daarnet. Het is donker. "J-jongens, waarom is het d-donker?" vraagt Pascal bang. "Dat weten we ook niet." zegt Joost zacht. Ik knik. We zijn hier wel eens eerder geweest, maar we hebben allebei nog geen idee waarom het zo donker is. De trein begint langzamer te rijden. We zijn er. Wanneer de trein helemaal gestopt is en de deuren opengaan, stappen we uit. Pascal kijkt bang om zich heen. Link begint weer te lopen. Hij pakt weer mijn hand vast, maar dit keer is het niet om me mee te sleuren. Pascal loopt bang achter ons aan. We lopen weer door het bos, die verlicht wordt door waxinelichtjes. Wanneer we bij de plek zijn, branden dezelfde fakkels weer als de vorige keer. Opeens hoor ik iets ritselen in de bosjes. Een vos komt Pascal's opgerend, en veranderd in een mens. Pascal schrik en deinst achteruit, maar struikelt over een wortel waardoor hij op de grond valt. Het mens steekt zijn hand uit naar Pascal. Pascal pakt de hand en het mens trekt Pascal omhoog. Het mens seint naar ons dat we weg moeten gaan. We lopen terug naar het pad en beginnen weer met lopen. Wanneer we een beekje zien stromen lopen we er heen en gaan we er naast zitten. Ik leg mijn hoofd op de schouder van Joost. "Je bent echt schattig, Linky." zegt hij lief, terwijl hij bloost. "Niet zo schattig als Joosy hoor!" zeg ik lachend. Joost geeft me een kus op mijn voorhoofd, waardoor ik moet blozen. "Ik hou van je Joost." Zeg ik zacht. "Ik ook van jouw Link." Zegt Joost lief. Hij gaat liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Opeens beginnen mijn oogleden zwaarder te worden. Ik sluit ze, en val al snel in slaap.

P.o.v. Harm

Jeremy zit op mijn schoot, terwijl ik met zijn haar speel. De boeken hebben we alweer opgeruimd. Jeremy heeft me geleerd hoe. Opeens vliegt de deur open. Jeremy en ik schrikken allebei op uit onze gedachtes. Twee mannen komen de kamer inlopen. Jeremy en ik staan op. De mannen komen mijn kant oplopen. Ik deins achteruit. Opeens komt Jeremy beschermend tussen ons staan. Hij probeert zich sterk te houden, maar ik zie dat hij heel bang is. De mannen duwen Jeremy hard weg, waardoor hij tegen de muur aan valt. De mannen pakken mijn haar vast en trekken me mee. Jeremy probeert op te staan, maar zo te zien heeft hij er moeite mee. Ze trekken me de kamer uit en doen de deur op slot. Ze nemen me mee naar dezelfde kamer als de vorige keer. De kamer met de tandartsstoel en al die apparaten. Ik word weer gedwongen om op de stoel te gaan liggen. Wanneer ik lig word ik vastgebonden. Ze zetten weer dezelfde helm bij me op als de vorige keer. Opeens beginnen mijn oogleden weer zwaarder te worden, net als de vorige keer. Mijn ogen vallen dicht en ik krijg weer, net zoals de vorige keer een Flashback.

Flashback Harm

Het is donderdag. Het is een jaar geleden dat mijn broertje Quin verdween. Ik zit in groep 6.  Ik naast Jeremy in het lokaal en we praten wat over onze favoriete games. Wanneer de bel gaat rennen we met de hele klas tegelijk het lokaal uit. Mijn vader haalt mij altijd op donderdag op, omdat mijn moeder aan het werk is. Ik trek mijn jas aan en loop samen met Jeremy de school uit. Jeremy rent al snel naar zijn ouders toe. Enzo staat daar al. Ik kijk het plein rond opzoek naar mijn vader, maar ik kan hem nergens vinden. Ik ga op de schommel zitten om op hem te wachten, maar na een kwartier besluit ik toch maar om naar huis te lopen. Waarschijnlijk is mijn vader gewoon vergeten dat hij mij van school moest halen. Dat doet hij wel vaker. Wanneer ik voor mijn voordeur sta bel ik aan. Niemand doet open. Dat is raar. Ik pak de huissleutel uit mijn jaszak en open de deur. Het is stil. Te stil. Ik loop de gang uit. Opeens zie ik mijn vader op de keukenvloer liggen. Ik barst in tranen uit en bel snel 112. Wanneer de ambulance er is, brengen ze mijn vader snel naar het ziekenhuis. Ik mag niet mee. Ik ga in mijn bed liggen en begin te huilen. Opeens word ik gebeld door het ziekenhuis. Ik neem op en krijg al snel het verschrikkelijke nieuws te horen. Mijn vader is overleden. Ik ben nog iemand van mijn familie kwijtgeraakt.

Einde Flashback Harm

Ik schrik wakker. De tranen rollen over mijn wangen. De helm wordt weer afgedaan en ik word weer naar de kamer gebracht. Ze openen de deur en duwen me naar binnen, waardoor ik op de harde betonnen grond val. Ze sluiten de deur weer. De tranen rollen over mijn wangen heen. Jeremy komt naast me zitten. "Harm?" vraagt hij zacht. "Wat is er gebeurd?" "Ik kreeg door een of andere rare helm een flashback naar de dag dat ik mijn vader kwijt raakte." Jeremy slaat zijn armen om mee heen. "Rustig Harm." zegt hij lief. "Ik ben nu bij je." 

Joli is er hoor!! 

1200 Woorden