Tears

21. Found it!

p.o.v. Jeremy

"Volgens mij heb ik wat gevonden." Ik ga naast Harm zitten en begin het te lezen.

Genezen

Als degene waarvan jij het meest houd gewond is, kan je hem/haar genezen. Als je met hem/haar in aanraking komt, zal een golf van warmte vrijkomen en de wonden genezen. Dit kan alleen maar worden gebruikt als de persoon in levensgevaar is. Het zal niet altijd werken.

Ik kijk Harm met grote ogen aan. Ben ik degene waarvan hij het meest van houdt? Ik omhels hem. Opeens raken 2 zachte lippen zachtjes de mijne. Het zijn die van Harm. "Jer, ik vind je eigenlijk al een hele tijd leuk." zegt hij zacht terwijl hij naar de grond kijkt. "Wil je misschien mijn.." Hij kan zijn zin niet afmaken, want ik druk mijn lippen op de zijne en geef hem een kusje. "Heel graag." 

P.o.v. Joost

Ik loop door wat straten heen, maar niemand te bekennen. Opeens hoor ik mijn telefoon afgaan. Ik pak mijn telefoon uit mijn jaszak en zie dat Link me belt. Ik neem op.

Joost:  Yo gast, wat is er?

Link: Ik heb hem gevonden!

Joost: Wacht wat?

Link: Kom anders naar jouw huis. Ik leg het je daar wel uit.

Joost: Ik ga er nu heen!

Link: Oke, tot zoo!

Joost: Tot zo!

Ik druk Link weg en stop mijn telefoon weer in mijn jaszak. Hoe kan het dat Link hem zo snel heeft gevonden? We zijn nog geen halfuur aan het zoeken. Ach, het zal wel. Ik loop mijn straat in en zie Link al voor mijn deur staan. Ik open de deur en we lopen naar binnen. Gelukkig zijn mijn ouders vandaag weer niet thuis. Ze zijn eigenlijk wel heel veel weg. Link gaat op de bank zitten terwijl ik wat te drinken pak. Ik zet het drinken op de bijzettafel. "Hoe heb je hem zo snel kunnen vinden?" vraag ik terwijl ik naast Link ga zitten. "Ik liep in het park opzoek naar de derde. Opeens hoorde ik de stem weer. De stem zei dat hij in de buurt was. Er zaten maar twee jongens in het park, dus keek ik naar een van de jongens. Toen ik naar die jongen keek zei de stem dat het hem was. Opeens herkende ik hem." Ik kijk hem aan. "Wie was het?" "Pascal." Ik kijk hem verbaast aan. Ik ken helemaal geen Pascal. Ik ken bijna alle mensen in dit dorp, maar ik heb nog nooit van een Pascal gehoord. Opeens hoor ik de brievenbus. Ik loop naar de brievenbus en zie dat er een zwarte envelop op de deurmat ligt. "Link, we hebben weer zo'n brief denk ik!" roep ik naar de woonkamer. Link komt al snel naar me te rennen en we openen de envelop. 

Breng hem naar de plek waar jullie het te weten zijn gekomen

Breng hem naar het bos waar jullie ons hebben leren kennen

Wij leiden de weg zoals we al meerdere keren hebben gedaan

Neem hem mee en wij doen de rest

Opeens staat Link op en loopt hij naar de gang. "Joost, Ik denk dat we nu moeten gaan." roept hij vanuit de gang. Ik loop naar de gang en zie dat Link zijn schoenen aantrekt. Ik doe hetzelfde als Link en trek mijn schoenen aan. Wanneer we onze schoenen en jassen aanhebben, doet Link de deur open en loopt hij naar buiten. Ik volg hem. Opeens pakt hij mijn hand vast en trekt hij me mee. Een tinteling schiet door mijn lichaam heen. We wanneer we in het park zijn laat ik los. Ik zie de twee jongens zitten. Een komt me niet bekend voor, maar de ander. De ander wil ik het liefst nooit meer tegenkomen. "Link, ik blijf denk ik even hier." Link kijkt me vragend aan. "Waarom? Is er iets mis?" Zal ik het vertellen? "De jongen naast die ene Pascal... Hij pest mij op school." Het komt er opeens uit, opeens uit het niets. "Ik snap het... verstop je anders achter deze boom." zegt Link, terwijl hij naar een boom wijst die naast ons staat. "Ik ga Pascal wel halen." zegt hij lief. Ik ga achter de boom staan en kijk toe hoe Link aan Pascal vraagt of hij mee wilt komen. Ronald, die naast Pascal zit, kijkt de hele tijd om zich heen. Opeens kijkt hij me strak aan. Snel verstop ik me achter de boom. Ik hoop maar dat hij niet hier naartoe komt. Ik ga met mijn rug tegen de boom aanzitten. Ik begin bang te worden. Opeens zie ik een enorme schaduw op me afkomen. Ik knijp mijn ogen dicht. Een hand raakt mijn schouder. Nu gaat het gebeuren. "Doe me alsjeblieft geen pijn." zeg ik zacht. "Ik zal je nooit pijn doen Joost." Zegt een lieve stem. Ik open langzaam mijn ogen en zie dat Link voor me staat. Ik sla mijn armen om hem heen. Een traan verlaat mijn ogen. Opeens merk ik dat er nog een andere jongen naast Link staat. Dat is vast en zeker Pascal. Waarom herken ik hem niet? Ik heb hem nog nooit eerder gezien in dit dorp. "W-waarom moest ik meekomen?" vraagt Pascal bang. "Geloof me, dit is misschien heel raar, maar je moet ons volgen. Je krijgt het straks allemaal uitgelegd." Pascal kijkt ons vragend aan. Link begint weer met lopen. Ik zie dat Pascal twijfelt of hij wel meeloopt, maar uiteindelijk volgt hij ons. We lopen weer naar het treinstation. Het gaat weer net zoals de vorige keer. Link leidt de weg en wij volgen hem. We lopen naar een perron en gaan op een bankje zitten. "Waar gaan we heen?" vraagt Pascal zacht. Ik kijk Link aan. We hebben zelf eigenlijk ook geen idee waar dat bos is. "Dat zie je zo wel." zeggen we tegelijk, alsof het ingeplant was. Ik kijk Link aan in zijn mooie groene ogen. We beginnen te blozen. Opeens horen we Pascal op de achtergrond grinniken. "Tortelduifjes." fluistert hij zacht. Ik begin nog harder te blozen. Zo te zien heeft Link het ook gehoord, want zijn hoofd begint nog roder te worden. Precies op dat moment komt de trein aan. We stappen in en gaan zitten op een plek met vier stoelen. Ik kijk naar buiten. Daar gaan we weer.

Hallo mensen!

Het is te heet vandaag, maar ik heb een deeltje hier voor jullie XD

1100 woorden